29/09/2019

Momtalk: Esmée

Esmée Noëlle (30) kocht samen met vriend Friso in Amsterdam een opknapper en verbouwde dit tot een droomhuis. Ze werkt als freelance redacteur, heeft een eigen Youtube kanaal en blog. Sinds zes maanden is Esmée moeder van Otis. “Ik zat ineens thuis met een persoon van vijftig centimeter groot die bepaalde hoe de dag gevuld werd. Daar heb ik wel aan moeten wennen.”

Hoe verliep jouw weg naar een positieve zwangerschapstest?

Dat ik later moeder wilde worden, stond sinds de basisschool vast. De poppen waarmee ik speelde werden vervangen door echte baby’s waar ik op mocht passen (ik verbaas me er nu best over dat ik op mijn 13de een baby toevertrouwd kreeg) en op mijn 24ste begonnen mijn eierstokken echt te rammelen. Toen miste er alleen een relatie, haha. Niet lang daarna ontmoette ik Friso. Gelukkig overwon mijn verstand van mijn kinderwens en zijn we eerst nog een paar jaar gaan reizen, samen gaan wonen en hebben we een huis gekocht. Begin vorig jaar was ik er klaar voor en een paar maanden later Friso gelukkig ook. We zijn enorm gezegend dat het zo snel raak was. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht. Ik heb klachten die veel lijken op endometriose, dus had de gynaecoloog me aangeraden om niet te lang te wachten met hulp zoeken als het niet zou lukken. Die boodschap was wel blijven hangen, dus toen ik dacht de innesteling te voelen na de eerste keer proberen – en ik dat met mijn vriend en moeder deelde – dachten ze dat ik gek geworden was. Maar het bleek dus toch zo te zijn! 

Kijk je terug op een fijne zwangerschap? 

Enorm! Ik heb een hele makkelijke zwangerschap gehad. Ik voelde direct ontzettend veel liefde voor het kindje in mijn buik en was eigenlijk heel relaxt en dromerig. Dat is wel grappig, want normaal ben ik heel direct en nuchter. 

Ik had wel een grote buik en ook een grote baby, hij lag altijd voor op de groeicurve. Mijn vriend is bijna twee meter, dus ik maakte me eerlijk gezegd ook wel een beetje zorgen over het formaat van onze zoon. De verloskundige stelde voor om met 35 weken te beginnen met acupunctuur, om te zien of de bevalling eerder op gang kon worden gebracht. Ik heb geen idee of het daaraan lag, maar met 38 weken braken mijn vliezen. Otis was toen al 3,7 kilo… 

Ik weet nog goed hoe hij op mijn borst gelegd werd en ik riep: ik ben de pijn nog niet vergeten hoor, ik doe dit nooit meer! Ik kon ook niet wachten tot ik mijn benen eindelijk uit die beugels mocht halen, maar toen moest ik nog gehecht worden vanwege de knip die er was gezet. Grappig genoeg waren al die negatieve gedachtes na een dag of vier verdwenen, toen had ik het al over een tweede kindje.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Esmée Noëlle (@esmeenoelle) op

En hoe heb je de periode na de bevalling ervaren? 

Ik zat direct op een roze wolk, maar ik ben wel een beetje overvallen door die liefde. Ik wist dat ik gek zou zijn op mijn kindje, maar dat het zo intens zou zijn, daarvan had ik geen idee. Ik had veel last van mijn hormonen en ervoer ook angst gevoelens. Ik was bang dat Otis iets zou overkomen, dat iemand hem zou laten vallen. Ik lette op alle bewegingen die Friso met hem maakte en kon mijn mond niet houden als hij het naar mijn mening niet goed deed. Daar werd het er niet gezelliger op thuis… 

Ik moest best wennen aan moeder zijn, met name aan het feit dat mijn leven totaal veranderd was terwijl dat van Friso gewoon door leek te gaan zoals het daarvoor ging. Hij was vader geworden, maar kon op vrijdagavond na het werken nog ‘gewoon’ een biertje blijven drinken in de stad. Ik moest lichamelijk herstellen van de bevalling, de hormonen gierde bij mij door het lijf. Ik zat zat ineens thuis met een persoon van vijftig centimeter groot die bepaalde hoe de dag gevuld werd. Ik was jaloers en geïrriteerd en nam het Friso enorm kwalijk dat hij wel dingen van ons ‘oude leven’ kon blijven doen. We hadden veel ruzie en discussies daarover in het begin. 

