Momtalk: Fleur

Fleur Eysberg (‘93) is de moeder van June Lewis (‘18) en Mint Jolie (‘21). Ze werkte tot haar zwangerschapsverlof als serveerster in het datingprogramma First Dates. Ze is samen met Randy en woont met haar gezin in Amsterdam. “Al die emoties, die heftige verliefdheid, schuldgevoelens… Ik vond het wel een mindfuck, die kraamtijd.”

Hoe gaat het met je?

“We zijn net terug van vakantie en dat was heel erg leuk. Het is bijzonder om te merken dat June al veel meer meekrijgt van alles wat we ondernemen. Het vliegen, het zwembad, je merkt dat het allemaal in zijn koppie om blijft gaan. Wat ik inmiddels ook begrijp is waarom ouders zeggen ‘Ik ben toe aan vakantie’ als ze net terug zijn van een vakantie met hun kinderen, haha. Ik vind het thuis wel makkelijker en relaxter met twee kids.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Als tiener sprak ik al de wens uit om jong moeder te worden. Ik was uiteindelijk 25 toen ik beviel van June. Van een vriendengroep was ik destijds de eerste die aan kinderen begon. Mijn vriend is zeven jaar ouder en in zijn vriendengroep waren er ook twee zwanger in dezelfde tijd als ik. We waren toen nog niet zulke goede vriendinnen, maar zijn in de afgelopen drie jaar enorm naar elkaar toegegroeid. 

Als eerste van je vrienden een kindje krijgen heeft leuke en minder leuke kanten. Het is leuk dat er nog volop aandacht is voor de baby en voor jou, dat iedereen zo’n kleintje erbij speciaal vindt. Je hebt daarnaast geen vergelijkingsmateriaal, dat is ook best fijn. De keerzijde daarvan is dat je ook geen andere moeders hebt met wie je even van gedachte kunt wisselen. In de kraamtijd bij June was ik bijvoorbeeld ontzettend druk bezig met alles noteren en hield ik me strak aan allerlei schema’s. Ik was alleen maar bezig met hoe laat het was, welke borst hij moest hebben, of hij wel genoeg volle luiers had. Na drie weken moest ik mezelf echt een halt toe roepen. Ik moest stoppen met alleen maar naar schema’s kijken en starten met naar hém kijken. Mijn zoon leren kennen, hoe uit hij zich, hoe gedraagt hij zich, wat kan ik daarvan leren. Bij Mint gaat dat vanzelf, ze geeft nu al zo duidelijk aan wat ze wilt. Misschien deed June dat achteraf ook wel, maar miste ik de signalen omdat ik er niet alert op was.”

Hoe gaat het moeder worden jou af?

“Ik noem mezelf een geboren moeder. Ik voel dat aan alles. Het gaat me zo goed en natuurlijk af allemaal. We denken dat we het bij twee kindjes zullen houden, maar ik sluit een derde niet uit. Randy ook niet trouwens. Aan de andere kant merk ik ook dat het fijn is om langzaam maar zeker onderdelen van je oude leven terug te krijgen. Je sociale leven, een lichaam dat weer alleen van jezelf is. Dat ik naast moeder weer Fleur kan zijn. Mentaal gezien vind ik het moederschap soms wel zwaar. Ik hou ongelofelijk veel van mijn kinderen en zet alles voor hen opzij. Ook mezelf. Als mijn vriendinnen vragen of mee uit ga denk ik: ik blijf wel thuis, morgenochtend wil ik er weer zijn voor de kids. Ik heb er de grootste moeite mee om het troosten, verzorgen of in slaap laten vallen van mijn kinderen aan anderen uit te besteden. Alles in mij roept ‘geef hier, geef hier!’ zodra Mint huilt in iemand anders armen. Ik weet aan de andere kant ook dat dat gevoel op den duur weer veranderd. Ik heb ook bij June ervaren dat ik na een tijdje weer wat meer voor mezelf kon doen. Sterker nog, vlak voordat ik zwanger raakte had ik eindelijk weer het gevoel hey, ik ben er zelf ook weer. Stond ik weer shotjes te drinken in een bar, haha. Maar dat gevoel heeft wel héél lang op zich laten wachten.”

En het zwanger zijn?

“Heel er goed. Bij June zat ik veertig weken lang op een mega roze wolk. Zelfs toen het einde van de zwangerschap in zicht kwam, wilde ik niets liever dan hem heerlijk in mijn buik houden. Ik voelde me mooi en krachtig. Bij Mint trouwens ook. Toen ben ik wel tien weken lang misselijk geweest, alsof je iedere ochtend opstaat met een kater. Daar kwam ik overigens wel wat sneller van die roze wolk af. Ik vond het zwaarder, ik had sneller rug- en bekkenpijn. Ik had ook veel meer last van  mijn hormonen en was veel kattiger. Hoewel ik vanaf 38 weken al helemaal klaar was om te bevallen, bleef ze mooi veertig weken zitten.”

Hoe kijk je terug op je bevallingen?

“De bevalling van June was een goede ervaring. Ik kreeg alleen last van rugweeën en daar was ik niet op voorbereid. Ik wist niet goed hoe ik daarmee om moest gaan. Pas na 1,5 uur kreeg ik voor mijn gevoel een beetje controle op die weeën. De ontsluiting ging snel, maar June bleek inmiddels op zijn zij te zijn gaan liggen. Tijdens de bevalling moest ‘ie nog gedraaid worden. Ik heb uiteindelijk twee uur moeten persen, toen werd June geboren. Nog geen drie uur later waren we weer thuis en vroeg ik aan het kraambezoek wie er een kopje thee wilde. Ik voelde me helemaal top.

Bij Mint ontstond er bij ruim 39 weken een scheurtje in mijn vliezen. Daardoor werd ik helaas medisch. Ik was bang dat mijn badbevalling niet door kon gaan. Ondanks dat scheurtje gebeurde er in mijn lichaam niets, dus werd ik ingeleid. Mijn vliezen werd in het ziekenhuis gebroken en ik kreeg een infuus met weeënopwekkers. Na een dosering begon mijn lichaam te werken en uiteindelijk beviel ik binnen drie uur, in bad, van Mint. Anders dan bij June was ik me tijdens deze bevalling heel erg bewust van de processen die er in mijn lichaam aan de gang waren. Ik voelde haar zakken in mijn bekken en mocht haar vervolgens zelf onder water aanpakken. Dat moment wil ik nog wel honderd keer overdoen. Het staat op film en ik kan het niet terugkijken zonder te huilen. Het was magisch.”

Hoe waren jouw kraamperiodes?

“Bij June was het baren en gaan haha, ik was na 3,5 uur thuis. Ik voelde me enorm opgehaast in het ziekenhuis. Ik moest snel douchen, zelf plassen en wat eten en daarna naar huis. Daar kreeg ik gelukkig wel een hele fijne kraamverzorgende, Elli. Als ik terugdenk aan die kraamtijd besef ik me hoe totaal onwetend ik was. Ik heb in een korte tijd heel veel bijgeleerd destijds, haha.

Vanwege het gevaar op een infectie door het scheurtje in mijn vliezen, was er tijdens de bevalling van Mint een kweek afgenomen om te controleren op streptokokken. Blijkbaar kun je daar drager van zijn, zonder dat je er zelf iets van merkt. Het is echter wel goed om hierop te controleren, want je kunt het aan je kindje overdragen tijdens de bevalling. Ik bleek inderdaad drager te zijn, dus kreeg ik toen al een shot antibiotica. Na de geboorte van Mint moest ook bij haar een kweek worden afgenomen om te bepalen of ze drager is. Bij een baby kunnen streptokokken namelijk zorgen voor een hersenvliesontsteking, wat fataal kan zijn. Uit voorzorg kreeg Mint ook preventieve antibiotica. Ik heb daar erg over getwijfeld, maar wilde toch geen enkel risico lopen. Om de twaalf uur moest er bij Mint bloed worden afgenomen. Daaruit bleek weer dat haar bloed iets stroperiger was. Ook daar hebben veel baby’s last van, maar de kinderarts stelde toch voor haar extra vocht toe te dienen. Omdat ze niet zeker wisten of er wel genoeg melk uit mijn borsten kwam. Langzaam begon die medische molen me erg tegen te staan. Ik zag en voelde aan alles dat ik een kerngezonde dochter had die na iedere voeding knock out in slaap viel. Eindelijk kregen we na ruim drie dagen de uitslag dat alles in orde was en we Mint mee naar huis mochten nemen. Hoewel de kraamzorg weinig aandacht voor mij had – ik heb geloof ik één keer een boterham gehad – heb ik wel voor mezelf geregeld dat ik na de bevalling een postpartum behandeling kreeg. Het doel van die behandeling is onder andere om je lichaam en geest weer met elkaar in connectie te brengen. Het was een heerlijke, ontspannende behandeling, maar mentaal gezien voelde ik me na de behandeling zo slecht. Na een dag was dat over en voelde ik me letterlijk herboren. Ik kan het iedere nieuwe moeder aanraden.”

Hoe ervaarde jij de overgang van 1 naar 2 kinderen?

“Emotioneel gezien vond ik de eerste weken wel lastig. Mint was geweldig, ik voelde me met de minuut meer verliefd op haar worden. Ik wilde me helemaal in haar verliezen, geen minuut zonder haar zijn. Dat voelde gek, want nog geen paar dagen geleden was haar broer de belangrijkste persoon in mijn leven en nu leek hij gevoelsmatig even op de tweede plek te staan. Ik voelde me daar zo schuldig over, maar besefte ook wel dat het een natuurlijk proces is. Mint had in die eerste fase nu eenmaal heel veel zorg en aandacht van mij nodig, terwijl June ook in goede handen was bij papa. Al die emoties, die heftige verliefdheid, schuldgevoelens… Ik vond het wel een mindfuck, die kraamtijd.

Inmiddels kan ik niet anders zeggen dan dat het leven met twee kinderen heel goed bevalt. Ik vind het eigenlijk heel gemakkelijk. Gek hoe het soms lijkt alsof je je daar ook voor moet schamen, als je het moederschap een piece of cake vindt. Praktisch gezien zijn er natuurlijk wel eens uitdagingen. Ik geef overal borstvoeding als we met z’n drieën op stap zijn, maar in de speeltuin vind ik dat niet fijn. Ik wil voorkomen dat ik met ontblote tiet naar mijn kind moet rennen als hij van een klimrek is gekukeld. June begrijpt wel dat we naar huis moeten als Mint honger heeft, maar soms wordt hij er wel verdrietig van. Dan heb ik zo met hem te doen. Hij is gelukkig ook heel lief voor Mint. ‘Stil maar Mintie’, zegt hij, als ze moet huilen. Ik ben daar heel blij om, want ik hoor ook genoeg verhalen van oudere kids die niet lief zijn voor de nieuwe baby.”

Ben jij er veel mee bezig hoe je lichaam is veranderd?

“Eerlijk gezegd zag ik op tegen de vakantie. Ik had een badpak en een bikini bij, maar voelde me daar totaal niet lekker in. Ik moet wennen aan mijn nieuwe, enorme borsten. In verhouding met een zwangere buik is het mooi, maar nu voel ik me helemaal uit balans. Mijn lichaam voelt nog zachter, alles beweegt mee.

Aan de rand van het zwembad op vakantie kreeg ik een reality check. Ik zag zoveel moeders in allerlei soorten en maten, met ook nog vollere buiken of putjes in hun benen. Ik keek ernaar en dacht: stoort mij dat als ik ernaar kijk? Helemaal niet. Waarom ben ik er dan bij mezelf zo druk mee bezig? Geen enkele andere moeder zag eruit alsof ze zichzelf aan het verstoppen was of heel moeilijk deed over haar lichaam. Waarom deed ik dat dan wel? Door de dagen heen lukte het me steeds beter om die focus los te laten en me erbij neer te leggen dat mijn lichaam drie maanden na de bevalling er simpelweg nog wat anders uitziet dan voorheen.

 Ik zie overigens wel dat mijn lijf aan het veranderen. De structuur van je huid verandert, lijntjes worden minder zichtbaar en mijn taille komt weer wat tevoorschijn. Hoe mijn borsten uit de strijd zullen komen, dat is nog wel de vraag. Ik las eens de quote ‘vroeger keken ze naar de zon, nu snuffelen ze in het zand’. Daar moest ik van grinniken. Totdat ik naar mezelf in de spiegel keek. Ik hoop dat dat nog goedkomt…”

Een gouden tip of advies die jij aan een andere (aanstaande) moeder wilt meegeven?

“Verwacht niet teveel van jezelf. Stel haalbare doelen, dat werkt motiverend en voorkomt teleurstelling of het gevoel te falen. Mijn streven is bijvoorbeeld om twee keer per dag naar buiten te gaan met de kids. Soms kort, soms lang, maar in ieder geval twee keer. That’s it. Als ik op maandag aan het einde van de dag doodmoe ben, dan zet ik prima de iPad wat eerder aan. Als er een berg was op me ligt te wachten, dan verzin ik er een leuk spelletje bij en betrek ik June bij het opvouwen. Probeer het jezelf af en toe ook makkelijk te maken. Accepteer ook dat het soms niet gaat. Er zijn weleens dagen dat Randy thuiskomt in een ontploft huis en ik zeg ‘sorry schat, vandaag was een drama’. Wees op zulke momenten niet te streng voor jezelf.”