Begrepen tranen zijn sneller voorbij

Na een fijne midweek in een vakantiehuisje kwamen we weer terug thuis. Jongste dochter (3) was in slaap gevallen tijdens de terugrit en ontwaakte toen ik haar uit de auto tilde.

Terwijl we naar binnen liepen, begon ze in mijn armen wat te jammeren. “Je was in slaap gevallen hè schat? Nu zijn we weer thuis! Kijk!”, zei ik opgewekt. Ze begon nog meer te jengelen dus ik liet haar even rustig wakker worden. Het jengelen werd langzaam een flinke huilbui, waarbij ze bleef zeggen: “andewe”. Ik tilde haar weer op en probeerde haar te troosten maar dit lukte maar matig, ondertussen dacht ik “Nou je komt ook niet lekker uit je dutje hè?”.

Totdat mijn man zei: “Andere? Het andere huisje? Wil je weer naar het vakantiehuisje?”. Mijn dochter slaakte een kreet: “JAAA KANTIEHUISJE”, met grote tranen over haar wangen. “Ach, was je in de war omdat we al thuis waren? Vond je het zo leuk in het vakantiehuisje?” vroegen we. “JAAA”, zei ze en ze huilde even lekker uit.

Een tegenvaller voor je kind

Nu begreep ik het; tijdens de midweek weg gingen we regelmatig met de auto weg. Dan viel ze vaak ook even in slaap om vervolgens weer te ontwaken bij het vakantiehuisje. Blijkbaar had ze toch niet helemaal begrepen dat we dit keer écht naar huis reden. Dat is natuurlijk een tegenvaller.

En ook al is het geen first world problem natuurlijk, eigenlijk doet dat er niet toe. Het is een mooi voorbeeld van emotie-coaching. We hadden het ontleed, we gaven woorden aan haar binnenwereld, we kroelden nog even met haar en even later was het over.

Begrepen tranen zijn sneller voorbij.

Taal geven aan emoties en gevoelens

Kinderen hebben nog niet de woorden voor wat ze voelen, denken en willen. Door voor hen taal te geven aan de situatie en hun gevoelens, kan dit zorgen voor troost, rust en voor groei.

Vaak durven we dit niet te doen. Veel opvoeders en onderwijzers denken nog steeds dat je de situatie erger maakt door gevoelens te erkennen. Maar het tegenovergestelde is waar. Dit is zelfs wetenschappelijk aangetoond en heet name it to tame it (benoemen om te temperen).

Hierbij bleek dat de activiteit van het emotionele gedeelte in de rechterhersenhelft alleen al tot rust komt wanneer we een naam geven aan wat we voelen. Om die reden is het belangrijk dat kinderen hun verhaal vertellen of dat wij hen helpen hun verhaal te vertellen. Dit zorgt er enerzijds voor dat ze hun emoties en de dingen die in hun leven gebeuren beter gaan begrijpen en anderzijds helpt het hen om door te gaan en zich beter te voelen over wat er is gebeurd.

Ontlading, en weer door

Denk aan woorden als: “Ah je schrok hé schat / je vindt het jammer / dat maakt je boos zie ik / ja dat doet pijn.”

In eerste instantie lijkt het misschien alsof het erger wordt omdat kinderen vaak even harder gaan huilen of bozer worden, maar dat is de ontlading, de zucht van verlichting, de vinger op de zere plek: het gevoel wordt begrepen en mag er zijn. Die erkenning maakt dat kinderen hun gevoel beter kunnen plaatsen, waardoor ze hem even sterker doorvoelen maar er vervolgens ook beter uit kunnen komen.

Als ouders moeten we die piek even kunnen verdragen. De grote emoties van onze kinderen kunnen een behoorlijk “gedoe” zijn maar met deze strategie – benoemen om te temperen – help je je kind juist op de lange termijn beter met emoties om te gaan. Dat is de kracht van emotie-coaching

Wees dus niet bang! En verken samen de wegen en woorden in emotie-land.

Meer lezen?

Geef jij je angsten door aan je kind?

Waarom ik als pedagoog soms ook fouten maak