Gaat dat nu beter?

Uiteindelijk ben ik in therapie gegaan, bij een haptonoom. Eigenlijk vooral om te praten, enerzijds over mijn angstgevoelens, anderzijds over het zoeken naar een nieuwe balans met mijn vriend. Dat heeft me veel rust gegeven en dingen laten relativeren. Wat naast de gesprekken met de therapeut heeft geholpen is zelf weer aan het werk gaan. Ik had ook weer een eigen leven, naast het zorgen voor een baby, dus was ik niet meer jaloers op zijn vrijheid. Ik kon zelf weer gaan sporten, even een borrel doen of uit eten met vriendinnen. Dat heeft me enorm geholpen. We gunnen elkaar die vrijheid en zorgen dat we nu allebei die ruimte krijgen. We moeten wel opletten dat we elkaar niet de hele week afwisselen en zo geen tijd meer met elkaar hebben. De zondag is voor ons gezinsdag en die is heilig. We zijn allebei vrij en plannen niets in, dat werkt heel goed. 

Afgelopen weekend stond ik weer eens op een festival. Ik voelde me een enorme moeke, haha, tussen die twintigers. Nog voor sluitingstijd zat ik, in mijn eentje, in de shuttlebus terug. Het mooiste is dat dat inmiddels prima is. Ik heb lekker gedanst, maar voel absoluut geen FOMO meer als ik naar huis ga. 

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Esmée Noëlle (@esmeenoelle) op

Welke advies zou jij aan andere (aanstaande) moeders geven?

Vertrouw op je lijf en op je intuïtie. Als je moet bevallen kun je alleen maar meegaan met je lijf. Met dat moedergevoel komt het vanzelf wel goed, ook dat heb je in je. Twijfel er nooit aan of je een goede moeder bent. Als je luistert naar jouw gevoel en intuïtie doe je het nooit verkeerd. 

Ik heb veel vriendinnen met kindjes. Iedereen doet het op z’n eigen manier als moeder, maar we hebben geen oordeel over elkaar. Met hen kan ik alle taboe onderwerpen bespreken, dat is ontzettend fijn. Of alles down under goed is hersteld, hoe de eerste keer seks is na de bevalling en hoe je als ouders je seksleven weer een beetje op de rit krijgt. 

Ah, dat seksleven. Nog een goede tip?

Een vriendin van mij tipte de Satisfier Pro, een vibrator die zij in de video van Will & Tien voorbij had zien komen. Ik ben niet thuis in de wereld van de seksspeeltjes, maar heb er op aanraden van haar eentje aangeschaft. Ik kan niet anders dan deze tip nu weer met jullie delen, het is een goede investering.

Mijn vriend vond het wel een beetje gek dat we ineens glijmiddel nodig hadden toen ik borstvoeding gaf. ‘Dat hebben we toch helemaal niet nodig?’, zei hij iedere keer verontwaardigd. Toen heb ik hem laten weten dat het voor mij al een moodkiller genoeg is om dat flesje erbij te pakken, zonder dat hij er commentaar oplevert. Ik pak het ook niet voor mijn lol! 

We kunnen er wel over grinniken met elkaar en het is ook gek om zo open over seks te praten. Wat als Otis dit later leest! Van de andere kant: het is voor hem alleen maar positief dat zijn ouders nog een goed seksleven hebben, toch?

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen