© 2024 // How About Mom
Rebecca Boektje (36) woont met liefde Bo, Yuki (3) en Ravi (14 maanden) – en baby nr. 3 in haar buik – in Amsterdam. Voor haar site MyTravelBoektje reist ze de wereld over en is ze wekelijks bij verschillende nieuwe hotspots te vinden. “Leer je kindje zo snel mogelijk kennen. Zorg dat je weet waar je aan toe bent, en herken het ritme, dat maakt het moederschap zoveel plezieriger.”
“Ik ben nu 26 weken zwanger en ik heb tot nu toe niets te klagen. Ook de afgelopen twee keer trouwens, ik vind zwanger zijn eigenlijk peanuts. Bevallen daarentegen…
Ik voel me prima, ik kan nog steeds ‘s avonds de hort op, maar merk wel dat ik wat sneller moe ben met twee kids om me heen. Een eerste zwangerschap is compleet anders dan de derde. Destijds dacht ik de hele dag ‘Ooh wat bijzonder’ en nu voel ik om negen uur ‘s avonds een schopje en denk ik ‘Oh ja!’. Het is aan de ene kant jammer dat er veel minder aandacht is voor de zwangerschap, maar daardoor gaat het ook wel tien keer zo snel. Voor mijn gevoel had ik gisteren nog een positieve test in mijn handen, en nu ben ik al over de helft. Ik leef erg naar onze aanstaande vakantie toe, waarin ik echt bewust wil gaan genieten van de zwangerschap. Ik zei vorige week nog tegen mijn buik “sorry lief babytje dat ik je nu een beetje verwaarloos, maar als je er straks bent beloof ik je, dan gaan we 2 maanden non stop samen knuffelen en cocoonen”.
Stiekem wel, maar het moet je wel gegund zijn… Het is bij ons allemaal niet vanzelf gegaan: ik werd telkens heel snel zwanger, maar ik heb voor iedere succesvolle zwangerschap een miskraam gehad. Toen Ravi gezond ter wereld kwam dacht ik een tijdje: ik weet niet of ik nog een keer zin heb in zo’n circus, die extra echo’s, de spanning… En de angst voor wéér een miskraam. Ik hoopte stiekem dat ik ‘zomaar’ zwanger zou worden en dat alles in één keer helemaal goed zou gaan en dat we dus nog één keer een echt cadeautje kregen. Ravi was nog geen 9 maanden en oeps, daar was mijn cadeautje…
Hoewel ik me ontzettend gelukkig prijs met twee gezonde kids – een jongen en een meisje nog wel, wat wens je nog meer – had ik toch altijd het gevoel dat het niet helemaal “af” was. We besloten het niet actief te proberen, maar we gebruikten geen voorbehoedsmiddelen en hielden de ‘vruchtbare dagen’ goed in de gaten. Opeens bleek ik zwanger, mijn grote droom zou uitkomen! Natuurlijk was ik direct angstig, straks gaat het weer mis… Maar bij de vroege echo zag het er allemaal goed uit en inmiddels zijn we vier echo’s verder en mag ik gewoon genieten. Het komt goed!
Toen we allebei voor ons gevoel klaar waren voor een baby was het de eerste keer proberen direct raak, maar die zwangerschap eindigde na acht weken in een miskraam. Op Bali nog wel. Het was waarschijnlijk de mooiste plek op aarde om een miskraam te krijgen maar het contrast was toch wel wrang. ’s Middags op het strand op Gili Air bleek het toch echt mis… Wat een verdriet, maar we waren ook wel opgelucht dat aan de onzekerheid een eind was gekomen. Ik kon er vrij rationeel naar kijken – de natuur doet z’n werk – maar het doet natuurlijk toch iets met je. We hadden daarna nog 2 weken vakantie en dat was wel echt heel fijn, we konden het zo samen in alle rust afsluiten. Ik bedoel, het had ook gewoon op kantoor kunnen gebeuren…
Ik vond mijn eerste zwangerschap daardoor ook echt wel spannend. Bij Yuki duurde het acht maanden voordat ik weer zwanger was, na die eerste miskraam, bij Ravi binnen drie maanden. Dat kan te maken hebben gehad met de curretage die ik de eerste keer gehad heb en eigenlijk is 8 maanden nog steeds niet lang, maar als je eenmaal zwanger bent geweest en het is van je afgepakt, dan is echt elke maand extra wachten er een te veel.
