Momtalk: Isabelle

Isabelle Heijhoff (1991) verhuisde twee jaar geleden voor haar liefde Stan naar Rotterdam. Niet veel later is ze – na jaren van ziekenhuisbezoeken vanwege een afwijking aan haar baarmoeder – in verwachting. Op 30 juli 2022 werden ze ouders van zoon Harvey-Willow.

We spreken Isabelle over hoe ze omging met de onzekerheid of ze ooit kinderen kon krijgen, maar ook over hoe prachtig het moederschap is en waarom ze haar bevalling vooral heel gezellig vond.

Jij en je vriend leerden elkaar iets meer dan drie jaar geleden kennen. Hadden jullie het al snel over jullie kinderwens?

‘Ja, zeker, maar dat moest ook wel. Al vanaf mijn twaalfde had ik problemen met mijn baarmoeder. Vanwege een poliep op mijn baarmoeder, die uiteindelijk verwijderd moest worden, gaven artsen aan dat ze niet wisten of ik ooit zwanger zou kunnen worden. Dat nieuws kwam natuurlijk ontzettend hard aan. En hoewel ik altijd vertrouwen heb gehouden dat ik ooit moeder zou worden, is het natuurlijk wel een onderwerp dat je snel met je date bespreekt. Het kan een no go zijn en dat begrijp ik ook. Ik kan me goed voorstellen dat veel vrouwen het niet snel bespreken, en ook dat begrijp ik goed. Maar ik wilde het onderwerp graag wel bespreekbaar maken, omdat ik het belangrijk vond dat m’n vriend een keuze zou hebben.

Gelukkig reageerde mijn vriend destijds goed. Hij zei: ‘Ik vind jou te leuk om je te laten gaan.’ Een mooier antwoord had ik me natuurlijk niet kunnen wensen. Toen ik voor een jaarlijkse check voor m’n baarmoeder naar het ziekenhuis moest, ging m’n vriend mee. Daar lieten ze ons weten dat een eventuele zwangerschap lang zou kunnen duren en dat we – als het na een jaar niet zou lukken – we een fertiliteitstraject konden starten. We besloten toen ook gelijk dat ik met de pil zou stoppen. Het zou immers toch lang(er) duren.’

Tegen alle verwachtingen in raak je vrij snel in verwachting van je zoon. Hoe reageerde je?

‘Mijn vriend was gelijk in extase. Ik was compleet in shock en dat voelde heel dubbel. Ik voelde me schuldig dat ik die shock zo voelde, omdat ik weet dat in verwachting raken – voor mij, maar ook voor anderen – niet vanzelfsprekend is. Maar dat nam niet weg dat ik echt in diepe shock was en de eerste paar weken vooral heb gehuild. Het kwam zo plotseling dat ik me afvroeg: ‘Ben ik hier wel klaar voor en aan toe?’

M’n vriend en ik hebben elkaar tijdens de COVID-periode leren kennen. Toen ik in verwachting raakte, waren we nog nooit samen op vakantie geweest. Sterker nog: we hadden niet eens samen een feestje gepakt. ‘Gaan we niet veel te snel? Moeten we niet eerst even genieten met z’n tweeën?’, vroeg ik me af. Het besef dat we binnenkort ouders zouden worden, moest bij mij heel erg landen.

Je geeft aan dat je in shock was toen je erachter kwam dat je zwanger was. Hoe lang heeft dat geduurd?

‘Ik was tien weken zwanger toen ik erachter kwam en de eerste twee weken kon ik het gewoon echt niet geloven. Ik voelde me ook niet echt blij en worstelde daar best wel mee. Op een avond vroeg m’n vriend aan me: ‘Wat heb je nu nodig om je fijn te voelen?’ Ik antwoordde dat ik erover wilde praten met anderen, met mijn familie. We hadden het nog niet verteld en wilden het tijdens de kerst delen, maar ik was er zo aan toe om het te vertellen. Ik vond het namelijk best eenzaam om het zo lang voor me te moeten houden. Die avond zijn we dan ook – om 00.00 uur ‘s nachts – gelijk naar m’n moeder gereden en hebben we het verteld.

Uiteindelijk denk ik dat ik met ruim drie maanden besefte: ik word moeder en wat is dat ontzettend mooi. Toen begreep ik m’n angsten en onzekerheden van daarvoor ook niet zo goed. Ik wilde altijd moeder worden, het was m’n diepste wens, en toch had ik het er in het begin moeilijk mee. Achteraf denk ik dat het een proces is waar je in moet groeien. Eentje van acceptatie dat het leven wat je gaat leiden anders is dan daarvoor. Nu weet ik natuurlijk dat anders niet slechter is. Integendeel. Het is fantastisch.’

