We kennen de cijfers en toch hangt er nog een groot taboe om een miskraam heen. Het is pijnlijk en verdrietig, en we weten vaak niet goed hoe we het moeten bespreken. We vroegen aan vrouwen om ons heen hoe we kunnen praten over een miskraam, wat we juist wel en wat niet moeten zeggen en hoe we dit zware onderwerp het beste bespreekbaar kunnen maken als we zelf niet de juist woorden vinden.
Een miskraam. Het is pittig en een complex onderwerp. Maar als we er niet over praten, is het alsof we ontkennen dat het er is. Het is veel fijner om gehoord en gezien te worden. Iemand die zegt: ik snap als je er niet over wilt praten, maar weet dat ik er ben en trek aan de bel als je het er wel over wilt hebben.
Alle vrouwen zijn anders, ervaren pijn en verdriet anders en hebben andere coping mechanismen. Wat voor de een werkt, vindt de ander verschrikkelijk. “Veel mensen vinden het lastig om zoiets dergelijks bespreekbaar te maken, uit angst dat ze iets aanwakkeren of teveel vragen. Het is goed om hierin als vrouw je eigen behoeften te delen met je omgeving”, legt psycholoog Marjolein uit.
Virginie, die vier miskramen meemaakte, vertelt: “Ik wil mensen graag meenemen in ons proces, omdat het helpt met het begrip. Ik hoop zo dat het taboe eraf gaat, dat mensen niet bang zijn om ernaar te vragen. Ik heb er ook begrip voor dat het lastig is om ernaar te vragen, maar dat zou niet zo moeten zijn. Ik zie het ook een beetje als mijn taak om de ander mee te nemen en te helpen door te vertellen wat voor mij werkt. Als ik zelf niet aangeef wat ik nodig heb, dan kan ik er ook niet vanuit gaan dat jij me dat kunt geven. Op social media ben ik open over wat wij meemaken. Ik vind het nooit erg als iemand zegt: ik hoorde of las dat je een miskraam hebt gehad, wat verdrietig.”
Een van de gevoelens die vrouwen die een miskraam meemaken ervaren, is het gevoel van falen. Gedachten als ‘Ik schiet te kort als vrouw’ en ‘ik kan niet eens zwanger worden of blijven’.
Virginie: “Ook ik liep rond met gedachtes als: ik ben een mislukking, ik ben niet goed in elkaar gezet. Dat soort gedachten zijn natuurlijk funest voor hoe je naar jezelf kijkt. Waarom dacht ik zo over mezelf, denk ik nu. Ik heb dat ook wel eens gedeeld: ik voel me een mislukte vrouw. Er bleken zoveel vrouwen die op zo’n zelfde manier over zichzelf dachten.”
Virginie: “Ik vind het fijn om tips te krijgen, maar een ander zal denken: ik heb geen ongevraagde adviezen nodig. Realiseer je ook: als de tijd verstrijkt kan je houding ook veranderen. Misschien sta je na een half jaar wel open voor advies en verhalen van anderen.”
Tara: “Hoe ik zou willen dat mensen ermee omgaan? Ik had gewild dat vrienden of kennissen er nog naar zouden vragen, ook als de eerste schok voorbij is. Ik heb me er zo lang rot over gevoeld. Een miskraam is niet iets eenmaligs. Het is een lang proces, met een nasleep.” Tara’s gevoel komt veel terug bij vrouwen met een miskraam. Iedereen gaat door met zijn leven, maar degene die achterblijft houdt verdriet en eenzaamheid.
“Wat bij mij hielp bij de verwerking, was de intake en formulieren die ik bij de verpleegkundige moest invullen. Daarop geef je aan hoeveel zwangerschappen en hoeveel kinderen je hebt, en ook of je dus een miskraam hebt gehad. Dat zwart of wit zien, op een inschrijfformulier, maakte het iets ‘normaler’ voor mij.”
Virginie: “Ik kan me echt goed voorstellen dat het lastig is voor mensen om je heen. Als mijn moeder me probeert op te beuren moet ik soms ook tegen haar zeggen: “Mam, wie weet sta ik er over een paar weken weer anders in en ik snap dat je wilt dat ik positief blijf, maar dat kan ik nu even niet, laat me nu maar gewoon mijn verdriet ervaren.”
Psycholoog Marjolein vertelt: “Bij een miskraam is het helpend om aandacht te hebben voor de emoties die je daarbij kunt ervaren. Al die emoties mogen er zijn, en het is nodig om daar de tijd en ruimte voor te nemen om te ‘doorleven’ om het een plekje te geven. Het helpt daarbij inderdaad om er over te praten, open en eerlijk te zijn over de gedachten en gevoelens die je ervaart. ”
Hoewel het enorm lastig kan zijn, geven veel vrouwen aan dat praten over hun ervaringen echt verschil maakt. Openheid over wat je meemaakt met een miskraam, schept ook ruimte voor mensen in je omgeving om er naar te kunnen vragen.
Virginie, die pas bevallen moeders postpartum behandelingen biedt, zegt daarover: “Ik merk dat mijn openheid ook voor een openheid bij de moeders zorgt. Misschien creëer ik zo juist de ruimte om ook te bespreken dat het moederschap intens is, dat die roze wolk niet altijd overheerst en dat het zo overweldigend kan zijn in het begin.”
Als het niet vanzelf gaat: “Ik wil geen dikke buik, ik wil een kindje”
