kinderwens na eetstoornis
14/01/2022

Susan moest vanwege anorexia een fertiliteitstraject in: “Mijn kinderwens won gelukkig van mijn eetstoornis”

Susan is de moeder van Lot (‘16) en Sam (‘18) en in verwachting van hun derde kindje, een groot wonder. Op haar 26ste ontwikkelt Susan anorexia. Dankzij haar eetstoornis menstrueert Susan al jaren niet meer. Als een paar jaar later haar kinderwens begint op te spelen, start een fertiliteitstraject. Susan vertelt aan How About Mom over haar kinderwens na een eetstoornis. 

“De wens om moeder te worden was er wel, maar het speelde heel lang niet echt een rol in mijn leven. Verhalen van vrouwen die al vanaf jongs af aan weten dat ze per se moeder willen worden, herken ik niet per se. Maar toen ik een jaar of 24 was en al zeven jaar samen met mijn toenmalige vriend was, zag ik het plaatje wel voor me. We woonden al samen, het leek een logische stap. Uiteindelijk pakte dat anders uit, want toen ik 25 jaar was verbrak ik deze relatie. Noodgedwongen moest ik terug verhuizen naar mijn ouders. Ik had enorm het gevoel mijn ‘verloren’ tijd in te moeten halen, dus ik gooide me vol in het uitgaans- en vrijgezellenleven. Dat leek misschien leuk van de buitenkant, maar ik bevond me echt in een zwart gat. Ik raakte gefixeerd op mijn gewicht en op afvallen en ontwikkelde anorexia.

Opgenomen voor mijn eetstoornis

Tijdens een weekendje weg naar Groningen leerde ik Jordan kennen, inmiddels mijn man. Mijn eetstoornis was volop aanwezig, maar ik zat nog steeds in de ontkenningsfase. Ik vond hem leuk, maar was niet op zoek naar een relatie. Hij zag het direct zitten en hield vol. Jordan zocht de dag erna weer contact met me en dat is daarna nooit meer gestopt. Hij was – of is eigenlijk – heel lief en zorgzaam, maar onze prille relatie wakkerde bij mij nog meer onzekere gevoelens aan. Ik wilde perfect voor hem zijn en mijn eetstoornis werd erger. 

Anderhalf jaar later liet ik mijn veilige haven achter en ging ik met hem samenwonen in Groningen. Die verandering triggerde van alles en ik raakte nog dieper in de put. Hoewel het samenwonen op zich heel fijn was, ging het met mij steeds slechter. Ik veranderde in een kluizenaar, kon niet meer werken en werkelijk alles moet op een schema gebeuren. Uiteindelijk trok ik zelf aan de bel bij de huisarts, waarna ik de GGZ in rolde en werd opgenomen in een kliniek. Ik heb daar zes maanden gezeten, daarna moest ik er weg. Ik leerde er mentaal veel, maar de waarop zij te werk gingen paste niet bij mij. 

Een kinderwens na eetstoornis

Ik kwam weer thuis bij Jordan en langzaam kwam mijn kinderwens naar boven. Ik was inmiddels een jaar of dertig. Alleen: ik was al jaren niet meer ongesteld geworden. De huisarts verwees ons door naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ik een te laag BMI had om überhaupt in aanmerking te komen voor een fertiliteitsbehandeling. Ik moest eerst op een gezond gewicht komen. Mijn kinderwens won het gelukkig van mijn anorexia, dus lukte het me om aan te komen. 

Na een jaar mochten we starten met de behandeling. Ik kreeg hormoonspuiten om mijn eisprong plaats te laten vinden. Na zes maanden was ik nog steeds niet ongesteld geworden, maar ik had ondertussen wel alle mogelijke bijwerkingen van die hormonen. Ik raakte er volkomen de weg van kwijt. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment tegen Jordan zei: dit werk niet. Als ik zo labiel ben, hoe kan ik dan voor een kind zorgen? We kregen klap na klap te verduren, want er gebeurde niks.

Na dat half jaar kregen we gelukkig een nieuwe gynaecoloog. Ze stelde voor om nog één keer mijn bloed te laten testen. Ik ben zo dankbaar dat we haar zijn tegengekomen, want door haar kwamen we erachter dat mijn hypofyse en eierstokken niet goed samenwerken. Daarom menstrueerde ik niet. 

Pompje met hormonen

Ik kreeg een GnRH-pompje voorgeschreven, een behandeling die in Nederland nog weinig gebeurd. Maar twee mensen konden dit systeem installeren. Het pompje zit dag en nacht aan je vast en pompt bepaalde hormonen in je lijf die ervoor zorgen dat je hersenen zelf het follikelstimulerend hormoon (FSH) en luteïniserend hormoon (LH) gaan aanmaken. De dag dat het pompje werd aangemeten, begon ik licht te menstrueren. Dat blijf ik nog steeds zo bizar vinden. Om de drie dagen moet je de pomp vervangen en daar kwam veel bij kijken, maar Jordan hielp me overal mee. 

Na een week moest ik op controle in het ziekenhuis komen en warempel: we zagen hoe er een eitje groeide. Ik durfde nauwelijks blij te zijn, zoveel tegenslagen hadden we inmiddels te verduren gehad. Maar het eitje bleek goed te groeien en ik kreeg de keuze of ik een prik wilde waarmee het eitje zeker zou springen of dat we het af wilde wachten. In beide gevallen heb je geen garantie op een bevruchting, maar ik wilde onze kans in ieder geval vergroting dus besloten we voor de prik te gaan.