Uiteindelijk beval je midden in de zomer – met 36 graden – van een zoon. Hoe kijk je terug op je bevalling?

‘M’n vriendinnen lachen me altijd uit als ik dit zeg, maar ik vond m’n bevalling zó gezellig. Dat had ik niet verwacht. Om me heen hoorde ik vooral negatieve verhalen. Bevallingen die niet goed verliepen en vooral zwaar waren, waardoor ik in eerste instantie best wel angstig was. Toen ik uiteindelijk de podcast ‘Podnataal’ ging luisteren, besefte ik me: ‘Het hoeft niet altijd alleen maar ellende te zijn.’ De verhalen die daarin werden verteld hebben me geholpen om na te denken over mijn wensen voor de bevalling.

Zo wist ik dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen en dat ik graag een ruggenprik zou willen. Uiteindelijk verloopt iedere bevalling natuurlijk anders dan je je had voorgesteld, maar ik voelde me gehoord door de artsen en dat was fijn. Omdat ik overtijd was hebben ze een ballonnetje geplaatst en begon die nacht mijn bevalling. Uiteindelijk heb ik – omdat ik zo moe was en veel moest overgeven – een ruggenprik gekregen. Vanaf toen voelde ik me rustig. Het was heerlijk. Samen met m’n vriend hebben we gekletst en een zelfs nog een deel van een film gekeken.

Het leek allemaal super te gaan, maar omdat de hartslag van m’n zoon regelmatig een dipje kreeg begon de situatie wel steeds kritieker te worden. Toen een keizersnede dreigde, hebben de artsen me toch weer weëenopwekkers gegeven waarna Harvey-Willow na twintig minuten werd geboren. Die laatste minuten waren dus wel heel spannend, maar het is gelukkig allemaal goed verlopen en ik kijk erg goed terug op m’n bevalling. Los van dat het natuurlijk zwaar en pijnlijk is, vond ik het vooral prachtig en gezellig.’

Veel moeders noemen het moment dat hun kind op hun borst wordt gelegd één van de mooiste momenten van hun leven. Hoe voelde het voor jou?

‘Dat hoor ik inderdaad vaak, maar ik vond het eigenlijk zo’n gek moment. Toen Harvey-Willow op m’n borst werd gelegd, dacht ik: ‘Wie ben jij? Ik ken jou helemaal niet.’ Ik was ook gelijk op zoek naar herkenning: lijkt hij op mij of op m’n vriend? Ik zag het niet en vond het allemaal heel onwerkelijk. Dat kwam natuurlijk ook omdat ik zo moe was. Vrij snel na de bevalling ben ik even een uurtje gaan slapen en mocht ik – als alles goed was – naar huis.

Helaas bleek dat niet helemaal zo te zijn, omdat het me niet lukte om op te staan. Het ging gewoon niet en ik voelde me zo slap. Uiteindelijk zijn we een nachtje in het ziekenhuis gebleven, maar al gauw merkte ik thuis dat het niet goed ging met me. M’n hoofd knalde uit elkaar van de pijn en ik had ook veel last van m’n nek en rug. Toen ik de artsen weer belden, gaven ze aan dat ze geen andere conclusie hadden dan dat er door de ruggenprik per ongeluk een klein gaatje in m’n ruggenmerg was geprikt. Daardoor ontstond er een lekkage, ook wel een spinal headache genoemd. Ik moest tien dagen plat.’

Je kraamtijd verloopt dus niet zoals je voor je zag. Hoe kijk je er nu op terug?

‘Dat vond ik echt zo ontzettend zwaar. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. De kraamtranen bleven maar vloeien en als gezin moesten we echt aan elkaar wennen. Dat ik continu plat moest, was natuurlijk ook vreselijk. Het enige wat ik wilde was hechten met m’n kindje, bij hem zijn, maar dat werd een stuk moeilijker dan ik van tevoren had gedacht.

Wel ben ik blij dat we er destijds voor hebben gekozen om de eerste tien dagen echt even aan elkaar te wennen voordat we mensen zouden uitnodigen. Het gaf rust waardoor we steeds een beetje meer onze draai vonden. Ik denk dat ik na zo’n 1,5 maand het wel weer op de rit had. Steeds meer begon ik te geloven: ‘Ik kan dit allemaal en het gaat goed.’

Inmiddels is Harvey-Willow zes maanden oud. Hoe ervaar je het moederschap?