Ik kon me er allebei de keren wel redelijk snel overheen zetten en er heel pragmatisch naar kijken: het is beter zo, laten we zo snel mogelijk verder gaan. Ik sta dan niet meteen stil bij dat het stiekem toch wel iets is waar je verdrietig over mag zijn. Toen ik een half jaar later op de fiets zat en er ineens aan moest denken schoten de tranen mij in de ogen. Grappig hoe dat werkt, hoe ik dan opeens dat gevoel zo diep ervoer.
Eerlijk? Ze gingen niet van een leien dakje. Yuki was een drama en ook al was ik mega goed voorbereid, dat het zó zuur zou worden had ik niet kunnen bedenken. Maar goed ook. Na een hele nacht voorweeën en dus niet kunnen slapen begon het pas de volgende avond echt. Ik heb toen met om de 4 minuten weeën 13 uur op 3,5 cm gezeten. Daarna een weeënstorm, toen nog dik 2 uur moeten persen, een knip, de placenta die niet los liet en nog 3 liter bloed verloren… Het was een hele bevalling 😉
Ravi was al 13 dagen over tijd. Het was die verschrikkelijk hete augustus en ik tikte de 42 weken zwangerschap aan. Na drie keer strippen kreeg ik ’s nachts opeens gemene voorweeën, maar ik had mij voorbereid op hetzelfde tafereel als bij Yuki. Toen we ’s ochtends voor de intake en inleiding bij het OLVG ziekenhuis aankwamen bleek ik al bijna op 5 centimeter te zitten! We liepen high fivend het ziekenhuis uit. “Ik zat al op de helft!”, dit werd vast peanuts. Maar helaas… Het meisje wat mijn vliezen brak zei dat ik voor het 6 uur journaal thuis zou zijn maar dat ging net weer even anders. Ik heb alle gynaecologen van het ziekenhuis aan mijn bed gehad, zo lang was ik daar bij de bevalling van Ravi. Ik heb meer dan twintig uur weeën gehad en over de laatste centimeter heb ik ruim vijf uur gedaan. Het persen ging de tweede keer wel veel vlotter, binnen 10 minuten was ‘ie er. En wat dan wel weer heel bijzonder is, is dat hij is geboren op de verjaardag van zijn vader. Tussen de weeën door feliciteerde ik Bo nog en alle zusters keken een beetje gek op, maar iedereen vond het heel bijzonder.
Ik heb nog niet veel zin in de bevalling als ik eerlijk ben, maar ik blijf het wel wonderbaarlijk vinden hoe het vrouwelijk lichaam werkt. Tijdens de bevallingen ging ik echt kapot, ik zag het totaal niet meer zitten, en zodra de baby er is ben je alles compleet vergeten. Sterker nog, je gaat er gewoon nog een derde keer voor… Ik reken er maar op dat het weer een intense ervaring wordt, dan kan het alleen maar meevallen.
Toen Ravi een dag oud was brak Yuki haar been. De aller slechtste timing ooit. We dachten in eerste instantie dat ze zich alleen flink bezeerd had. Maar toen ze na een dag nog steeds aangaf niet op haar beentje te kunnen staan, is Bo toch maar naar het ziekenhuis gereden. Ze kwam thuis met haar beentje in gips. Zo erg! En zoooo onhandig. Yuki was net twee en mocht de eerste week, de kraamweek dus, niet lopen… Ik hoop dat iedereen dit keer alles heel houdt, haha.
