In onze rubriek Momtalk spreken we wekelijks met moeders over hun kinderwens, zwangerschap, bevalling, kraamperiode en het moederschap. Hoe vaak een miskraam voorkomt en hoe ‘normaal’ het eigenlijk is, blijkt uit de grote hoeveelheid vrouwen die in deze interviews open vertellen over hun miskraam. Het maakt de ervaring niet minder pijnlijk of verdrietig, zeker als je er middenin zit, maar hopelijk helpt het jou wel om te weten dat je absoluut niet de enige bent die een miskraam meemaakt.
Een miskraam is het verlies van een vroege zwangerschap (tot 20 weken). Een miskraam kun je niet voorkomen Naar schatting eindigt 10% van de zwangerschappen in een miskraam: 1 op de 10 vrouwen maakt het mee. Je kunt klachten hebben (bloedverlies, pijn) of geen klachten hebben.
“Het is bij ons allemaal niet vanzelf gegaan: ik werd telkens heel snel zwanger, maar ik heb voor iedere succesvolle zwangerschap een miskraam gehad. Toen Ravi gezond ter wereld kwam dacht ik een tijdje: ik weet niet of ik nog een keer zin heb in zo’n circus, die extra echo’s, de spanning… En de angst voor wéér een miskraam. Ik hoopte stiekem dat ik ‘zomaar’ zwanger zou worden en dat alles in één keer helemaal goed zou gaan en dat we dus nog één keer een echt cadeautje kregen. Ravi was nog geen 9 maanden en oeps, daar was mijn cadeautje…”, vertelt Rebecca Boektje.
“Mijn miskraam heeft een lange nasleep gehad, met medicatie en uiteindelijk een operatie die niet soepel verliep. Het heeft uiteindelijk zo’n drie maanden geduurd allemaal. Toen ik weer in verwachting raakte, merkte ik dat het vertrouwen in mijn lijf een deuk had opgelopen. Dat gevoel voerde tot in de helft van de zwangerschap de boventoon. Ik bleef bang dat het weer mis zou gaan. Pas ruim na die twintig weken durfde ik ervan te genieten.” Lees verder in het interview met Jessica Scholten.
“Vorig jaar oktober hebben we een miskraam gehad na 9,5 week. Ik heb mijn spiraal eruit gehaald, dit viel samen met mijn eisprong en 3 dagen later bleek dat ik zwanger was. Wij leven in de overtuiging dat dingen komen en gaan zoals zou moeten. We hebben zowel met mijn eerste als tweede zwangerschap geen druk proberen te leggen op het zwanger worden.” Lees hier de rest van Mikki’s verhaal.
“Emotioneel gezien vond ik de miskramen niet zo heftig, ik kon er wel goed mee omgaan. Hoe graag ik ook een kindje wilde, ik kon me vasthouden aan het idee dat er iets niet goed was en het daarom nu nog niet zo mocht zijn. Lichamelijk gezien vond ik het heftiger. Bij de eerste miskraam bleef ik zes weken lang bloeden. Iedere keer dachten de artsen dat alles weg was, maar dan bleek er toch nog wat te zitten. Ik wilde gewoon dat het over en klaar was. Dat klinkt misschien hard, maar ik wilde gewoon door.” Lees verder in het interview met Natalie Vijfhuizen.
“Toen ik een miskraam kreeg, was ik 23 jaar oud. Niemand om me heen had kinderen en dus heb ik er toen niet heel bewust bij stilgestaan. Ik liet het een beetje aan me voorbijgaan en was er emotioneel niet 100 % bij. Ik denk dat dat ook komt omdat ik heel snel weer zwanger raakte en dus ook niet echt de ruimte heb gehad om er veel bij stil te staan. Het verdriet maakte in die zin ook snel plaats voor blijdschap.” Lees hier de Momtalk met Emma.
“Die miskraam was verdrietig en simpelweg kut. De gedachte dat het zo had moeten zijn, dat dit kindje niet gezond was en dat mijn lichaam de zwangerschap daarom niet doorzetten, was voor ons troostend en hielp ons er doorheen.” Lees hier het interview met Rowan Sterenberg.
