Blog: Zo groot en zo klein

Foto’s van de bevalling. Jouw kleine donkere ogen die zo helder naar me kijken, terwijl je ligt te drinken. Een doorbrekende lach, ook terwijl je ligt te drinken. Gebrabbel en gekir als je je vader ziet. Jouw kleine hoofdje, warm ingepakt met muts op en in de wandelwagen. De tranen schieten me in de ogen, meerdere keren vandaag.

Vandaag ben ik emotioneel. Waarom? Omdat ik besef hoe snel de tijd gaat. Je bent al geen pasgeborene meer. Je bent inmiddels een baby van 2 maanden oud. Zo groot, en tegelijkertijd nog zo klein.

Ik word heen en weer geslingerd vandaag: aan de ene kant zie ik hoeveel groter je bent en hoeveel meer je kan. Hoe helder je de wereld inkijkt, ons volgt en je omgeving in je opneemt. Hoe je je handen ontdekt, geniet van in bad gaan, en steeds langer kan slapen s’nachts. En direct daarna denk ik: je bent nog zo klein, een mini mannetje dat over 3 weken voor het eerst naar de opvang gaat. Amper 3 maanden oud.

En ook komt het besef dat de eerste weken voorbij zijn. En niet meer terugkomen. En dat voelt ook als een soort verlies, van iets heel moois. Je kindje groter zien groeien betekent ook afscheid nemen van de eerste keren, al die eerste momenten die nu zo gewoon lijken. Het betekent groei, en tegelijkertijd verlies van dat wat er niet meer is. Dagenlang samen kroelen in bed. Jouw huid op mijn huid. Je eerste lachje, eerst voorzichtig en daarna breeduit. Samen in slaap vallen op de bank, jij in mijn armen. We hoeven nergens heen. Alles wat we nodig hebben is hier.

Gelukkig kunnen we die momenten ook nu nog beleven, en komen er nog ontelbaar veel nieuwe ervaringen. Maar ik pink toch een traantje – of meerdere – weg vandaag.