En wat er daarna moest gebeuren? Nou, toen werden we naar huis gestuurd om seks te hebben, haha. Gelukkig mocht en kon dit op de ‘natuurlijke’ manier en hoefde het niet via kunstmatige inseminatie. En wat denk je? Ik raakte in verwachting. We konden het nauwelijks geloven, maar het bleek zo te zijn. Ik was in zwanger. 

Na anorexia eindelijk weer vertrouwen in mijn lijf

Het kostte me moeite om ervan te genieten, want direct maakte ik me zorgen of het vruchtje wel zou blijven zitten. Ik had mijn lijf zoveel schade aangedaan, zou het wel in staat zijn om zwanger te zijn en blijven? Na de eerste echo kwam er rust en begon ik te genieten van de zwangerschap. Ik leerde weer te vertrouwen op mijn lijf. De bevalling verliep ook heel voorspoedig, iets waar ik na alle ellende van de jaren daarvoor heel dankbaar voor was. 

Ongeveer een jaar na de bevalling van onze dochter Lot begon ik weer uit mezelf te menstrueren. Ik gaf nog borstvoeding, dus heel regelmatig was het niet. Het zorgde er wel voor dat we begonnen na te denken over een eventueel tweede kindje. Zouden we het weer willen en zo ja, willen we opnieuw het traject ingaan? Ik stelde zelf voor dat we zouden starten met mijn cyclus bij de gyneacoloog in de gaten te laten houden. Ze vond dat een goed idee en drie maanden daarna vond onze eerste afspraak plaats. Via inwendige echo’s heb ik het hele proces in mijn lijf kunnen volgen, dat was magisch. Opnieuw zagen we een eitje groeien en daarna springen. Wederom vond ‘gewoon’ thuis de feitelijke bevruchting plaats, want ik bleek opnieuw zwanger. 

Binnen het fertiliteitstraject hebben we veel geluk gehad, ik weet dat ons veel bespaard is gebleven. Omdat de jaren daarvoor mental zwaar waren geweest en ik in feite net hersteld was voordat we ons fertiliteitstraject ingingen, voelde het toch heftig allemaal. We hebben er toentertijd voor gekozen om met niemand te delen dat we door dit traject gingen. Dat was voor ons een heel bewuste keuze, maar ik zou het je niet adviseren. Ik kwam uit een zware eetstoornis en dat was voor zoveel vrienden en familie om ons heen al zo heftig en belastend geweest, ze hebben zich zoveel zorgen om mij gemaakt, dat wilden we hen niet nog eens aandoen. Achteraf gezien was ik er liever wel open over geweest, want het kan zoveel steun en support bieden als mensen in je omgeving weten wat er in jullie leven speelt.

Verrassing nummer drie

Ik heb na Sam altijd een – niet zo – stiekeme wens voor nog een derde kindje gehad. Mijn man twijfelde, maar koos aan de andere kant ook niet voor een knip. Ik wilde hem niet pushen, maar was wel blij dat er ergens nog een kans bestond dat ik nog eens zwanger zou raken. Vanwege de borstvoeding was mijn menstruatie nog steeds wat rommelig, dus hadden we seks met condooms.

Tijdens onze vakantie in Zeeland waren we deze vergeten, maar we gingen er allebei totaal niet vanuit dat ik zwanger zou raken. We kenden ons verleden… Je kunt dus wel stellen dat het een hele grote verrassing was toen ik toch zwanger bleek te zijn. Het kwam echt out of the blue en we moesten allebei wennen, maar het voelde direct goed. Lot begrijpt goed dat er een nog een kindje komt en is dolgelukkig. Sam zegt ook ‘baby, ik hou van jou’. 

kinderwens na eetstoornis

Een eetstoornis raak je nooit helemaal kwijt

Een eetstoornis is een verslaving. Een verslaafde wordt nooit meer niet verslaafd. Het is een onderdeel van mijn leven. Ik merk dat ik er deze zwangerschap meer ‘last’ van heb. Het is als een monster dat in de hoek ligt. Ik erken het monster, maar ik probeer er niet naar te luisteren. Toch maakt het geschreeuw van dat monster een zwangerschap meer beladen. Het is soms lastig om ervan te genieten. Ik ben niet bang dat ik ooit nog terugval. Als ik met mijn eetstoornis iets heb bewezen, is dat ik een ijzersterke discipline heb. Die zet ik nu in om de ziekte uit mijn leven te bannen. Nooit meer ga ik terug naar die dark place.

Ik herken soms dingen van mezelf bij mijn dochter. Hoe ze ineens onzeker kan zijn als ze in de spiegel kijkt, zich druk maakt over haar outfit. Ik stimuleer haar iedere dag om haar eigen keuzes te maken, om blij te zijn met haar spiegelbeeld. Ze mag zelf kiezen hoe ze eruit ziet, waarbij zij zich mooi voelt.

Qua eten ben ik wel gefocust op onze gezondheid, maar ik sla er niet in door. Onze kinderen weten gelukkig wat gezond voor hen is en wat niet. Het is soms lastig: je wilt je kind niks ontzeggen, maar hen wel de juiste dingen leren. De zoektocht naar die balans is gecompliceerd, zeker als je zelf een historie hebt met een verstoorde band met eten. Maar ik weet dat het goedkomt en dat mijn verleden genoeg achter me ligt.”

Meer lezen?

“Ik was bang dat ik mijn lichaam kapot had gemaakt met mijn eetstoornis en ging me afvragen of ik nog wel goede eitjes had.”

Een bescheiden buikje: over zwanger zijn met controledrang en een eetstoornis

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen