31/10/2019

De eenzaamheid van moederschap

Ik herinner me die eerste weken met een pasgeboren baby als de dag van gisteren (ook al is het bij de eerste inmiddels meer dan 3,5 jaar geleden). De tijd gaat zo snel (om vier uur zit je nog in je badjas) en tegelijkertijd tergend langzaam. Er zijn dagen dat je de deur niet uitkomt en pas met een andere volwassene spreekt als je geliefde thuis komt. Terwijl je bijna continu wordt omringd door een ander persoon(tje), kun je je als newborn mom ook ontzettend eenzaam voelen. 

Moeder worden is overweldigend. Een enorm gevoel van geluk en verliefdheid aan de ene kant, en aan de andere kant emoties als angst, spanning en stress. Om de cocktail compleet te maken ben je volop bezig met lichamelijk en geestelijk herstel van een bevalling en ervaar je een heftige vorm van slaapgebrek. De vragen, zorgen en twijfels waar je mee zit en de complexe taboes die er spelen worden allemaal verergerd door de dagelijkse afzondering waarin jij en je baby grotendeels samen doorbrengen. 

Het was een gevoel waar ik niet op gerekend had. Ik vind het vaak lekker om alleen te zijn, kan prima met mezelf overweg en geniet wel van de rust. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ik me, nota bene op het moment dat ik eindelijk mijn kindje bij me had, eenzaam zou voelen. Terwijl ik aan de ene kant druk bezig was met een band opbouwen met mijn baby, merkte ik dat de connectie met andere mensen en andere betrouwbare aspecten uit mijn leven steeds minder leek te worden.

Jij wel…

Ik had het gevoel dat mijn wereld (op zich in positieve zin) op z’n kop stond. Ik leefde in een enorme baby bubbel, had geen idee van het nieuws in de wereld en kon me op geen enkele manier voorstellen dat ik zelf op den duur ook weer mee zou gaan draaien in de maatschappij. Dat ik me met andere dingen bezig zou gaan houden dan met de baby in bed liggen. Maar dat verandert. De kraamzorg gaat weg, Dirk ging weer aan het werk en de nieuwsgierige app’jes en telefoontjes (‘is ie er al? hoe gaat het nu? heb je een foto?!’) nemen af. 

Terwijl andere mensen hun dagen en weken weer vullen met werk, afspraken, feestjes en reizen, zijn de dagen van een newborn mom min of meer kopieën van elkaar. Ik kon soms gewoon jaloers zijn als ik hoorde dat Dirk voor werk een lange autorit moest maken. Heerlijk leek me dat, in je eentje in de auto muziek luisteren. Ik kon me daardoor ook zo vinden in de Momtalk met Esmee, die vertelde hoe frustrerend ze het in het begin vond dat haar vriend gewoon een borreltje kon blijven doen na werk, een luxe die zij zich met een baby thuis niet kon permitteren. Ik was ook blij dat een vriendin die een baby heeft gehad met me deelde dat ze soms dacht ‘ik ben al vier dagen met de baby en nu ga jij ook nog ‘even’ leuk dit of dat doen en ben ik weer alleen met hem’ en niet wist hoe ze met die emoties tegenover haar vriend om moest gaan.

Al die emoties

Wat ik ook ervoer is dat er ook andere emoties zijn die bijdragen aan dat gevoel van eenzaamheid. Ik herinner me hoe ongelofelijk overweldigend ik het vond, die liefde voor een mini mensje. Maar ook die angst en onzekerheid. Ik vroeg me af of ik ooit normaal zou kunnen functioneren als je eigenlijk altijd bang bent dat er iets met je kindje gebeurt. (Het antwoord: ja, want die gevoelens worden minder intens en krijgen ergens een plekje op de achtergrond). 

Het gekke is ook dat je zoveel tegenstrijdige emoties voelt, zeker als je baby’tje langzaamaan wat ouder wordt. Je wilt van de ene kant alleen maar thuis zijn en uren in bed kroelen met de baby. Maar je wilt ook tijd voor jezelf, dingen ondernemen, je hersenen aan het werk zetten. Die behoeftes staan soms bijna haaks op elkaar. 

Wie zijn jullie? En wie ben ik eigenlijk?!

Nog een reden voor eenzame gevoelens: veranderde relaties. Ik had een vriendin met wie ik altijd ‘s ochtends belde als we allebei onderweg waren naar werk. Nu ik ineens ochtend- en avondspits in mijn eigen huis ervoer, schoten die telefoontjes er tussenin. Het leverde bovendien frictie op, want je begrijpt elkaar niet altijd meer. 

Een andere vriendin die net bevallen was, vertelde me dat ze zich even totaal niet meer kon vinden in al haar oude vriendinnen. ‘Onze werelden staan tegenover elkaar, het lijkt wel of we niks meer gemeenschappelijk hebben’. Ook dat zorgt vanzelfsprekend voor eenzaamheid. 

Het is niet zozeer dat ik mijn ‘oude leven’ miste, maar je moet toch accepteren dat dingen veranderen. Ik merkte vooral dat ik zelf na een paar maanden dacht: wie ben ik eigenlijk? Wat kan ik? Wat doe ik graag? Een heuse identiteitscrisis… Als je omgeving wel precies doorgaat zoals ze deden, kan dat confronterend zijn en je ook een eenzaam gevoel geven. Je zult echt je draai moeten vinden in je nieuwe rol als moeder, partner, vriendin, dochter of werknemer. 

Stomme Instagram

Vergeet tenslotte de onvermijdelijke valkuil van sociale media en het vertekende beeld wat je als nieuwe mama of zwangere kunt krijgen door mooie foto’s van andere mensen. Ik zag hippe mama’s een paar weken na hun bevalling al met een kleine baby op het vliegtuig naar Ibiza stappen voor een feestweek met vrienden. Ik bestond die dag zelf voor 90% uit droogshampoo en cafeïne en had als hoogtepunt een uitstapje naar de IKEA. 

Tegen alle (nieuwe) mama’s zou ik willen zeggen: je hoeft je niet te schamen voor die gevoelens van eenzaamheid. Ze horen bij de vele emoties die je als moeder kunt voelen. De dagen, weken, maanden veranderen naarmate je kindje ouder en zelfstandiger wordt. En hopelijk komt er daarmee ook wat meer ruimte om (weer) connectie te maken met andere mensen.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen