Matrescence is geen rozengeur en maneschijn

Mennn… mijn vorige blog teruglezend was dat rozengeur en maneschijn! Twee weken na het schrijven van die blog stond ik helemaal in crisisstand. Ons allerliefste mini beebje – ‘beebje’ is mijn koosnaam voor Lyona – besloot dat slapen echt voor losers is en hield er pardoes mee op overdag. 30 minuten sliep ze maar en met geen mogelijkheid was ze weer in slaap te krijgen. Ik.was.radeloos!

Ik heb me suf gezocht en gelezen over hoe ik haar langer kon laten slapen, alle mogelijke adviezen uitgeprobeerd en alles was tevergeefs. Huilend heb ik aan haar bedje gezeten, oeverloos heb ik haar gewiegd, de pink gegeven, in de kinderwagen heen en weer gereden, maar het wilde niet baten. Het enige wat haar over de drempel van de 30 minuten heen hielp was in de draagzak haar op en neer lopend door onze compleet verduisterde gang met de white noise aan. Zitten of stilstaan was er niet bij, en dat dan 2 uur achter elkaar… ik was gebroken. 

Tijdens de lockdown (totdat Lyona 10 weken was) was mijn man 24/7 thuis, en de verzorging van een eerstgeborene de eerste weken kunnen delen is echt eternal bliss. Maarja, hij ging weer werken en ik was opeens 10 tot 12 uur alleen met ons meisje. Toen pas maakte ik mee waar ik door zoveel moeders voor was gewaarschuwd, namelijk dat je geen tijd meer hebt voor jezelf, zelfs niet om te plassen laat staan douchen. Waar dochterlief eerst nog wel eens 3 uur achter elkaar wilde slapen, sliep ze dus opeens niet meer. Weg tijd om te denken, weg leegte, hallo stress. 

Alles en iedereen die ik maar kon bedenken heb ik opgebeld om advies te vragen en steun te krijgen, maar eigenlijk was het enige wat ik echt nodig had fysieke hulp. En dat was precies wat ik met Corona niet kon krijgen. Ik belde m’n moeder, vriendinnen, een slaapcoach en uiteindelijk ook het consultatiebureau. Van het consultatiebureau kreeg ik het enige advies waar ik op dat moment iets mee kon: “We zien het vaker dat alerte kindjes rond de drie maanden alleen maar hazenslaapjes doen”. Ok, gelukkig, het is normaal en niet mijn schuld. Van alles wat ik online had opgezocht werd ik namelijk alleen maar ongelukkiger en angstiger. De klapper was toen ik las dat als een baby overdag slecht slaapt, hij dat gedrag ook ’s nachts kan gaan vertonen. Daar was ik echt compleet van uit mijn doen. “Stel je voor dat ze ’s nachts ook slecht gaat slapen!?! Als ik nu al zo een moeite heb met overdag en dan ook ’s nachts geen slaap meer krijg. Dat houd ik niet vol.”, dacht ik. En vervolgens lag ik nachtenlang wakker van de stress en adrenaline van die gedachte.

Ik liep tegen mijn eigen muur op; angsten, stress, (over)bezorgdheid stak allemaal de kop op. En welke moeder heeft dat niet op enig moment? Ik ging praten met een psycholoog die gespecialiseerd is in het begeleiden van nieuwe moeders en luisterde naar de podcast van Elise Verheul ‘Vreugdevol ouderschap’ tijdens mijn eindeloze uurtjes op en neer bouncend door de gang met Lyo in de draagdoek. Langzaam maar zeker kreeg ik meer grip op mezelf.

Alle adviezen die ik had gekregen begonnen voet aan de grond te krijgen, dingen als: ‘Het wordt echt makkelijker’, ‘Je moet loslaten’ en ‘Heb vertrouwen’ voelden minder en minder als lege loze kreten (waar ik eerder alleen boos om kon worden als iemand zoiets tegen me zei). Uiteindelijk lukte het me te vertrouwen op ons dochtertje dat zij zélf wel aangaf wat ze nodig had, in plaats van het door mij opgelegd te krijgen. Ik leerde los te laten en te accepteren dat je geen controle hebt over je kind.

Helaas kan ik je niet precies vertellen wat voor mij de doorslag gaf, ging Lyona uiteindelijk beter slapen, of kon ik beter met de situatie omgaan? Ik weet het echt niet. Maar wat ik wel weet is dat ik deze periode door moest om het moeder-zijn te omarmen. Ik noem het nu trots mijn transformatie van mens tot moeder. Ik had het onderschat. Tijdens al mijn nachtelijke zoektochten op google kwam ik een artikel tegen over matrescence, ja in het Engels hebben ze een heus woord voor de transformatie die een vrouw doormaakt als ze moeder wordt. Matrescence is a real thing –  en tot in het diepste van mijn ziel voel ik dat het waar is. 

Charlie is half Portugees, woont in Amsterdam en werkt als fondsenwerver corporate partnerships bij het Concertgebouworkest. Ze is getrouwd met Benji, ex-klassieke balletdanser en nu fysiotherapeut, en sinds 1 maart 2020 zijn zij trotse ouders van dochter Lyona. Meer lezen over Charlie?