Momtalk: Jani Yu

Jani Yu (‘88) is grafisch vormgever en fotograaf. Ze is moeder van Nova (‘21), de dochter die ze samen met haar man King Guo kreeg. Het gezin woont in Utrecht. “Zeg wat je nodig hebt. Pak je rust wanneer het kan. Dat wordt allebei zo vaak gezegd, maar achteraf besef ik me dat ik dat meer had moeten doen.”

3,5 maand geleden werd je moeder, hoe voelt dat?

“Aan de ene kant is het super speciaal. Hoe je samen met je partner een kindje maakt, dat groeit in je buik, geboren wordt en dan ineens in jullie leven is. De eerste paar weken sliep ze vooral, maar inmiddels zien we steeds meer van haar karakter en dat is ontzettend leuk om te zien. Aan de andere kant is het moederschap ook zwaar. Ik was daar natuurlijk wel een beetje op voorbereid, maar ik niet verwacht zo weinig tijd voor mezelf te hebben. Dat vind ik echt een grote uitdaging, want ik heb die tijd wel nodig om me goed te blijven voelen, om een leuke vrouw en partner te blijven. De eerste paar maanden dacht ik: het is even doorbijten, die tijd komt vanzelf wel terug. Nu merk ik dat het niet zo simpel ligt en dat ik zelf verantwoordelijk ben voor het regelen van die tijd voor mezelf.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Zeker! Ik heb drie zussen en twee daarvan hebben drie kinderen allebei. Ik weet nog zo goed dat mijn oudste nichtje werd geboren, inmiddels twaalf jaar geleden. Ik vond dat zo bijzonder, zo’n mooi, nieuw en onschuldig mensje. Ik zag haar opgroeien en genoot daar echt van. Ik wist daardoor zeker dat ik ook ooit moeder wilde worden, een kindje van mezelf op de wereld zetten en opvoeden. Natuurlijk is moederschap compleet anders dan tante-zijn, maar het is wel fijn dat ik al een beetje heb kunnen oefenen.”

Wanneer wist jij dat je er zelf klaar voor was?

“Mijn ouders, familie en andere mensen om ons heen begonnen al rond mijn 30ste te pushen: wanneer komt er een baby? Ik voelde dat toen nog niet zo, maar niet veel later startte het toch te kriebelen. Ik wist dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te kunnen worden en dat het voor mijn zussen niet altijd even makkelijk ging, dus wilde ik graag stoppen met de pil. Mijn man begreep dat goed en was er ook klaar voor om het te gaan proberen. We hebben veel geluk gehad, want na drie maanden was ik in verwachting.”

Hoe kijk je terug op jouw zwangerschap?

“Het hele eerste trimester was ik continu misselijk, ik vond alle geuren vies. Vanaf week 22 ging de misselijkheid weg en begon ik de baby te voelen. Vanaf toen werd het een hele fijne zwangerschap. Als ik eraan terugdenk, dan was ik echt een ander persoon. Ik was zo trots op mijn buik en genoot met volle teugen van het zwanger zijn. Ik had verwacht om ergens rond de 38 of 39 weken te bevallen, maar Nova kwam al bij 36 weken. Als ik nu terugkijk op die periode, dan realiseer ik me dat ik ongeveer een maand na de bevalling een periode heel somber ben geweest. Dat kwam omdat ik voor mijn gevoel geen afscheid had genomen van mijn buik, van het zwanger zijn waar ik tot op dat moment enorm van genoot. Je hoort vaak dat zwangere vrouwen er op het einde helemaal klaar mee zijn, maar die ervaring heb ik dus nooit gehad.”

Een bevalling die bij 36 weken op gang komt is een grote verrassing, hoe kijk je daarop terug? 

“Op de dag dat de bevalling begon gingen mijn man en ik nietsvermoedend naar de Prénatal en Babypark omdat we nog de laatste dingen moesten kopen. In de auto had ik ‘s ochtends een raar gevoel, anders dan normaal. Terwijl we tussen de babyspullen rondliepen werd dat vreemde gevoel steeds sterker. Ik belde mijn zussen op om te vragen hoe een wee voelt… Toen ik omschreef wat ik voelde zeiden ze: bel de verloskundige maar. In de auto terug naar huis timede we mijn ‘weeën’ en ze kwamen ongeveer om de 10 minuten terug. De verloskundige stelde voor dat ik thuis onder de douche zou gaan en het even aan zou kijken. Eenmaal thuis werd het gevoel steeds sterker, dus gaf de verloskundige aan om voor de zekerheid even langs te komen. Ze kwam langs en toucheerde me: ik bleek al vier centimeter ontsluiting te hebben! Omdat ik pas 36 weken zwanger was, stelde ze voor dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Toen raakte ik wel eventjes in paniek. Ik was voor mijn gevoel helemaal nog niet klaar om te bevallen. Ik had nog geen bevalcursus gevolgd, wilden nog meer leren over borstvoeding geven en het huis was nog niet klaar. De stress werd nog erger toen de eerste drie ziekenhuizen waar de verloskundige naar toe belde geen plek bleken te hebben. Uiteindelijk kwamen we toch bij een ziekenhuis terecht en vanaf dat moment vond ik het eigenlijk heel goed te doen allemaal. In de kamer naast ons hoorde ik een vrouw schreeuwen tijdens de bevalling en ik ging ervan uit dat ik dat ook zou doen, maar ik was heel rustig en ingetogen. 

Niet heel veel later zat ik op 10 centimeter ontsluiting en voelde ik stevige persweeën. Mijn vliezen werden gebroken en ik werd gewaarschuwd: het kan goed dat de weeën daarna heviger worden. En dat werden ze! De persfase duurde zo’n 45 minuten. Ik moest bewust bij iedere wee drie keer persen, maar ik zat verder in een soort trance, met weinig oog voor mijn omgeving. Op een gegeven moment ging Nova’s hartslag omlaag en zei de arts: je gaat nog één keer alles geven om haar eruit te krijgen, goed? Die aanmoediging werkte, want een wee later werd ze geboren. Ik weet nog dat ik dacht: oh my god, ik heb gewoon een baby! Er ligt een baby op mijn borst! Haha. 

We waren natuurlijk ontzettend benieuwd hoe ze eruit zou zien. Nova was behoorlijk opgezwollen toen ze eruit kwam, maar toen dat eenmaal weg trok leek ze direct enorm op haar vader. Ze moest even hard huilen en heeft daarna een hele tijd met open ogen rond liggen kijken. Dat vond ik zo bijzonder.”

Hoe was de kraamperiode? 

“Ook dubbel: heel bijzonder, maar ook hectisch. Ik beviel natuurlijk eerder dan verwacht, dus het verlof van mijn man was nog niet ingegaan. Hij moest dus nog werken. Dat kon wel vanuit huis, maar hij was er dus niet continu bij. Ik had die week wel twee kraamverzorgsters in huis. Een kraamverzorgster had haar hand gebroken, dus ze kwam meekijken wat ze wel en niet kon doen. Ik had moeite met rust nemen omdat ik het gevoel had dat er nog van alles moest gebeuren. 

Borstvoeding geven vond ik zwaar. Ik was er niet goed op voorbereid en daar had ik veel last van. Ik kreeg wel ondersteuning in het ziekenhuis en later thuis, maar ik vond het erg intensief en pijnlijk. Ze hapte niet goed aan, ik was ontzettend vermoeid en ik werd er simpelweg niet gelukkig van. De kraamzorg zei tegen me: ‘Ik wil dat je er goed over nadenkt: borstvoeding is goed, kunstvoeding is ook goed, maar als je door wilt gaan met borstvoeding moet je er voor 110% voor willen gaan.’ Ik voelde dat destijds niet en besloot daarom te stoppen. Als ik niet door wilde zetten was het beter om het zo snel mogelijk af te bouwen. Ik heb nog wekenlang over dit besluit getwijfeld. Was het wel de beste keuze? Toen ze ziek was, twijfelde ik of het aan mij kon liggen. Toen ze ineens geen flesje meer wilde drinken, gaf ik mezelf de schuld. Inmiddels ben ik oké met de keuze. Nova groeit, drinkt en slaapt goed en ze is een vrolijke baby. Mijn man vind het leuk dat hij ook flesjes kan geven en voelt zich meer betrokken. Als ik eraan terugdenk, dan ben ik blij dat ze me destijds de optie van flesvoeding heeft geboden, want ik weet niet of ik zelf die optie had overwogen – hoe zwaar ik het borstvoeden ook vond.

