Als het niet vanzelf gaat: “Hoe zwaar en pijnlijk het ook is, ik blijf vol hoop”

Op How about mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week deelt Romana haar persoonlijke verhaal. Romana is oprichter van SterkHer, geeft personal training bij Vondelgym en is gespecialiseerd in pre- en postnataal fitness en krachttraining voor vrouwen die moeder zijn geworden. “Hoe zwaar en pijnlijk het ook is, ik blijf vol hoop.”

“Ik heb lang getwijfeld om iets te schrijven over mijn reis naar het moederschap. Want: wat valt erover te schrijven? Al meer dan 17 maanden proberen mijn vriend en ik zwanger te raken. Wij zijn die 10-15% die het niet lukt om binnen 12 maanden op natuurlijke wijze zwanger te worden. En daar zijn niet zoveel woorden voor te vinden, behalve dat het kut is. Het is zwaar kut wanneer het niet lukt, wanneer je niet binnen de normen valt, wanneer je al 17 keer op rij elke maand teleurgesteld wordt door je eigen lichaam.

17 menstruaties

Dat zijn 17 menstruaties, en hoe erg ik het ook vind om dit te typen, grote kans dat dat over een week 18 menstruaties zijn. Dat gebeurt er namelijk met mij: ik word elke maand pessimistischer en verwelkom nog net niet met een cynische lach de eerste druppels bloed na ruim drie weken zenuwachtig zijn.

Maar het is niet alleen die 17 keer ongesteld worden, het is ook:

Als een stuk stront behandeld worden door het ziekenhuis, wanneer je eindelijk naar de huisarts bent geweest voor een doorverwijzing en vervolgens te horen krijgt dat het ziekenhuis je na al die maanden wachten ‘oeps, vergeten’ is.

Jezelf vertellen dat je misschien toch geen moeder wilt worden en toch geen kinderen wilt, want wat als het helemaal niet lukt?

Er een keer openhartig over zijn tegen mensen die je – lomp maar onwetend – vragen ‘waarom heb je zelf nog geen kinderen?’ om hier vervolgens nooit meer naar gevraagd te worden.

Vrouwen die je niet durven te vertellen dat ze zwanger zijn, want ze vinden het zo erg voor je dat het bij jou nog niet is gelukt. Hoe lief dit ook lijkt, daardoor voel je je alleen maar een nog grotere idioot. Ik had liever begrip dan medelijden gehad.

Tranen, veel tranen.

Misschien lees je dit en ben je nog helemaal niet bezig met het krijgen van kinderen en denk je: jeetje, gelukkig is het maar 10-15% die dit door moet maken. Zo dacht ik er zelf namelijk over. Ik ben gezond, nog geen 30 jaar, heb nooit gerookt, drink soms een glas wijn en heb nog nooit drugs gebruikt, ik sport veel: waarom zou het niet binnen 3 maanden lukken? Dat is tenslotte wat je om je heen hoort en ziet op televisie. Vrouwen die dolblij vertellen dat het ‘meteen raak’ was of al binnen 3-4 maanden lukte. Dus waarom bij jou dan niet ook?

Wat ik geleerd heb

Gelukkig heeft deze reis me tot nu toe niet alleen maar verdriet en tranen opgeleverd, maar ook veel mooie en openhartige gesprekken met vrouwen om me heen. Het is namelijk ook:

Gesprekken met klanten. Zoveel van mijn klanten die mij steunen en elke week vragen hoe het mij gaat. Die mij open en eerlijk vertellen dat het 2, 3 o 6 jaar heeft geduurd voordat zij zwanger waren, dat het zwaar was, maar ook mooi en dat het hun relatie op een dieper niveau heeft gebracht.

Vriendinnen die mij elke week vragen hoe het mij gaat en die me niet vertellen dat het ‘een kwestie van loslaten is’, maar echt naar mij luisteren en mij echt steunen.

Een relatie die alleen maar sterker wordt en waarin mijn vriend en ik alleen maar dichter tot elkaar zijn gekomen.

Jezelf leren kennen. Jezelf echt leren kennen.

En ik heb geleerd om moeder te zijn. Want dat geloof ik: je bent al moeder. Al ruim vóór je samen hebt besloten dat je een kindje wil, ben je al moeder. De vrouwen die nog nooit hebben nagedacht over zwanger raken zijn al moeder. De vrouwen die een miskraam te verwerken hebben zijn al moeder. De vrouwen die vol hoop wachten op een kind dat er nog niet is, zijn al moeder. Dus denk ik aan mezelf en aan alle vrouwen die het nog niet is gelukt om moeder te worden, die verliezen hebben te verwerken en die elke maand nog steeds vol hoop zijn. Je bent niet alleen. Hoe zwaar en pijnlijk het ook is, ik blijf vol hoop.”