Ik zal maar meteen open en eerlijk zijn en de blog beginnen met “ik had graag een meisje gewild”. Voor veel (wens)moeders kan dit misschien heel raar klinken, maar dat is mijn gevoel en dat zat en zit nog steeds in mijn hart.
Als je als zwangere of als moeder aangeeft dat je een kind van het andere geslacht had gewild, dan word je vaak raar aangekeken of worden mensen boos. Weet je, aan de ene kant kan ik dat goed begrijpen, maar aan de andere kant heb je niet altijd je diepste gevoelens en wensen in de hand. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik twee keer zwanger mocht zijn, een kind op de wereld heb mogen zetten en moeder ben geworden. Maar dat ik dit gevoel nog steeds heb, die wens, dat verlangen, hoe je het wilt noemen, betekent zeker niet dat ik niet blij ben met mijn twee jongens, zeker niet. Ik houd zielsveel van ze en ik ben echt dol op die twee kereltjes, maar ik kan het gevoel niet ontkennen. We moeten de gevoelens van elkaar niet veroordelen, iedereen heeft andere gevoelens, iedereen heeft ergens wel het “perfecte plaatje” of een wens en dat hoort erbij.
Laten we er voor elkaar zijn en elkaar de ruimte geven om die gevoelens en emoties te delen. Want dat helpt bij het verwerken, een plekje geven en accepteren. Niemand is perfect en iedereen is zijn eigen ik, heeft emoties en gevoelens. Laten we die niet wegstoppen of naar beneden praten, maar luister naar elkaar en laat zien dat zij ertoe doet en dat het niet raar of verkeerd is. Want het is niet verkeerd, slecht of fout. Het zijn jouw gevoelens, alleen die van jou en als je dat een plekje moet geven of je wilt erover praten, doe dat vooral. En als het dan niet bij je partner, vrienden of familie kan, dan is de verloskundige er zeker voor je of desnoods een huisarts. Je bent niet alleen.
Zwanger van de eerste
Tijdens de eerste zwangerschap wisten wij niet wat wij zouden krijgen, een jongen of een meisje. Ik heb altijd gezegd dat ik dit als verrassing wilde houden omdat het al het mooiste cadeau is wat je kunt verwachten en dat gezond zijn het belangrijkste is. Dat is ook zeker zo, maar toch hoopte ik wel dat het een meisje was. Ik had op een of andere manier ook echt zoiets van ja ik verwacht een meisje. Maar toen het bij de geboorte een jongen bleek te zijn, was dit een enorme verrassing. Ik was zeker blij en wat was en is het een vrolijk en lief mannetje, maar ja ik was ergens ook wel een beetje teleurgesteld. Ik had mij altijd zo in mijn dromen voorgesteld als moeder van een dochter. Dat heb ik toen nooit uitgesproken, maar ik voelde het wel.
Zwanger van de tweede
Toen we zwanger waren van ons tweede kind konden we ons geluk niet op. Er zou een broertje of zusje komen voor Naud en dat vond ik zo leuk en fijn. Deze zwangerschap verliep echter helemaal niet goed en was ontzettend zwaar, zowel mentaal als fysiek. De eerste zwangerschap was fysiek al niet best, maar dit was echt 10x erger. Eerder heb ik al een blog geschreven over die zwangerschap. Hoe de bekkeninstabiliteit en het niet kunnen zorgen voor mijn zoon en gezin er behoorlijk inhakte en dat ik uiteindelijk ook een prenatale depressie had door dit alles en de hormonen. Tijdens deze zwangerschap werd pijnlijk duidelijk dat dit de laatste zou zijn. Mijn lichaam kan echt niet nog een zwangerschap aan en dat hadden we vooraf al met elkaar besproken. Zou deze zwangerschap weer verlopen zoals bij de eerste of zelfs erger, dan zou dit de laatste zijn, hoe moeilijk ook. Toen dit voor mij duidelijk werd kwamen die verlangens van een meisje behoorlijk naar boven.
“Een jongen is toch veel leuker voor Naud”
Al snel kwamen ook de voorspellingen en reacties van familie en vrienden over wat het dan zou zijn of wat dan leuk is. Vaak kreeg ik de opmerking: “een jongen is wel heel leuk voor Naud”. Ik moet je eerlijk zeggen, ik vond dat niet leuk om te horen. Steeds meer kwam die voorkeur voor een meisje duidelijker naar boven. En steeds als iemand zei: “ik denk dat het een jongen is”, werd ik een beetje verdrietig. En het stomme is dat ik steeds tegen mezelf zei dat het goed was zo, dat het beide zo ontzettend welkom was en dat een jongen ook echt heel leuk is, maar mijn hart en gevoel liet anders van zich horen. Dat was ontzettend dubbel en ook verwarrend.