‘Ik vind het echt waanzinnig en ik blijf het zeggen: al die clichés die ik vroeger altijd hoorde van moeders zijn gewoon allemaal waar. Ik zeg ook weleens gekscherend dat ik nog wel vijf kinderen wil, zo leuk vind ik het. Toen ik zwanger was, hoorde ik best vaak opmerkingen als: ‘Geniet nog maar even met de tijd samen, nu kun je nog lekker uitslapen of doe nog maar even alles wat je wil zometeen is je vrijheid weg.’ Dat zijn opmerkingen waar ik echt wel over heb gehuild. Het maakte me angstig, terwijl ik nu – uit eigen ervaring – weet hoe prachtig het moederschap is.’

Tuurlijk is het leven anders dan toen ik geen moeder was. En het klopt dat er minder tijd is voor jezelf en dat uitslapen er niet echt in zit, maar ik had het voor geen goud willen missen. Juist nu ik moeder ben, ben ik een stuk relaxter geworden. Zolang ik met mijn mannen ben, is het gewoon goed.’

Je geeft aan dat je een stuk relaxter bent geworden sinds je moeder bent. In welke opzichten ben je nog meer veranderd?

‘Ik durf inderdaad te zeggen dat het moederschap me heeft veranderd. Ik had niet verwacht dat ik zo chill zou kunnen zijn en dacht juist dat ik zo’n moeder zou zijn die alles spannend en eng vindt. Maar dat is totaal niet zo. Dat komt denk ik ook wel door m’n vriend. Die vindt niks eng en neemt ons gewoon op sleeptouw. Toen Harvey-Willow twee weken was, gingen we al heerlijk naar het strand. Zo fijn is dat, zo’n relaxt persoon naast je, want daardoor hebben we vrij snel vertrouwen gekregen in onszelf als ouders.

Daarnaast is m’n leven natuurlijk anders dan voorheen. Iets meer dan vier jaar geleden leefde ik als vrijgezel in Amsterdam en hechtte ik veel meer waarde aan de meningen van anderen. Nu heb ik daar helemaal geen last meer van. Als je moeder wordt, besef je je pas wat er echt toe doet. Dat grote verantwoordelijkheidsgevoel doet echt wat met je als mens. Het maakt me veel minder uit hoe ik eruitzie, wat ik draag of wat anderen van me vinden. M’n gezin staat gewoon echt met stip op nummer één.’ Nu weet ik wat er echt toe doet.’

Je vertelt dat je veel minder bezig bent met je uiterlijk dan voorheen. Hoe vond je de transitie van je lichaam tijdens en na je zwangerschap?

‘Ik moet zeggen dat ik snel weer op m’n oude gewicht was, maar m’n lijf is natuurlijk wel anders geworden. M’n heupen zijn breder en m’n huid is losser. De ene dag kijk in de spiegel en denk ik: ‘Nou, dat is wel heel slap’, de andere dag kan ik weer denken: ‘Wat ben ik trots op dit lichaam’. Het herstel heeft daarnaast denk ik ook gewoon tijd nodig. Ik ben nog geen halfjaar geleden bevallen, dus ik laat het ook op z’n beloop. Het komt allemaal wel of niet, en dat is ook oké. Nu ik ervaar hoe snel de tijd gaat, vind ik het veel belangrijker om veel tijd met Harvey-Willow door te brengen dan in de sportschool te staan.

Dat vind ik trouwens wel ook gelijk de grootste uitdaging van het moederschap: die planning. Ik zou best vaker naar de sportschool willen gaan, maar waar haal ik die tijd vandaan? M’n vriend en ik werken beiden vier á vijf dagen per week, dus het is best wel jongleren en uitproberen wat werkt. We vinden steeds meer ons ritme en ik heb er alle vertrouwen in dat we straks wat vaker tijd voor onszelf of voor elkaar hebben.’

Als laatste vraag. Welk advies zou je (aanstaande) moeders willen geven?

‘Denk bij de kraamtijd ook echt aan jezelf. Dat advies heb ik zelf gekregen en daar ben ik dankbaar voor. Ik vond niks lekkerder dan de eerste weken lekker in onze eigen bubbel door te brengen. Ik moest daarnaast ook de dagen na de bevalling verwerken, dus die rust had ik ook zeker nodig om even bij te komen. En hoewel iedereen het natuurlijk op z’n eigen manier wil doen, zou ik echt zeggen: neem lekker je tijd, geniet ervan. Die bezoekjes komen later wel.’