Mijn verhaal: ‘We hingen op en waren opgelucht, maar ook niet helemaal’

Annemee is de moeder van Luca en Jasmijn. Ze is samen met Edwin. Op How About Mom deelt ze haar verhaal over de ziekte van haar dochter en de onzekerheid en emoties die dit met zich meebrengt als ouders. ‘We hingen op en waren opgelucht, maar ook niet helemaal. Waarom kon die second opinion nu wel zo makkelijk?’

Het weekend weg was lekker en hard nodig. Niks moet, alles mag en kan. We hadden een heerlijk huisje, de omgeving was top en we hadden heerlijk weer. Natuurlijk was er ook onrust bij Jasmijn. Veel huilen en pijn aanvallen. Van eventjes lekker slapen buiten, naar weer mega hard krijsen.

Bij mij kwam het besef van een burnout eindelijk écht binnen. Het hele weekend heb ik momenten van paniek gehad en het bezoeken van een stadje en winkelen trok ik heel erg slecht. Ik dacht juist dat het me goed zou doen, maar dit bleek niet zo te zijn. Dat raakte me. Het is niet gek door de hele situatie, maar ik wil dit gewoon kunnen rocken.

Ineens is de second opinion een goed idee

Terug van het weekend weg hadden wij maandag een gesprek staan met de behandeld arts van Jasmijn. De afspraak was telefonisch en stond om 13:30 gepland. Helaas kwam er geen telefoontje en toen we na een uur nog niet waren gebeld, besloten we zelf te bellen. Jasmijn had die dag weer hoge koorts en was continu aan het huilen. Na alles uitgelegd te hebben had de dokter verwacht dat al wel beter zou gaan, maar dit was totaal niet zo.

We gaven opnieuw aan dat we heel graag een second opinion wilden. Gek genoeg vonden ze dit ineens een goed idee. Tot nu toe hadden meerdere artsen aangeven dat hier niks uit zou komen en dat dit niet nodig was. Nu stonden ze er ineens achter en hadden ze zelfs al bedacht dat het onderzoek in Nijmegen plaats zou vinden. We hingen op en waren opgelucht, maar ook niet helemaal. Waarom kon die second opinion nu wel zo makkelijk?

Drie dagen later kwam er een brief van het ziekenhuis. Het was de kopie van de second opinion die naar Nijmegen is verstuurd. Alles stond erin. We moesten dus afwachten. Ondertussen neemt de pijn toe en zijn gillen en huilen dagelijkse kost. We ontkomen er niet meer aan om de hele dag om en om met haar te lopen. Ondertussen probeert Edwin zijn sportschool te runnen en zit ik thuis in afwachting van mijn gesprek met de bedrijfsarts.

Ik kan niet meer

Ik zou dolgraag willen dat het beetje rustiger wordt en ik zou werken, maar op dit moment weet ik niet hoe. Ik weet niet hoe alles gaat verlopen en geen dag is hetzelfde.

Op een avond gaat het mis. Ik ben doodop, Jasmijn huilt al de hele dag en ik kan niet meer. Mijn lijf doet zeer, mijn hoofd is onrustig en ik heb de hele nacht last van paniekaanvallen. Deze aanvallen blijven de dag erna aanhouden. Ineens is het klaar voor mezelf. Ik bel met de huisarts en overleg. Ik heb het lang afgehouden, maar er is geen ontkomen meer aan voor mijn gevoel. De huisarts geeft zelf ook aan dat het slim is om weer te starten met antidepressiva. Ik vind dit een hele grote stap. Ik vind het doodeng en wil het eigenlijk niet, maar ik weet ook dat we voorlopig niet stressvrij zullen zijn en het nu juist hard nodig is.

Tot die tijd wachten we op de brief, zodat we hopelijk snel verder kunnen….’

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘En dan stort alles in… We hebben een ziek kindje’
Mijn verhaal: ‘We eisen een second opinion voor onze zieke dochter’