Blog: soms voel ik me een alleenstaande moeder

In haar nieuwste blog deelt Sanne, moeder van Morris (’21) een gevoel dat meer moeders soms zullen herkennen: het gevoel een alleenstaande moeder te zijn, of in ieder geval om er (veel) alleen voor te staan. ‘Het houdt de relatie in ieder geval spannend…’

Toen ik nog pril zwanger was van Morris begon mijn vriend over een nieuwe baan. Hij miste de uitdaging in zijn werk en ook wat extra geld zou met een baby best handig zijn. Daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in. Hij droomde al jaren over een baan in de off shore. Dat is best een pittige baan waarbij je 2 weken elke dag 12 uur werkt en dus weg van huis op een gasproductieplatform op zee zit.

Natuurlijk stond ik niet gelijk te springen, maar ik wilde mijn partner niet tegen houden in zijn dromen. Dat het niet makkelijk ging zijn wist ik wel ,want met een chronische ziekte weet ik nooit hoe ik mij die dag ga voelen. Dit houdt in dat als ik pech heb en ziek ben het simpelweg niet alleen kan. Na heel wat gesprekken, onder andere met onze ouders om te bespreken of zij mijn vangnet konden zijn, was de knoop doorgehakt. We gaan ervoor!

Na drie weken al alleen

Toen begon het solliciteren. Dat bleek nog niet zo makkelijk, want er zijn vele eisen en toetsingen die je door moet. Dit hele proces nam een paar maanden – én een heleboel gesprekken – in beslag, maar uiteindelijk kregen we uitslag: mijn partner was aangenomen. Toen we een paar maanden daarvoor de knoop hadden doorgehakt dat hij zou gaan solliciteren, had ik gehoopt dat hij snel kon beginnen. Maar dat duurde dus een stuk langer dan verwacht, en daar had ik wel een dubbel gevoel over.

Want drie weken na de geboorte van Morris ging hij voor het eerst weg. Daar zat ik dan, met een baby’tje van drie weken oud. Ik sliep nog in de woonkamer omdat ik de trap nog niet op kon. Familieleden hadden het druk met zichzelf, waardoor ze niet alle hulp konden bieden die we misschien van te voren op gehoopt of gerekend hadden. Natuurlijk kan ik dit ze niet kwalijk nemen, maar vervelend was het wel.

Even kunnen zeuren en tegen iemand aan kunnen kruipen

Iedere maand was ik twee weken alleen. In mijn eentje toen Morris zo ziek was van de koemelkallergie en de reflux, alleen naar ziekenhuis afspraken, in m’n eentje eindeloos wiegen en troosten. De huilbuien van onze huilbaby in de eerste maanden waren zwaar. Soms huilde ik mee, terwijl ik me afvroeg waar ik aan begonnen. Het is vaak eenzaam. Ik heb veel vriendinnen die nog geen kinderen hebben en dus in een andere fase zitten. Dan zit ik avonds vroeg op bed met mijn baby in de hoop dat we een beetje door kunnen slapen en mis ik een partner waarmee ik mijn dag kan delen, even bij kan klagen en lekker tegen aan kan weg kruipen.

Het heeft ook fijne kanten. Mijn vriend heeft zijn droombaan en is twee weken in de maand vrij. Buiten de verplichtingen en huishoudelijke klusjes heeft hij dan veel tijd voor zijn gezin. In een sleur komen we niet, want daarvoor zien we elkaar te kort en hebben we elkaar alweer gemist.

Morris is nu 6 maandjes oud en volgens mij begin in eindelijk te wennen en een soort van ritme te krijgen. Of het ooit helemaal went weet ik niet, maar het houd de relatie in ieder geval wel spannend…

Meer lezen?
Blog: ‘Een jaar waarin ik moest leren omgaan met eenzaamheid, want mama zijn is soms verdomd alleen’
Mirjam over combineren vriendschap en moederschap: ‘Soms een innerlijke strijd’