Bonusmama: ‘Een ode aan mijn stiefkind’

Na een eerlijk verhaal over de uitdagingen van een samengesteld gezin en een bonuszoon, schrijft Marit deze week een ode aan haar stiefkind.

Vanwege privacyredenen noem ik niet je echte naam. Dus houden we het op een van de koosnamen die hier in huis regelmatig voorbijkomen.

Mijn lieve stiefkind. Aap. Kereltje. Gozert.

Wat ben ik trots op jou!

Toen jij net drie jaar oud was, kreeg ik verkering met je vader. Niet lang daarna ontmoette ik jou. Ik vond het zó bijzonder hoe jij en je vader samen zo’n eigen wereldje hadden. De eerste keer dat we elkaar zagen – tijdens een wandeling (iets met een lockdown) – liep je al snel naast mij, voor je vader uit. We grapten dat papa een oude man was. Jij voelde je meteen vertrouwd en zei al gauw: “Jij bent dan een oude tang!”

Het ijs was gebroken. We konden goed met elkaar ouwehoeren, lachen, en vooral grapjes uithalen met én om je vader.

Papa delen met een andere vrouw

Langzaamaan merkte je dat ik niet meer wegging. Dat ik steeds vaker kwam. En dat vond je moeilijk, want ineens moest je papa delen met een vrouw. Mensen noemden mij al snel je stiefmoeder, maar jij had nog geen idee wat dat eigenlijk betekende.

Er veranderde in korte tijd zó veel. Ik kwam bij jullie wonen. Ook daaraan moest je wennen, maar gelukkig vond je het snel gezellig. “Nu is het niet meer zo héél stil aan tafel, maar ik vind het wel jammer dat ik geen trekkerfilmpje meer kan kijken”, zei je. Dus verhuisde het filmpje naar het toetje. Dikke prima, vond jij.

Zo is onze week met bonuskind écht

Gezin van drie

We werden een kliekje, met z’n drietjes. We trokken eropuit, bezochten musea, en jij – net als je vader – vond het heerlijk. Aviodrome, oorlogsmusea, openluchtmusea… als er maar vliegtuigen, tanks, geschiedenis of helikopters te zien waren.

Na een tijdje kwam er nóg een grote verandering. Er zat een baby in mijn buik. Je eerste reactie (die vergeet ik nooit meer): “Maar ik wil helemaal geen baby“, zei je met een teleurgesteld gezicht. Waarom niet? “Baby’s huilen en poepen alleen maar… dat vind ik echt héél vervelend.”

Je wilde écht geen baby. En al helemaal geen zusje.

Fast forward: gezin van vier

En nu? Ben jij de allerliefste grote broer. Beschermend, lief en zorgzaam. En ja, soms ook geïrriteerd – want je zusje heeft een stem als een misthoorn en huilt écht héél hard.

Toen ik moeder werd van je zusje, veranderde er voor mij ook veel. Van de leuke, zoekende stiefmoeder die probeerde te ‘moederen’ over een klein jochie, werd ik ineens zelf moeder. Mijn aandacht moest ik verdelen. Jij moest papa ineens met nóg iemand delen. Een baby. En dat was best lastig.

Wij – jij en ik – moesten samen opnieuw op zoek naar onze dynamiek. In dit nieuwe samengestelde gezin. Of zoals wij het zeggen: het geknip-en-geplakte gezin.

Het heeft even geduurd, maar we zijn er weer. Op onze eigen manier. We blijven zoeken, voelen, grenzen aftasten – en dat is helemaal oké.

Aap, je doet het zó goed. Ik ben zó blij dat jíj de grote broer bent van je zusje. En dat ik jouw stiefmoeder mag zijn. Al vonden we ‘stiefmoeder’ al snel gemeen klinken… Dus noem jij mij nu meestal Koningin. Of Hertogin.

En weet je? Dat klinkt me als muziek in de oren.

Wij komen er wel, kereltje.

Liefs, je Klaag-stief-Moeder