Ik heb twee keer geprobeerd borstvoeding te geven, maar dat gaat helaas bij mij niet heel gemakkelijk. Mijn kids blijken smalle kaken te hebben en zuigen zich heel hard vast met als resultaat dat na één dag alles telkens helemaal open ligt. Dat komt de melkproductie niet ten goede. We zijn geen match helaas. Ik heb een turbo kolf besteld dit keer, wie weet gaat het de derde keer wel lukken. Zo niet, dan is dat ook oké. Ik heb nog twee kindjes rondlopen, die hebben ook zorg en aandacht nodig. Dat kan ik alleen geven als ik ook goed voor mezelf zorg.
Het allerzwaarst vind ik geduld hebben. Ik ben van mezelf heel ongeduldig en super perfectionistisch en hou ervan dingen snel en goed te fixen. Dat kan met een peuterpuber niet. Die wil zes keer per dag een andere broek aan en drie keer andere schoenen. Zijn we eindelijk klaar om de deur uit te gaan, dan staat zij weer in haar blote kont omdat de jurk toch niet mooi is. Continu geduld opbrengen en rustig te blijven, bij wel of niet eten, wel of niet plassen, op de fiets of op de step, naar buiten of toch naar binnen, dat vind ik echt vermoeiend. Ik tel soms wel twintig keer per dag tot tien.
Ik probeer het te voorkomen maar een enkele keer ontplof ik. Dan schiet ik enorm uit mijn slof en daar heb ik altijd zo’n spijt van. Zeker onder invloed van de zwangerschapshormonen is mijn lontje nog korter dan anders. Ik slaap ook heel slecht als ik zwanger ben, dus begin ik elke ochtend moe en soms een tikkeltje chagrijnig. Als Yuki dan weer vier keer van outfit wil wisselen, haar broertje ook uitkleedt, met mijn dure bodylotion haar haar insmeert en haar broodje weigert op te eten… dan kan ik wel eens ontploffen ja. Achteraf heb ik altijd spijt en voel ik me schuldig en rot, maar ik ben ook maar eens mens. Ik doe mijn best. Ik wil iedereen in mijn gezin gelukkig maken en houden.
Ik kan gewoon ontroerd raken als ik kijk naar de gezichtjes van mijn kindjes. Alles wat ze doen is lief, schattig en mooi. Een pasgeboren baby is nog zo fragiel, maar als ze ouder worden en je liefde terug kunnen gaan geven, dan weet je niet wat je meemaakt. Een kindje dat je knuffelt, kust en zegt: ik hou van jou en ik heb je zo gemist. Dat is het mooiste in de hele wereld.
Toen Yuki 2,5 jaar oud was gingen we met haar skiën. We waren ons ervan bewust dat ze dat nog niet kon: pas bij vier jaar mag je mee in de ski-klas. Ze wilde per se ski’s, dus we huurden het kleinste formaat dat ze hadden. Ze mocht met Bo mee de baby-piste op en voor we er erg in hebben skiet ze naar beneden. Moeiteloos. De ski-leraar stelde voor dat we een beetje zouden liegen over haar leeftijd, zodat ze mee mocht met het klasje. Drie dagen lang ging ons kind van nog geen drie jaar mee op skiles. Ik ben nog nooit zó trots geweest. Dat gevoel heb ik nooit eerder zo ervaren: alsof je explodeert van trots.
Leer je kindje zo snel mogelijk kennen, probeer hun ritme te ontdekken. Zodra je dat in de gaten hebt wordt alles makkelijker. Als je snapt wanneer ze moeten slapen en drinken, kun je daar je dag omheen plooien. Anders werk je continu tegen slaapritmes in en dat levert alleen maar zoveel frustratie op. Zorg dat je weet waar je aan toe bent, dat maakt het moederschap zoveel plezieriger.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom