Als het niet vanzelf gaat: na zes jaar proberen onverwacht zwanger van een tweeling

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week vertelt Annemarie haar verhaal.

“Een goede 6 jaar geleden vonden mijn man en ik dat we klaar waren om een kindje te mogen verwelkomen. We hadden het wel voor elkaar. Allebei een goede baan. Een leuk appartementje. Niet groot maar groot genoeg om in te beginnen. En in de tussentijd konden we altijd verder kijken.

Na een half jaar keken we elkaar op een avond aan en zeiden we: gek dat het nog niet gelukt is. Nu hoor ik je denken ‘je bent pas een half jaar aan het proberen‘. Maar dat zit iets anders. Ik ben namelijk allergisch voor anticonceptie. Dus ik slikte al jaren geen pil en had geen spiraal. Het bekende “ongelukje” had bij ons best eens plaats kunnen vinden.

Er bleef één eitje over

We maakten een afspraak bij de huisarts en legden de situatie uit. Die stelde voor om wat onderzoeken te doen. Een zaad onderzoek bij mijn man en inwendige echo’s bij mij. Een paar weken later kregen we de uitslagen. De hoeveelheid zaadcellen bij mijn man was niet 100%, maar ook niet slecht. We konden ons melden voor IUI. Maar niet voordat ze mijn eileiders hadden doorgespoten, dit zou namelijk in de eerste paar maanden extra kans op een zwangerschap geven.

Voor de eerste IUI kreeg ik hormonen om het eitje extra te stimuleren en misschien wel twee eitjes te “kweken” zoals ik het altijd noemde. Helaas bleef het bij één eitje. ‘Gelukkig heb je er ook maar één nodig om zwanger te worden’, riep ik nog hard in de stoel van de gynaecoloog.

‘s Ochtends leverde mijn man zijn zaad in. Daar werd het behandeld, en ‘s middags werd het bij mij ingespoten. Daarna begon het wachten, 14 dagen lang. Helaas werd ik op dag 12 ongesteld. We konden meteen weer verder. Andere hormonen in de hoop nu wel meer eitjes te hebben. Maar helaas ook nu weer maar eentje. Mijn man leverde zijn zaad weer in en ‘s middags zouden ze het terugplaatsen.

Voor de terugplaatsing hadden we eerst nog een gesprek met de fertiliteitsarts. Die vertelde ons dat er bij mijn man toch dusdanig weinig zaadcellen gevonden waren dat IUI geen optie meer was. Nu ik er toch was gingen ze dit wel plaatsen omdat het nu toch al voor 80% klaar was. Na de behandeling kregen we het ‘hoe nu verder’-gesprek.

Dertien kilo aangekomen

ICSI was onze enige optie. We zijn allebei vrij nuchter en zeiden direct: oké, dan doen we dat. We hadden er niet bij stilgestaan en gedacht hoeveel energie het geestelijk en lichamelijk eigenlijk kost. Zo startten we een maand later met ICSI.

ICSI is een bijzondere vorm van IVF. Bij IVF worden de zaadcellen in het laboratorium bij de eicellen in een kweekschaaltje gelegd. Bij ICSI wordt in elke eicel één zaadcel naar binnen gebracht. Inclusief een berg aan hormonen met een enorm hoge dosis. We moesten om de twee tot drie dagen naar het ziekenhuis voor een controle echo om te kijken hoeveel eitjes er waren. Gelukkig groeide er nu wel een hele hoop. Maar er groeide wel meer… Door al die hormonen was ik dertien kilo aangekomen. De dag van de punctie was aangebroken en mijn god wat was ik zenuwachtig. Met alleen een naproxen zetpil en een oxazepam lag ik in de stoel.

Zestien blaasjes werden er aangeprikt. Dit werd in een warmte koffertje gedaan. Toen konden we met mijn eitjes op de achterbank naar Rotterdam, in Breda hebben ze namelijk geen laboratorium voor ICSI. Eenmaal in Rotterdam begon het lange wachten. Mijn taak zat erop, nu kon mijn man beginnen. Hij mocht zichzelf gaan vermaken in de Zonnebloemkamer. Want ja, ze zullen toch bevrucht moeten worden.

Na een uur of drie in het Erasmus MC te rond te hebben gehangen, kregen we te horen dat er bij de 16 blaasjes 12 eitjes waren gevonden. Ik was door het dolle. 12 is een hoop! Niet wetende dat het nu nog een afvalrace wordt. Van die 12 waren er 8 bevrucht. Van die 8 hebben het er 4 gered tot dag 3.
De dag van de terugplaatsing werd de beste teruggeplaatst, de overige drie bleven nog een dagje extra in de ‘broedstoof’. Tien dagen later kregen we een brief. Van die 3 was er maar 1 goed genoeg om ingevroren te worden. Wat een teleurstelling. Van de 12e eitjes uiteindelijk slechts twee over. Maar hey, zoals ik hierboven al eens eerder zei: je hebt er maar één nodig!

We beseften dat dit niet makkelijk ging worden

En ja hoor, het was raak. Ik bleek zwanger. Nog voor ik mocht testen had ik borsten als meloenen en stonden ze onder zoveel spanning dat ik amper een BH aan kon, zo ongemakkelijk voelde het. Helaas liep deze zwangerschap na zes weken en vijf dagen uit op een miskraam. God, wat was ik verdrietig. Toen kwam pas het besef dat dit niet makkelijk ging worden.

We hadden nog één eitje in de vriezer over. Dus we maakten plannen deze terug te laten plaatsen.
Na deze terugplaatsing begon weer het wachten. Ja hoor, ik was weer zwanger. Deze keer voelde het echter heel anders dan de vorige keer. Ik had steeds enorme buikpijn en voelde me echt niet top. Na een bezoek aan de huisarts stuurde ze me door naar de triage voor een echo. Helaas werd hier verteld dat ik een zogenaamd windei had. Alles was aan het groeien behalve het vruchtje zelf. Dus het was eigenlijk alleen een vruchtzak zonder baby.

Ik was gebroken en stortte in elkaar van verdriet in de wc van het ziekenhuis. Hoe moest ik dit aan mijn man gaan vertellen? In tranen vertelde ik dat het foute boel was en dat ik zelf een miskraam moest opwekken met vaginale pilletjes. Ik was zo verdrietig dat ik meerdere malen tegen mijn man heb gezegd dat ik hem geen kindjes kon geven. Dat mijn lichaam kapot is. En dat als hij heel graag kindjes wilde hij maar een andere vrouw moest zoeken.

Gelukkig reageerde hij zoals je hoopt dat je man reageert. Hij zei dat we dit samen aangingen en dat hij met niemand anders een kindje wilde dan met mij. Ondertussen waren we al weer een anderhalf jaar bezig geweest met dit ICSI-traject. Heel eerlijk? Ik wilde rust.

Nog maar één poging over

Na een pauze besloten we er halverwege 2019 opnieuw voor te gaan. Na een gesprek met de arts over de enorme afvalrace van de vorige keer besloten we om andere hormonen te gaan gebruiken. Deze zorgen niet noodzakelijk voor meer blaasjes, maar wel voor een betere kwaliteit. Toen we bij de punctiedag aankwamen had ik zes blaasjes. Wat een teleurstelling weer. Ik vroeg nog: moeten we deze poging wel doen. Zo weinig!? Van die zes blaasjes bleven er vier over. Dan maar hopen dat die wel van goede kwaliteit waren. Maar niets bleek minder waar. De kwaliteit was zo slecht dat er drie eitjes uit elkaar vielen tijden het injecteren van het zaad.

De enige overgebleven eicel werd teruggeplaatst op mijn verjaardag. Er werd al er wel bij gezegd dat deze ook niet van goede kwaliteit was en dat ze me eigenlijk hadden wilde afbellen, maar ik bleek al in het ziekenhuis te zijn. Op elf november mochten we testen en bleek ik niet zwanger. We hadden het ook niet verwacht. Op naar het ziekenhuis voor het volgende gesprek, want in de basisverzekering krijg je maar drie keer ICSI vergoed. Ik had dus nog maar één poging over.

Toen stortte mijn wereld in

Eenmaal bij de fertiliteitsarts aangekomen kregen we te horen dat ze eigenlijk niet zoveel meer voor ons konden doen. Ze konden ons wel zwanger maken, maar zwanger houden vonden ze toch lastig, daar kwam het eigenlijk op neer. Dus viel het woord ‘uitbehandeld’. Toen stortte mijn wereld in. Nooit had ik gedacht dat ik ongewenst kinderloos zou zijn.

Hoe nu verder!? We waren dat jaar op vakantie geweest en tijdens deze vakantie hadden we het programma “Niets liever dan een kind” gezien van Leonie ter Braak. En hier kwamen Dokter Cuypers & Cuypers in voor. Deze waren op dat moment net bezig met het opstarten van een eigen kliniek net over de grens in Duitsland. Na wat onderzoek besloten ons daar aan te melden. Daar begon de medische molen opnieuw. Onze bloedonderzoeken waren allebei goed. Mijn echo’s waren goed en zijn zaad was in orde.

De arts besprak met ons het zogeheten ‘schratching’ onderzoek. Hiermee doen ze onderzoek naar NK-cellen. Ik noem deze cellen de baarmoedermonsters. Je hebt ze nodig voor de innesteling. Maar weer niet te veel, want anders vallen ze de vrucht aan omdat het niet honderd procent lichaamseigen is. Dit onderzoek hebben we laten uitvoeren. Hierbij schrapen ze een stukje huid uit de baarmoeder weg. Erg prettig is het niet. Maar ik vond het ook niet onwijs pijnlijk. Een paar weken later kwam de uitslag. Het lag aan mij. Ik had teveel NK-Cellen en daarom was zwanger blijven lastig.

Onze kinderwens bleef onvervuld

Het goede nieuws was dat hier iets aan te doen is. Ik zou de eerste twaalf weken van de zwangerschap itralipid infusen toegediend krijgen. Let wel, deze worden niet vergoed vanuit de verzekering en kostte €102,50 per stuk. Maar wij hadden alles over een een kleintje, dus wilden we starten. Omdat we tegen het einde van het jaar liepen en de arts ons adviseerde om eerst over te stappen naar de UMC zorgverzekering omdat ze daarmee een zorgcontract hadden, hebben we gewacht en zouden we starten in februari 2020.

Maar je voelt ‘m aankomen… die maand brak corona uit. De grenzen gingen dicht en voor ons was starten geen optie meer. We moesten wachten tot corona verminderd was. Maar het duurde langer dan verwacht en ik werd ongeduldig. 2021 brak aan en ik zei: luister schat, ik wil een baby of een puppy. Ik kreeg een puppy, want onze kinderwens kon nog steeds niet in vervulling gaan.

Op 10 september 2021 kwam ik niet helemaal lekker uit bed. Ik voelde me vreemd en spuugde bijna mijn slaapkamer onder. Dit deed ik wel vaker, dus ik legde niet meteen de link. Die middag was ik de nagels van een vriendin aan het doen toen ik bedacht dat ik toch maar even een test moest doen. De dag erna hadden we een feestje en zou ik vast wat gaan drinken…

Heel nuchter haal ik een goedkope zwangerschapstest, waarop de caissière me nog succes wenste en ik het eigenlijk weglachte. Het kán namelijk helemaal niet volgens de doktoren. Natuurlijk zwanger worden was voor ons geen optie.

Overwacht zwanger

Wat schrok ik toen er ineens twee streepjes verschenen op die test. Ik dacht direct: dat is een vals positieve test, ik doe er nog één. Ja hoor, weer twee streepjes. Ik kon het niet geloven. Ik belde direct de dokter en mocht bloed komen prikken. Diezelfde middag kwam de uitslag. Ik ben zwanger! Ik dacht dat ik gek werd. Hoe dan!? En nu? Ik moet speciale infusen en ik heb er al twee gemist, straks gaat het weer mis, ik ga dit kindje weer verliezen. Ik was in alle staten. Helaas was het vrijdag, dus alles klinieken waren dicht. Op maandag heb ik gelijk contact gezocht met de kliniek en die woensdag mocht ik langskomen voor de infusen.

Uiteindelijk ben ik tien weken op en neer gereden naar Duitsland voor de infusen. Voor het vierde infuus stelde de dokter voor om een echo te maken. Tot onze grote schrik en verbazing kwamen we er daar achter dat er twee vruchtzakken te zien waren! Het was nog vrij vroeg, dus de week erop moest er opnieuw gekeken worden. De week erop waren er nog steeds twee vruchtzakjes, maar nu zagen we ook 2 kleintjes met 2 kloppende hartjes! Ik denk dat ik de hele weg naar huis heb gehuild. Zo ver waren we nog nooit gekomen!

Na 12 weken zaten de infusen erop en moest mijn lichaam het zelf gaan doen. Ik heb gelukkig een hele goede zwangerschap gehad. Uiteindelijk ben ik met 38+1 weken op 11-05-2022 bevallen van twee prachtige dochters, Hailey & Charlie. Zij zijn het mooiste cadeau wat we onszelf konden wensen.”

Meer lezen?
Roxanne maakte zeven keer een miskraam door
Efka (29) is onvruchtbaar door een vervroegde overgang en raakte zwanger via eiceldonatie
Sacha had twee keer een missed abortion: “Ik voelde me verraden, boos en verdrietig”