Blog: ruim een jaar na mijn medische zwangerschap keert de rust terug

Morgen wordt mijn zoon één jaar. Hij is geen baby meer maar een dreumes. Ik weet dat veel moeders dat moeilijk vinden, dat ze dat kleine en kwetsbare graag nog langer zouden willen ervaren. Ik denk dat ik één van die moeders zou zijn geweest als ik niet veel eerder dan verwacht kennis had gemaakt met dat kleine kwetsbare baby’tje in de OK. 

Feitelijk mag ik ruim twee maanden langer zorgen voor mijn baby dan menig andere moeder. En ik kan je vertellen, dat is geen voorrecht. Mijn zoon kwam 9 weken te vroeg. Dat maakt dat hij morgen één jaar wordt als je je aan de kalendermaanden houdt, maar in zijn ontwikkeling is hij nog geen 10 maanden oud. 

Toen mijn zoon ter wereld kwam als prematuur was hij nog niet af. Hij had opstartproblemen, vond ademhalen ingewikkeld, kon zijn lichaamstemperatuur maar moeilijk op peil houden en drinken had hij nog lang niet onder de knie. Zomaar een aantal dingen die hij normaalgesproken in de buik zou hebben ontwikkeld maar nu in een couveuse in het ziekenhuis moest leren. Ondertussen tikte de tijd door. Al snel leerde ik dat ik die twee maanden vroeggeboorte af moet trekken van zijn kalenderleeftijd zodat ik niet van alles zou verwachten van een kind dat simpelweg nog niet zo ver was. Mijn kind tijgert net. Hij zet morgen op zijn eerste verjaardag niet zijn eerste stapjes. En dat is helemaal goed. 

Flashbacks in de supermarkt

Morgen blik ik terug op een bewogen jaar. Een jaar dat voor velen in het teken stond van corona en voor mij van leren, accepteren, terugvallen, opkrabbelen en intens geluk. Kortom een jaar dat voor mij in het teken stond van verandering. Ik moest een proces door, en dat is niet altijd even makkelijk. Het schuurde vaak een beetje en dat doet het nog steeds wel eens. 

Zo heb ik het afgelopen jaar geleerd te accepteren dat verandering plaatsvindt in mijn eigen tempo en op mijn manier. Ik heb geleerd te accepteren dat mensen niet begrijpen dat onze zoon zich op een voor hen ander tempo ontwikkelt. Maar ook heb ik geleerd te accepteren dat ik tot op de dag van vandaag bang ben om hem te verliezen. Ik heb de flashbacks en de onrust in mijn lijf geaccepteerd als een eerder trauma uit de kraamperiode in het ziekenhuis wordt getriggerd. Ik geef mezelf de rust en ruimte om een aantal keer diep adem te halen en mijn kin weer vooruit te steken als die flashbacks mij overvallen thuis op de bank, in de supermarkt of in de tuin van het kinderdagverblijf.

Lucht in mijn leven

Ik heb ook geleerd dat geluk en genieten niet vanzelfsprekend zijn. Ik moest vrolijkheid en zorgeloosheid weer leren toelaten. Dat deed ik niet alleen, mijn zoon hielp mee. Want wat kun je lachen met een baby in huis. Na maanden van stress komt er lucht in mijn leven. Mijn spieren ontspannen, mijn kaken zijn niet langer op elkaar geklemd en ik wacht sinds kort meer tot de bubbel barst en er iets mis gaat. Ik maak weer plannen voor de toekomst. Niet een heel verre toekomst, maar tussen nu en drie jaar tijd. Je moet nu de vruchten plukken.

Terugkijkend op een stressvolle en medische zwangerschap, kraamperiode in het ziekenhuis en een jaar vol onzekerheden kan ik alleen maar concluderen dat ik trots ben op mezelf. Ik ben trots op de vrouw die ik was, de vrouw die ik nu ben en de vrouw die ik word.