Elke echo twijfels
Deze zwangerschap was medisch en had ik om de 4 weken een groeiecho. Bij de afspraken en echo’s was ik alleen omdat mijn man fulltime werkt en niet elke keer vrij kon nemen. We hadden afgesproken om deze keer weer niet te willen weten wat het zou worden. Ik had mijn gevoel over de voorkeur voor een meisje met niemand gedeeld en mijn man wist dus ook niet hoe ik mij voelde. Bij iedere echo had ik twijfels en zat ik echt op het randje om te vragen of ze naar het geslacht konden kijken, maar ik deed dat niet omdat ik dat met mijn man had afgesproken. Maar iedere keer na de echo had ik spijt. Uiteindelijk deelde ik met 27 weken mijn gevoel met mijn man en vriendin. Pas toen merkte ik hoe hoog het allemaal zat en hoeveel spanning dit ook weer mee gaf.
Zorgen voor rust
Ik had deze zwangerschap al zoveel angsten, onrust, spanning en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Kon ik deze spanning en stress niet proberen te verminderen? Ik was boos op mezelf dat ik dit zo voelde, want waarom? Waarom was ik niet blij dat ik gewoon nog een kindje krijg, terwijl zoveel vrouwen dit ook niet kunnen ervaren. Waarom is het dat ik die voorkeur zo voel voor een meisje. Wat zit er nu precies achter? Ik was boos, verdrietig en wist niet waar ik met mezelf naartoe moest. Ik wist ook dat ik de eerste ontmoeting met mijn kind niet met een eventuele teleurstelling wilde beginnen. En ik wist ook gewoon niet hoe ik zou reageren bij de bevalling als ik er op dat moment achter kwam. Mentaal zat ik tijdens de zwangerschap zo enorm in de put en ik wist gewoon niet wat dit met mij zou doen. Dus om voor mezelf daarin rust te creëren hebben we toch met 27 weken besloten om voor een pretecho te gaan. De dag erna konden we al terecht bij iemand in Vaassen.
De pretecho
Wat was ik nerveus voor de echo en wat zaten mijn emoties hoog. Mijn voorgevoel zei mij al dat het een jongen zou zijn, maar ik bleef ergens nog denken aan een meisje. Ik was stil, nerveus en de tranen zaten heel hoog. Ik bleef maar herhalen dat het beide goed was, dat ik het een plekje wilde geven als het niet zo was. Toen was het moment daar van de echo. De kleine was flink actief, maar was ook een beetje irritant want liet dat gedeelte niet goed zien. Het duurde even voordat ze iets zei. Zelf dacht ik het al gezien te hebben, maar ik wilde het van haar horen. Toen was het antwoord daar, “het is een jongen”. Ik viel stil, er ging van alles door mijn hoofd. Het was definitief, ik ben een jongensmama en ik zal nooit moeder zijn van een dochter. Ik keek mijn man aan en zei: “nou lieverd, dan wordt het de naam Twan Lucas”. Dit is Twan, hoi lieve Twan. Ik had tranen in mijn ogen, verdriet en ook wel teleurstelling. Maar ik wist ook dat ik enorm veel liefde had en dat zou voor allebei mijn zoons zo zijn.
Even laten bezinken
Na de echo heb ik echt even flink wat tranen gelaten in de auto. Ik wilde dat niet bij de echo, dus hield mij toen behoorlijk in, maar daarna kwam de ontlading. Sommige (wens)moeders zullen nu wel zoiets hebben van hoe kun je zoiets denken en voelen, maar ja, dit is mijn gevoel. En mijn gevoel mag en kan er ook zijn. Dat staat helemaal los van of ik wel of niet gelukkig en blij ben met mijn jongens. Ik heb de uitslag met een paar vriendinnen gedeeld. Om mijn gevoel te uiten, maar ook om alvast te praten over mijn zoon. Ik noemde vanaf dat moment de kleine bij naam om een band op te bouwen. Dit deed ik alleen als ik alleen was of samen met mijn man. Wij wilden verder niet aan familie laten weten wat het zou zijn en dat wij het wel wisten, dus dit was een beste klus. Normaal kan ik geen geheimen bewaren, maar dit wilden we wel zo houden. Dus ook onze zoon mocht niks weten, want die is net een papegaai.
Het is goed zo
Ik raakte steeds meer gewend aan zijn naam, aan de aanwezigheid van mijn zoon en wist dat het goed was. Ik begon te dromen over ons gezin met 2 jongens, zag mezelf lekker ravotten met mijn twee jongens. Begon te accepteren dat ik niet die moeder dochter momenten zou beleven, maar andere dingen ging beleven met mijn zoons. Dat ik dan die andere momenten dan deel als momenten voor mezelf, een uitje met een vriendin, moeder en zussen.
De geboorte van onze zoon kwam in beeld en wat was ik er klaar voor om hem te gaan ontmoeten. Ik was zo benieuwd naar hem, zijn geluid, ogen, geur, gezicht, vingers en tenen. Het was goed zo en ik wist dat ik rust had en echt oprecht blij was met onze Twan. Ik ben zo ontzettend trots op mijn mannengezin en toen ik hem zelf aanpakte, de ontlading dat hij er eindelijk was en dat hij gezond was. Ik was meteen en ben zo ontzettend gelukkig. En nu zie ik mijn jongens samen lachen, maken ze contact en proberen ze al samen te spelen. Ik kan niets mooiers bedenken dan mijn prachtige gezin met mijn lieve knappe mannen.
Meer lezen?