Over onze haat-liefdeverhouding met striae

Wat in onze serie Ode aan het moederlijf een paar keer naar voren kwam in de verhalen van moeders, is haat-liefdeverhouding met hun striae. Veel moeders zijn er niet per se blij mee, maar ze zijn er aan de andere kant wel trots op. Ze vinden het niet mooi, maar proberen het te accepteren. 

Het stomme is: de reden dat we een een haat liefde verhouding met striae hebben is vanwege het bestaande schoonheidsideaal. Een ideaal van gladde, streeploze, putten- en pukkelvrije huiden. Een compleet verzonnen ideaal, door een industrie die bakken geld verdient met de onzekerheid van vrouwen. Het enige schoonheidsideaal dat we na zouden moeten streven, is een ideaal dat we voor onszelf bedenken. Dat past bij wat wij zelf mooi vinden. 

Je kunt smeren wat je wilt en met pillen, crémes of apparaten aan de slag, maar het blijft de vraag of dat echt werkt. Wat wel werkt, is deze strepen beschouwen als een voor jou – en voor heel veel vrouwen met jou – onlosmakelijk onderdeel van het moeder worden. 

Soms kunnen de negatieve gedachten even de overhand hebben. Al die jaren waarin het heersende schoonheidsideaal op je netvlies werd geprent op tv, in bladen en advertenties, schud je niet zomaar van je af. Als het warm weer wordt en je het strand op wilt. Als je in kleedhokjes en spiegels wordt geconfronteerd met een lichaam dat niet voelt als dat van jou.  Dan is het moeilijk om die positieve, mooie kanten te zien. Wij kunnen schrijven wat we willen, maar we begrijpen die gevoelens als geen ander. 

Wat kan helpen is beseffen – en echt proberen te beseffen – dat die striae, of andere veranderingen aan je lijf, een herinnering zijn aan hoe sterk je bent. Waar jouw lichaam toe in staat is. Je hebt superkrachten (je groeide een mens, hallo!) en die stretch marks zijn jouw bewijs. Een tatoeage die past bij de grote verantwoordelijkheid die jij nu draagt. 

Vergeet ook niet hoe mooi het is dat in een wereld waarin alles is veranderd, ook je lichaam meedoet. Dat bij de nieuwe rol die je hebt als moeder, ook een nieuwe moederlijf past. Besef ook dat vrijwel iedereen striae heeft. Mannen en vrouwen. Op buiken, billen, borsten, armen, benen. Ze horen erbij. Misschien weet de een ze wat beter te verbergen dan de ander, maar maak je geen illusie dat jij de enige bent. Is het juist niet wonderbaarlijk dat onze lichamen in staat zijn om gedurende ons leven met ons mee te bewegen, te groeien en te transformeren?

Foto: Sanne Ravensbergen, Stories of New Life voor de serie Ode aan het Moederlijf