“Binnen drie maanden was ik zwanger. Tot ons grote verdriet mondde die zwangerschap na zes weken uit een miskraam. Toen ik die miskraam kreeg, raakte ik opnieuw teleurgesteld in mijn lichaam. Ik vond het heel heftig. Het lichtpuntje van die heftige ervaring was dat het ons duidelijk maakte dat dit kindje echt gewenst is. Enige twijfel die we daarvoor nog hadden, verdween”, deelt Anneli in haar Momtalk.
“Een zwangerschap na een miskraam is nooit meer zo onbezorgd als daarvoor. Er hangt altijd een schaduw overheen. Bij Jesse kon ik het pas bij de 20-weken echo een beetje loslaten. Bij Seph wist ik dat mijn lijf het aankon om een kindje te dragen, maar zelfs toen ben ik lang onzeker en angstig geweest”, vertelt Roos van Gelder.
“Ik wilde na mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap minimaal één cyclus wachten, maar werd onverwacht toch weer zwanger. Deze zwangerschap mondde helaas uit in een miskraam. Ik denk dat het emotioneel gezien toen voor mij, voor ons, scheelde dat we al een slag om de arm hielden, we durfden niet uitbundig blij te zijn na de test. Het bleef enorm verdrietig en moeilijk te verkroppen, maar we hielden er denk ik toch al soort van rekening mee dat het weer mis zou kunnen gaan”, deelt Frederique in haar Momtalk.
“Hoewel ik dit nauwelijks heb gedeeld, heb ik tussen Sarah en Noor ook nog een miskraam gehad. Na een positieve echo bij 12 weken, bleek dat na 22 weken het hartje was gestopt. Dat was zo heftig. Je hebt het eerste trimester erop zitten. Eindelijk, het is gelukt, dachten we, vooral omdat we het zo graag wilden. Een miskraam voelt alsof iets je wordt afgenomen. Het enige lichtpuntje wat ik had is dat mijn man en ik in die periode veel dichter bij elkaar zijn gekomen”, vertelt Rachida.
“Op kerstavond kregen wij het bericht dat ons kleintje er niet meer was. Op kerstmorgen begon het bloeden. Om het een plekje te geven ben ik erover gaan schrijven. Het is uiteindelijk een heel eigen hoofdstuk geworden in mijn boek dat net uit is: Wat ik houden wil: over authentiek leven. Omdat het ging over iets wat ik graag wilde houden, maar het mocht niet zo zijn. Ik heb de tijd genomen om te rouwen. Ook ben ik vanaf dag één open geweest. En heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Als herinnering heb ik een sieraad aangeschaft en het kleintje een naam gegeven”. Lees het interview met Anne-Marije Baars.
“Onze beide ouders en een paar vriendinnen wisten dat we aan het proberen waren en dat het nog niet lukte. Het was fijn om er met hen over te praten. Evengoed belandde ik een maand of twee na mijn miskraam in een hele zware dip. Ik was lusteloos, had nergens zin in en lag dagenlang in bed. Alsof de klap toen pas kwam. Voor iemand die haar hele leven online deelt, was het ontzettend gek om dit aspect niet te delen. Ook daar had ik moeite mee”, vertelt Laura Brijde in haar Momtalk.
“We waren zo blij toen ik in verwachting was en waren helemaal in de zevende hemel. We schrokken dan ook onwijs toen ik een miskraam kreeg. Van het ene op het andere moment word je van die roze wolk afgeduwd. Dat was best heel intens en heeft ervoor gezorgd dat ik in de zwangerschap van James een stuk terughoudender was. Ik durfde er gewoon nog niet op te hopen dat het dit keer goed zou gaan.” Lees hier de Momtalk met Demi Druijf.
“Toen ik 13 weken zwanger was deden we een extra echo. Ik had last van bloedingen en wilde weten of het hartje nog klopte. In 2020 heb ik een miskraam gehad en dat maakt zwanger zijn voor mij daarna niet meer zorgeloos. Ik hield er rekening mee dat ze me weer ging vertellen dat er geen kloppend hartje was.” Lees verder in de Momtalk met Zakia.
Meer lezen?
Blog: “Ik wist niet hoe een miskraam bij zes weken eruit zag”
