Blog: dochter, zus, vrouw, echtgenote, moeder, Charlie

Als mens ken je allemaal verschillende rollen, zoveel ik-jes die je in je leven nodig hebt en uiteindelijk samen één zijn (of uiteindelijk worden) tot de persoon die jíj bent. Elke keer dat er een rol bij komt, word je rijker mens maar moet je je ook weer aanpassen aan wat er op dat moment van je wordt verlangt. Dat kan een naadloze overgang zijn of met horten en stoten gaan. Daar lees je alles over in mijn eerdere blog Matresence…

Hoezeer je verandert vind ik vooral zichtbaar worden in de onderwerpen van de gesprekken die je voert. Gesprekken met vriendinnen gaan nu vrijwel alleen nog maar over onze kindjes. Waar ze in onze pubertijd gingen over jongens en uiterlijk, kwam daar later onze studies bij, vervolgens werk om vervolgens volledig overgenomen te worden door de koters die we op de wereld hebben gezet. 

Ik besef me zo nu en dan dat we zoveel meer zijn dan alleen moeder en dat ik soms met heimwee terug denk aan het zorgeloze leven van voor kinderen of vaste banen. Minder verantwoordelijkheden, minder druk en zorgen, maar als ik heel eerlijk ben ook een minder ‘volledig’ mens. Tijdens etentjes halen mijn vriendinnetjes en ik graag herinneringen op aan die tijd, met daarbij altijd het besef: zo wordt het nooit meer. Ons bij tijd en wijlen afvragend of we echt weer naar terug zouden willen naar die periode of dat onze herinneringen rozer kleuren dan dat de werkelijkheid was. Want het was ook een tijd waarin we onzeker waren over zowel onszelf als over mannen, (zeer) onverantwoordelijke of ronduit roekeloze keuzes maakten, ruzie hadden en meer huilden dan ons lief was. Soms kijken we tijdens deze etentjes meer terug dan vooruit. Maar misschien hoort dat wel bij het leven, bij ouder worden. Wie zal het zeggen.

Nu ik zoveel meer ben dan alleen vrouw of Charlie, vraag ik me soms af welke rol overheerst (en of dat erg is). Want het blijft lastig om de balans te vinden tussen mijzelf als individu en de rollen die ik vervul. Het gaat bovendien niet alleen meer om mijzelf. Ik deel een leven met mijn man en ben de moeder van Lyo. Ik houd heel graag rekening met deze twee personen die mijn leven kleur geven, gelukkig maken en die mij als mens ook zoveel brengen. Toen ik Lyo een extra ochtend in de week naar de opvang ging brengen om tijd vrij te maken om geconcerteerd te kunnen schrijven (ik ben bezig met een roman), voelde ik mij in eerste instantie schuldig omdat ik tijd met haar opofferde om iets te doen waarvan ik wist dat het mij als mens beter maakt. Iets wat echt van mij is en waar ik gelukkig van word, dat is heel veel waard. Alleen is het tijd weg van Lyona waard? Moeilijk te zeggen, maar als je iets wilt bereiken, zal je erin moeten investeren en feit blijft dat dat lastig is als Lyo thuis is. En áls we samen zijn, wil ik wel al mijn aandacht en focus op haar kunnen vestigen zonder dat ik met andere dingen bezig ben (al is het in mijn hoofd). Ben ik dan egoïstisch om een ochtend met haar op te offeren of juist realistisch?

Om een beter mens te zijn en een betere moeder vind ik het belangrijk om mezelf te blijven prikkelen, om mijn eindeloze ambitie in (goede) banen te leiden en stappen te ondernemen om mezelf te blijven ontwikkelen. Dat betekent dat de balans tussen mens en moeder continu onder spanning staat en dat er regelmatig wrijving ontstaat in mij. Sowieso ben ik trouwens iemand waarin tegenstrijdige gevoelens en gedachten vaak met elkaar wedijveren. Het belangrijkste vind ik om mijn dochter het voorbeeld te geven dat als je werkt voor wat je wilt, in principe alles mogelijk is. Lady Gaga zei toen ze haar Oscar won: “There is a discipline for passion” en dat motto heb ik in mijn oren geknoopt. Iets bereiken is hard werken, daarvoor moet je concessies doen en soms keuzes maken die je misschien liever niet zou maken. Maar geluk is geen toeval, het is maakbaar. Mijn vader zei altijd: ‘Uit de lucht komt niets vallen, alleen water in al zijn vormen’. En zo is het maar net.