09/07/2022

Als het niet vanzelf gaat: “Ik voelde me verraden, boos en verdrietig”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Sacha maakt niet alleen de foto’s, maar deelt ook haar eigen verhaal. Ze kreeg de diagnose vervroegd in de overgang en maakte twee keer een missed abortion mee.

‘Op oudejaarsavond 2019 kwam ik erachter dat ik in verwachting was. Wat een feest, zeker omdat we pas vier maanden aan het proberen waren. Helaas bleek bij de eerste echo het hartje niet te kloppen. Ik had een zogeheten missed abortion en moest de miskraam opwekken met medicatie. Dit liep uit op een gigantisch bloedbad en ik belande op de eerste hulp. Daar bleek dat mijn baarmoeder niet goed ‘schoon’ was en ik kreeg een curettage.

Uiteindelijk ben ik tien weken met deze miskraam zoet geweest. Dit zorgde voor paniekaanvallen en onzekerheid over mijn lichaam. Mijn gevoel bleef me na de miskraam zeggen dat er iets niet klopte. We probeerden opnieuw zwanger te worden, maar helaas was dit zes maanden later nog niet het geval.

Kinderen krijgen zou niet vanzelf gaan

In augustus 2020 hadden we een afspraak met een fertiliteitsarts. Ze kwamen met schokkend nieuws, ik leed aan POF (prematuur ovarieel falen), oftewel ‘de vervroegde overgang’. Wat, ik? Ik was 26 jaar, sportief, rookte niet, leefde gezond en had hier überhaupt nog nooit over nagedacht. De arts was duidelijk: kinderen krijgen zou niet vanzelf gaan.

Vervroegd in de overgang: wat houdt dat in?

Er volgde direct een IVF-traject. Door de ernst van de situatie hoefden we niet op een wachtlijst. In september mocht ik beginnen, maar al na twee weken kregen we nog slechter nieuws. ‘Sorry mevrouw, u bent uitbehandeld, de medicatie slaat niet aan en we kunnen niks meer voor u doen’. Daar sta je dan met lege hadden, een verward hoofd en een heleboel ongeloof.

Vijf procent kans op een zwangerschap

Na wat research kwam ik erachter dat in Duitsland een kliniek was die gespecialiseerd was in vrouwen met POF. Dat was natuurlijk een poging waard. We kwamen terrecht in een warm bad, met Nederlandse specialisten, die alles op alles zetten om ons te helpen. Ze waren eerlijk, we hadden maar 5% kans, maar door mijn leeftijd en positieve instelling, wilden ze het een kans geven. Maanden van ellende volgden. Door corona kwam ik nergens meer, als ik namelijk corona zou krijgen, zou mijn traject worden afgebroken. Ik moest alles alleen doen, mijn man mocht nergens bij zijn. Ik had kisten aan medicatie, spoot mezelf helemaal suf. Ik zat in de ziektewet want ik moest soms wel vier keer per week naar Duitsland en daarbij was ik mentaal gesloopt. De uitkomsten waren beroerd, alle moeite zorgde voor één a twee eitjes en met klap op de vuurpijl scheurde mijn eierstok en kreeg ik een spoedoperatie.

We hadden nog één betaalde poging en daarna zouden we zelf moeten gaan betalen, ongeveer 8000 euro per ronde. We braken ons hoofd over hoe we dit zouden gaan doen.

Een positieve test

Maar ineens was het zo ver. In maart 2021 stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Het was gelukt. Maanden van onzekerheid braken aan. Onbezorgd zwanger zijn, dat zat er echt niet meer in. Ik huilde meer dan dat ik blij was. Gelukkig werden we goed begeleid door de verloskundige en kreeg ik ook hulp van een psycholoog. Elke week mocht ik langskomen voor een echo of konden we het hartje luisteren. Zo groeide beetje bij beetje mijn vertrouwen.

missed abortion ervaring

Op 17-11-21 werd onze dochter geboren. Ik was in de wolken, maar vond het ook zwaar. Mijn lichaam was van het ene uiterste in het andere uiterste gerold en de hormonen werden door de borstvoeding in stand gehouden. Daarnaast had ik zo veel doorstaan dat ik mentaal op was. Ik was moe, doodmoe en had geen tijd om alles een plekje te geven. Ik wilde dolgraag voor mijn kind zorgen en voelde me verplicht om voor 1000% gelukkig te zijn. Dit wilde ik toch al die tijd?

