Momtalk: Natalie

Natalie van der Let (30) heeft altijd al een sterke kinderwens gehad. Toen ze drie jaar geleden nog niet de ware had gevonden, besloot ze voor het alleenstaande ouderschap te gaan. Inmiddels is ze moeder van dochter Bodi (februari 2024). In deze Momtalk vragen we haar het hemd van het lijf en geeft Natalie tips aan vrouwen die overwegen ook voor het alleenstaande moederschap te kiezen.

Je bent te zien in de serie De Pufclub (KRO-NCRV). Daarin word je gevolgd tijdens je zwangerschap. Wat was de reden dat je besloot mee te doen aan het programma?

‘Toen ik besloot om definitief voor het alleenstaande ouderschap te gaan, kwam ik erachter dat er heel weinig over bekend is. Zelf had ik niet veel behoefte aan uitgebreide informatie, maar het viel me toch op dat er weinig over wordt gedeeld. Dat is jammer, want ik weet dat veel vrouwen hier wel behoefte aan hebben. Vandaar dat ik er veel over deel op social media, maar dus ook in De Pufclub.’

Alleenstaand ouderschap dus. Wanneer werd dat voor jou een serieuze optie?

‘Ik heb altijd al heel graag moeder willen worden en was daar ook al jaren klaar voor. Toch had ik telkens relaties waarbij mijn partner nog niet per se toe was aan kinderen. Toen mijn laatste relatie strandde, dacht ik: ‘Ik kan wel weer gaan wachten op de juiste persoon, maar wie zegt dat ik dan mijn kinderwens in vervulling kan laten gaan?’ Ik wilde niet afhankelijk zijn van een ander om een kindje te krijgen. Daarom besloot ik om er zelf voor te gaan en niet langer te wachten.’

‘Ik ben het type dat, als ik eenmaal iets wil, er ook voor ga. Ik heb dan ook nooit gedacht: ‘Doe ik hier wel goed aan?’ Dat betekent niet dat ik nooit twijfels of onzekerheden heb gehad, maar over het algemeen was ik heel zeker van mijn beslissing. Ik had vertrouwen in mezelf en wist dat ik een goede moeder zou zijn voor mijn kindje.’

En dan besluit je ervoor te gaan. Maar… waar begin je?

‘Ja, dat is een vraag die ik vaak krijg. En dat snap ik ook, want het is immers niet het ‘normale’ plaatje. Ik vond het belangrijk dat ik een donor zou vinden die geen opvoedrol zou willen. Dat leek me voor de toekomst – als ik eventueel een partner vind – onnodig ingewikkeld. Een volledig anonieme donor wilde ik ook niet, omdat ik het belangrijk vond dat mijn kindje de mogelijkheid zou krijgen om ooit zijn of haar biologische vader te ontmoeten. Dat mag hier in Nederland trouwens ook niet. Mijn dochter heeft de mogelijkheid om vanaf haar zestiende meer informatie over haar biologische vader op te vragen.’

‘Uiteindelijk ben ik via een spermabank de juiste donor tegengekomen. Uiteraard is het daarmee nog niet rond, want het belangrijkste is om zwanger te raken. Daar heb ik zo’n 1,5 jaar over gedaan. Dat voelde lang, hoor. Nu mijn dochter er is, weet ik natuurlijk dat het die 1,5 jaar helemaal waard was, maar toen vond ik het af en toe best pittig.’

Nu ben je ruim een halfjaar moeder van Bodi. Hoe bevalt dat?

‘Ik vind het geweldig! Het moederschap heeft mijn verwachtingen zelfs overtroffen. Bodi en ik hebben het heel fijn samen. Wat ik ook prettig vind, is dat ik het gevoel heb dat ik nog steeds mijn eigen leven kan leiden. Er lijkt een beeld te bestaan dat alleenstaande moeders alleen maar thuis op de bank zitten met hun kind, maar als ik naar mezelf kijk, klopt dat beeld totaal niet. Ik maak bewust tijd vrij voor mezelf en ga lekker de deur uit.’

‘Dat betekent overigens niet dat een kindje krijgen niets verandert in je leven. Natuurlijk ben ik minder flexibel dan toen ik geen moeder was, maar ik heb gemerkt dat als je met de veranderingen meebeweegt, het allemaal wel meevalt.’

Je gaf aan dat er op internet nog weinig te vinden is over alleenstaand moederschap. Welke tips zou je willen geven aan andere vrouwen die overwegen om hiervoor te gaan?

‘Een van de meestgestelde vragen is hoe ik de keuze heb gemaakt om ervoor te gaan. En ik vind het lastig om daar een duidelijk antwoord op te geven. Het is voor iedereen verschillend hoe je die keuze maakt. Er zullen denk ik veel mensen zijn die altijd een stukje twijfel blijven voelen. Dat begrijp ik heel goed: het is misschien niet het beeld dat je van jongs af aan voor je zag, het alleenstaande moederschap. Het vraagt allereerst om acceptatie van het feit dat je dit pad gaat bewandelen. Ik denk dat je daarna makkelijker de keuze kunt maken.’

‘Door die acceptatie dat dit jouw pad is, wordt het ook makkelijker om je minder aan te trekken van wat anderen van je vinden. Je kunt te maken krijgen met nare reacties of zorgen van anderen. Bijvoorbeeld of het niet te zwaar voor je gaat zijn. Kijk dan naar de reden daarachter: dat het goed bedoeld is, dat ze om je geven. Maar geef ook aan als je zulke opmerkingen niet prettig vindt. Blijf vooral dicht bij jezelf, want dat is het belangrijkste.’

‘Daarnaast wil ik meegeven dat het belangrijk is om voor jezelf duidelijk te hebben wat je in een donor zoekt. Wil je dat hij een opvoedrol heeft, of wil je juist voor co-ouderschap gaan? Toen ik dit voor mezelf duidelijk had, kon ik veel gerichter zoeken.’

Wat zou je verder nog willen meegeven?

‘Mocht je het alleenstaand ouderschap overwegen, ga dan goed na wat je motivatie is en hoe je jouw toekomstige gezin kunt vormgeven. Als je er met vertrouwen in kunt gaan, zul je de uitdagingen die op je pad komen beter kunnen dragen.’