Mijn eigen herstel viel me wel heel erg mee. Na alle verhalen die ik daarover had gehoord verwachtte ik dagenlang niet te kunnen plassen vanwege de pijn, maar dat bleek – ondanks mijn hechtingen – al na een dag of twee prima te gaan. Ik denk dat onder andere goede voeding een rol heeft gespeeld in mijn voorspoedige herstel. Mijn ouders en schoonouders brachten dagelijks traditionele Chinese maaltijden bij ons langs, waar onder andere veel gember in zit, vanwege de reinigende functie die het heeft voor je lijf. Ik heb geprobeerd veel rust te houden, maar dat vond ik dus lastiger. Afgezien van een bezoekje aan het consultatiebureau en de verloskundige ben ik in die eerste weken niet buiten geweest. Ik heb bepaalde elementen van de first 40 days meegenomen. Vroeger zeiden ze ook dat je niet mocht douchen of haren wassen, maar dat had er alleen mee te maken dat het risico te groot was dat je een kou zou vatten omdat huizen slechter geïsoleerd waren.”

Hoe vond jij de overgang van geliefden naar ouders?

“Heel eerlijk: ik had het anders voor me gezien. We zijn allebei super dol en trots op onze kleine, maar ik was de eerste paar weken wel wat teleurgesteld in mijn man. Tijdens mijn zwangerschap was hij ontzettend betrokken en zorgzaam, maar dat gevoel kreeg ik minder toen ze er eenmaal was. Hij was natuurlijk direct lief voor haar, alleen miste ik zijn betrokkenheid naar mij toe. Ik had gehoopt dat hij uit zichzelf zou zeggen: ga jij even liggen of zitten, ik doe dat wel. Ik vroeg hem die dingen niet, maar verwachtte wel dat hij het zou doen. Dat werkt natuurlijk niet zo. Ik heb hem er uiteindelijk op aangesproken en dat was voor ons allebei heel zinvol. Hij is er bewuster van geworden en doet meer. Maar ik moet nog steeds soms heel letterlijk zeggen waar ik behoefte aan heb of wat ik nodig heb, dus dat blijft wel iets om op te letten.”

Wat vind jij het mooiste aan het moederschap?

“Ik blijf het zo bijzonder vinden hoe je samen een leven creëert, die baby in je buik laat groeien en daarna een bevalling en kraamperiode meemaakt. Als ik naar haar kijk voel ik me zo trots. Jij bent uit mij gekomen, jij bent een deel van ons, dat gevoel. 

Wat ik mooi vind aan zelf moeder zijn, is dat je veel meer begrip hebt voor andere moeders. Je kent nu zelf ook de minder mooie kanten van het moederschap en dat schept een band met andere moeders.”

Wat zijn voor jou uitdagingen?

“Zoals ik eerder vertelde is tijd voor mezelf nemen een grote uitdaging. Ik ben daarin echt zoekende naar balans. 

Een andere uitdaging is niet bij alles de schuld bij mezelf neerleggen. Toen Nova de tweede week niet goed dronk en de derde week harde poep had, gaf ik mezelf de schuld omdat ik geen borstvoeding meer gaf. Toen ze laatst koorts had, ging ik ook na wat ik verkeerd gedaan had kunnen hebben. Ik moet leren dat het niet erom gaat of ik iets fout heb gedaan, maar gewoon mag focussen op hoe ik zorg dat zij zich weer goed voelt. Als derde zie ik de opvoeding straks ook wel als een uitdaging. Hoe zorg je dat haar omgeving zo goed mogelijk is voor haar, met voldoende prikkels en stimulans. Soms hang ik even op de bank voor de TV en ligt ze bij mij. Dan ‘kijkt’ ze ook even mee naar de TV en daar kan ik me vervolgens heel schuldig over voelen.”

Heb jij nog een tip of advies voor een andere moeder?

“Zeg wat je nodig hebt. Pak je rust wanneer het kan. Dat wordt allebei zo vaak gezegd, maar achteraf besef ik me dat ik dat meer had moeten doen. Er zijn momenten geweest waarop ik zo moe was en me geen raad wist wat ik moest doen met de kleine, waardoor ik gefrustreerd raakte en dat uitte op haar. Ik heb me daar ook heel schuldig over gevoeld.”

Fotocredits:
Fotograaf Angela Huizer
Make-up & haar Xiu Yun Yu