Een tweede kindje?

Elke maand groeide ik meer in het moederschap. Toen ik weer aan het werk ging, werd ik eindelijk weer een beetje mezelf. Ik ging weer sporten, uiteten met vriendinnen, shoppen en zelfs lekker op vakantie.

Inmiddels was de kleine alweer zes maanden en wij begonnen na te denken over eventueel een broertje of zusje. We gingen naar het ziekenhuis voor een vervolggesprek. De vraag was wanneer we weer zouden starten met het IVF traject en in overleg met de arts besloten we dat na de eerste verjaardag van onze dochter een goed moment zou zijn. ‘Maar’, zei hij, ‘Waarom proberen jullie het niet alvast tot die tijd?’ Ik moest lachen en zei in alle gekkigheid ‘Dadelijk word ik deze maand al zwanger!’. Hij antwoordde: ‘Boeiend! Dat bespaart je een hoop ellende.’ Mijn man en ik schoten in de lach, maar konden hem geen ongelijk geven. Met deze opmerking in ons achterhoofd gooiden we de condooms in de prullenbak. Ach ja, we hadden toch een kans van zo’n 0.1%.

Een maand later was ik één dag overtijd. Die avond ging ik op stap, dus ik besloot maar even een test te doen. Ik kon mijn ogen niet geloven: er stonden twee streepjes. Hoe dan?! Na de eerste schrik kwam het besef, de blijdschap en de liefde. Onze kleine wonders zouden 14 maanden schelen, het leek ons prachtige om twee kindjes kort op elkaar te hebben. Dit was ons droom die uitkwam. Toch?

Opnieuw bloedverlies

Helaas begonnen na acht weken zwangerschap opnieuw de zorgen. Ik begon bloedverlies te krijgen en ondanks dat ik dat bij onze dochter ook had, voelde het niet goed. We mochten meermaals op controle komen en elke keer zagen we een prachtig kloppend hartje.

Ik probeerde positief te blijven maar belandde opnieuw in zwaar weer. Ik durfde niet meer uit huis en was constant bang voor een lading bloedverlies. Zo erg, dat ik niet eens meer met ons dochtertje durfde te spelen. Precies twee weken later stopte het bloedverlies uit het niets, er kwam geen druppel meer uit. Nog vijf dagen wachten tot de volgende echo, dit moest toch goed komen?

Weer een missed abortion

Met zelfvertrouwen gingen we naar de verloskundige, maar toen ze na één seconde nog niks had gezegd, wist ik genoeg. Één a twee dagen daarvoor was het hartje gestopt. Hij heeft de 10 weken net niet gehaald. Het ‘zie je wel’-gevoel was verschrikkelijk. Ik voelde me verraden, boos, verdrietig en in de zeik genomen. Waarom moesten ons steeds hebben, kan ik dan niet voor één keer normaal zijn? Tijd voor afscheid wilde ik niet, het vruchtje moest zo snel mogelijk weg. Twee dagen later werd ik gecuretteerd, we hebben de embryo nooit in het echt gezien.

We vragen ons nu vooral af: hoe nu verder? Wat willen we met ons gezin, waar worden we nu echt gelukkig van? Die vragen hopen we te gaan beantwoorden de aankomende weken op vakantie met z’n drieën. Want ik wil en moet ook weer gaan genieten van het meisje dat er al wél is.”

Als het niet vanzelf gaat
Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen