Blog: Moe van het moeder zijn

Ik ben moe. Moe van het zorgen voor. Moe van 7 of 8 keer borstvoeden per dag. Moe van gebroken nachten. Wekenlang. Moe van het continu op de klok kijken of het al slaap- of eettijd is, of mijn kind niet te lang wakker is of juist te lang slaapt. Moe van mijn herstellende lijf, dat in het teken staat van iemand anders dan mijzelf. Soms ben ik moe van moeder zijn.

Het gevoel bekruipt me langzaam. De eerste kraamweken zijn zo nieuw en intens, dat je nauwelijks tijd hebt om stil te staan hoe je je voelt. Hoe moe je bent. Er is altijd een luier, voeding, knuffel of badje dat wacht, en daarnaast probeer je zo goed mogelijk voor jezelf en voor elkaar te zorgen.

Heel eerlijk? Ik vond het enorm wennen, om mijn eigen behoeftes op de tweede plek te zetten. Nu we twee maanden verder zijn, merk ik de impact van het weinige slapen, het continue ‘aan’ staan en zorgen. Een planning valt vaak compleet in duigen met een pasgeboren baby. Want eerlijk is eerlijk: de planning is dat er geen planning is bij een baby. Mijn hoofd lijkt soms uit een berg watten te bestaan, en het concept van weer aan het werk gaan lijkt dan mijlenver weg. Soms voel ik me warrig, kan ik niet goed uit mijn woorden komen en ben ik alweer vergeten wat ik net had bedacht te gaan doen. Ik huil af en toe mee als Sam ‘s avonds huilt, uitgeput en onder invloed van de hormonen.

Nu mijn kleintje de newborn fase voorbij is, kan ik wat beter de balans opmaken. Zorgen vs. slapen: 1-0. De paradox is: dat zorgen is tegelijkertijd een van de nieuwe taken die ik het liefste doen. Ook al ben ik doodop en voel ik me geradbraakt als om 02.05 gehuil klinkt uit het ledikant naast ons bed, dat gevoel wordt verdreven zodra Sam aan mijn borst ligt te drinken. Zijn ogen gesloten en zijn kleine handjes die wriemelen over mijn huid.

Naast moe ben ik – vooral – gelukkig. Onbeschrijfelijk gelukkig. Met een nieuw persoon in mijn leven, en ons leven. ‘Voor Sam. Mijn zoon, mijn grootste geschenk’, schreef Patrick in het fotoboek dat ik maakte van de eerste weken. Je bent ons grootste geschenk, en die vermoeidheid, dat is een kanttekening. Iets waar we later om lachen. Maar nu, op dit moment, is het een groot onderdeel van mijn dagen met een pasgeboren baby.