Blog: ‘Wat gek, zo doet hij hier nou nooít…’

Mijn vier-jarige zoon gooit zichzelf achterover op de grond. ‘IK WIL MIJN JAS NIET AAAAAAN!’. Het zweet breekt me uit terwijl ik een spartelend mannetje in bedwang probeer te houden. ‘NEEEEE’, gilt hij. Ik voel me een belabberde moeder die haar kind niet onder controle heeft. De leidster van de BSO staat naast ons. ‘Nou, wat gek, zo doet hij hier nooit…’

Een scenario zoals ik hierboven beschrijf is voor ons wekelijkse prik. Wat zeg ik, bijna dagelijkse prik. Ik weet niet hoe het komt of wat het is, maar du moment dat kinderen hun moeder in het vizier krijgen op de opvang start het gedoe. Zitten ze daarvoor nog op hun gemakje te kleien of een boekje te lezen, slaan ze als een blad aan de boom om zodra jij in beeld bent.

Ik weet ook wel dat het bij ons deels met timing te maken heeft. Honger en vermoeidheid uiten zich bij peuters (okay, ook bij moeders…) niet altijd op de meest gezellige manier. Ik weet ook dat het mooi is dat kinderen voelen dat ze bij jou mogen en kunnen ontladen. Dat zich zo vertrouwd en veilig voelen.

Maar het is af en toe ook ontzettend frustrerend dat jij als moeder (of vader) degene bent die met de kleine brombeer zit opgescheept. Die op de BSO netjes zijn paprika en boterhammetjes eet en thuis het onaangebroken bord avondeten met één ferme beweging van zich afschuift. Die op school prima kan opruimen, maar thuis weigert om even te helpen zijn Duplo weer op te bergen. Die vrolijk staat te kletsen zodra jij nog niet in beeld bent, maar al zijn frustratie eruit gooit als jij één voet over de drempel van de opvang zet.

Een pedagogisch medewerkster vertelt me dat ze heel vaak ziet dat juist de meest zoete kinderen op de BSO ineens drama gaan trappen als hun vader of moeder komen ophalen. Het doet me ergens deugd om te weten dat ik niet de enige ben. Gedeelde smart is halve smart, dat idee. Laten we die kleine driftkikkers maar extra stevig vasthouden als ze weer eens boos zijn om alles en niks en bedenken ‘this too shall pas’…