Mijn verhaal: “Twee dagen na de eerste echo is ons kindje overleden en ik heb niks door gehad?!”

Manon is de moeder van Milan (’20). Deze zomer kwam ze erachter opnieuw in verwachting te zijn, maar helaas mondde deze zwangerschap uit op een miskraam. Met How About Mom deelt ze haar verhaal over de keuzes in het vervolgtraject en de draad weer oppakken. “In één klap werd ik van mijn roze wolk gedonderd.”

“Wat waren we blij toen we eind juli erachter kwamen dat we zwanger waren. Voor mijn gevoel duurde het nu veel langer dan bij mijn zoontje dat we onze eerste echo hadden, maar dit was in praktijk zelfs eerder. Eindelijk was het 15 augustus en mochten we naar ons kleintje kijken. We gingen er met z’n drieën heen en ik was zoals bij Milan ook dit keer zenuwachtig of het wel goed zat. Het werd een inwendige echo en hier zagen ze dat ik toch iets minder ver was dan ze hadden gedacht. Namelijk 6 weken in plaats van 8 weken. Maar dat veranderde niks aan het feit dat we een gezonde baby zagen met een kloppend hartje. 

Wat waren we blij en opgelucht toen we weer naar buiten liepen met een mooie echo van ons kindje in de hand. We hadden een afspraak gemaakt om over 2 weken weer een echo te maken omdat ik anders zolang op de termijn echo moest wachten. Die 2 weken gingen voor mijn gevoel echt heel traag voorbij en eindelijk was het 29 augustus. Mijn vriend kon dit keer niet mee naar de echo omdat hij moest werken dus ging ik samen met Milan en een dosis gezonde spanning op de fiets naar de verloskundigepraktijk.

‘Het kindje is niet gegroeid’

Het nieuws wat ik toen kreeg had ik totaal niet meer verwacht of zien aankomen. Ik weet nog heel goed dat de verloskundig zei: ‘Sorry Manon, maar het kindje is niet gegroeid’. Op dat moment dacht ik nog ‘oh dan is het gewoon een heel klein kindje’. Maar helaas het hartje was gestopt met kloppen. Waarom was ik juist uitgerekend nu alleen naar deze echo? Het moment dat je het liefste met je vriend had willen delen, maakte ik nu alleen mee.

In één klap werd ik van mijn roze wolk gedonderd en barstte ik in tranen uit. Mijn zoontje was rustig aan het spelen en had op dat moment helemaal niet door dat mama zo verdrietig was. 

Keuze maken

Het liefst wilde ik zo snel mogelijk naar huis maar ik moest eerst door een berg informatie heen. Ik most nadenken over de keuzes die je hebt in het vervolgtraject. Wil je afwachten tot de miskraam op een natuurlijke manier doorzet? Wil je een miskraam via medicatie op gang brengen? Of wil je via een curettage het kindje weg laten halen?

Het enige wat ik dacht was, ik wil weg hier! Dus stamelde ik in tranen dat ik erover na wilde denken en we spraken af dat ze me over twee dagen zou terugbellen.

De eerste die ik belde was mijn beste vriendin, die meteen door had dat er iets ergs aan de hand was. Totaal overstuur vertelde ik haar wat er net was gebeurd. We spraken af dat ik rustig naar huis zou fietsen en mijn beste vriendin kwam samen met haar vriend meteen onze kant op. Zodat ze op Milan konden passen terwijl ik mijn vriend kon bellen, die inmiddels al een berichtje had gestuurd met ‘En? Hoe was het?’

Geen vertrouwen in mijn lichaam

Wat had ik verkeerd gedaan? Je gaat jezelf meteen de schuld geven terwijl je weet dat je hier helemaal niks aan kon doen en het gewoon ‘pech’ is. Je bent in één klap het vertrouwen in je lichaam kwijt. Hoe heb ik niet kunnen voelen dat mijn kindje al twee weken overleden in mijn buik zat? Twee dagen na de 1^e echo is ons kindje overleden en ik heb niks door gehad?!

De miskraam kwam niet vanzelf opgang, dus besloten we via medicatie de miskraam op te wekken. Hiervoor moet je eerst naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar werd weer een echo gemaakt en ik kreeg weer dezelfde drie opties. Toen we in de wachtkamer van de gynaecoloog zaten te wachten had ik ergens nog hoop dat het allemaal een droom was en we straks gewoon op de echo ons kindje te zien zouden krijgen. Helaas was dit natuurlijk niet zo.

Druk om weer aan het werk te gaan

Het is nu een paar weken geleden dat we ons kindje zijn verloren en lichamelijk is alles weer rustig. Waar ik helaas tegenaan ben gelopen, is dat er door sommige mensen zo licht over een miskraam wordt gedacht. Zodra het “weg” is voel je de druk weer aan het werk te gaan. Maar dat je het kindje bent verloren betekent niet dat je lichamelijk en mentaal meteen weer in staat bent om aan het werk te gaan.

Mensen vergelijken het ook te veel met anderen in hun omgeving die hetzelfde hebben meegemaakt. ‘Ja maar zus’ en ‘ja maar zo’. Iedereen is anders en iedereen verwerkt dit op een andere manier. Alle manieren zijn goed. We moeten af met het vergelijken van elkaar, met het taboe van het mee maken van een miskraam, van het ons groot willen houden. Voor wie doen we dit? 

Steun en liefde

Zelf ben ik twee weken thuisgebleven om daarna rustig weer te gaan werken. Ja, ook ik voelde de druk om weer aan het werk te gaan. En heb ook lang getwijfeld om het te delen met de buitenwereld. Maar ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb en dankbaar voor alle steun en liefde die ik heb mogen ontvangen van mijn vrienden, familie, collega’s en kennissen. 

Het delen en praten over een miskraam helpt ook zeker bij het verwerken en om het een plekje te geven. Je bent niet alleen!”

Meer lezen?
Roos Moggré over het verwerken van een miskraam: ‘Je hoeft niet in stilte te lijden’
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’
Blog: “Ik wist niet hoe een miskraam bij zes weken eruit zag”