Momtalk: Daisy May

Het is anderhalve maand geleden dat Daisy May Breuer beviel van haar eerste kindje: dochter Soe. Hoe gaat het met haar als kersverse moeder? Hoe kijkt ze terug op haar bevalling? En welke mooie, maar ook intense momenten, heeft ze de afgelopen weken beleeft? We gingen erover met haar in gesprek. 

Gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Had je altijd al een kinderwens gehad? 

‘Ja, zeker. Ik heb altijd al een kinderwens gehad. Ik kan me nog goed herinneringen dat ik toen ik achttien jaar oud was en een relatie had, ik al dacht: ‘Het zou echt leuk zijn als ik met hem nu een kind krijg.’ Tuurlijk wist ik wel dat ik dat toen op dat moment niet echt wilde, maar het geeft wel aan hoe diep ik die wens altijd heb gehad.’ 

‘Uiteindelijk ontmoette ik mijn vriend 2,5 jaar geleden. Daarvoor had ik een langere relatie gehad die uiteindelijk stukliep tijdens de coronaperiode. De periode daarna, dacht ik wel: ‘Ja, jeetje. Wat nu?’ Gelukkig heb ik altijd wel vertrouwen gehad in dat ik weer iemand tegen het lijf zou lopen waar ik me heel goed bij zou voelen. Dat is ook gebeurd. Al vrij snel in de relatie met m’n vriend, wisten we: wij willen ooit samen een kindje. Uiteindelijk is die droom ook – iets sneller dan verwacht – uitgekomen. Het voelde gewoon zó goed.’  

Je raakt – toch een beetje onverwachts – in verwachting. Wat ging er door je heen? 

‘Dat klopt. Het was niet zo dat het compleet onverwachts kwam. Ik hield mijn cyclus bij met een thermometer en na een tijdje wist ik wel goed wat de periode was dat ik vruchtbaar was. Toch werden we daar steeds wat lakser in, natuurlijk omdat we een kinderwens hadden. Toch kwam het redelijk onverwachts, omdat we voor onszelf eigenlijk hadden besloten dat we eerste een koophuis wilden kopen. Maar ha, dat ging even anders! Uiteindelijk kwam ik er in mei vorig jaar achter dat ik in verwachting was. Daar waren we heel dankbaar voor.’ 

Als je terugkijkt op je zwangerschap, hoe heb je die ervaren? 

‘Een beetje dubbel wel. Ik was super blij dat ik in verwachting was en vond het gelijk heel bijzonder om te beseffen dat ik het kindje van mij en m’n vriend droeg. Echt iets van ons samen. Maar anderzijds heb ik me best wel heel lang heel slecht gevoeld. Ik denk dat ik tot negentien weken heel misselijk ben geweest. Daardoor heb ik zeker in het begin van m’n zwangerschap niet kunnen werken. Daar bovenop kwam dat we midden in een verbouwing zaten. Het koophuis hadden we namelijk gevonden en dus stond er aan het einde van mijn zwangerschap een verhuizing op de planning.’  

‘Achteraf gezien had ik het in zowel het begin als het einde van m’n zwangerschap wel wat rustiger aan mogen doen van mezelf. Maar goed, ik had ook niet altijd een keuze. Er moest nou eenmaal gewerkt worden en ook de verhuizing moest rond zijn voordat de baby zou komen. Uiteindelijk heb ik de laatste drie weken van de zwangerschap heel goed m’n rust kunnen nemen en was ik klaar voor de bevalling.’  

Gelukkig ga je met een rustig gevoel je bevalling in. Wil je vertellen hoe je bevalling is verlopen?  

‘Ik kijk heel positief terug op m’n bevalling. Tuurlijk; het deed onwijs veel pijn, dat ga ik niet ontkennen. Maar de sfeer was heel prettig. Een groot gedeelte van de bevalling heb ik thuis gedaan, samen met m’n vriend. We waren beiden heel ontspannen en mijn ontsluiting vlotte ook super goed. Toen ik na 3 á 4 uur zo’n 8,5 centimeter ontsluiting had, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Dat wilde ik graag. Er is even een moment geweest dat ik dacht: ‘Ik wil medicatie, ik heb te veel pijn’, maar toen was ik al zover, dat dat niet meer kon. Binnen twee uurtjes nadat we in het ziekenhuis aankwamen, werd Soe geboren.’ 

‘Uiteindelijk heb ik wel te veel bloed verloren, waardoor er vooral bij mijn vriend wel even wat paniek ontstond. Toch heb ik dat zelf niet als heel eng ervaren. Ik wist: ik ben op een veilige plek, met goede artsen om me heen, dus het komt goed. Achteraf ben ik ook blij dat ik heb gekozen voor een ziekenhuisbevalling. Daardoor heb ik eigenlijk de hele tijd rust ervaren. Ik had vertrouwen in mezelf, in m’n kindje en in het proces.’  

En nu is Soe alweer zes weken oud. Hoe ervaar je je kraamtijd? 

‘Die vind ik dus wel echt heel intens. Ik denk vooral de combinatie van een hele nieuw verantwoordelijkheid met weinig slaap en mijn lichamelijke herstel. Alles is nog nieuw voor ons en er komt zoveel op je af. Het was gewoon veel, dat is denk ik de conclusie van de eerste weken. Inmiddels merk ik dat er steeds iets meer ritme komt en dat we elkaar als gezin ook beter weten te vinden. Dat is heel fijn en zorgt voor meer rust.’ 

‘Al met al denk ik dat ik wel op een roze wolk zit, maar zeker niet altijd. Er zijn ook dagen dat ik huilend op de bank in een lelijke joggingbroek zit. Maar het went ook wel weer. En sowieso: iedere dag is anders en dat mag ook. Stukje bij beetje vinden we meer onze draai en krijgen we de ruimte om nog meer te genieten dan we al doen.’  

Met de komst van een kindje, zijn jij en je vriend ineens ouders. Hoe vind je die transitie? 

‘Nou, daar had ik van tevoren niet zo bij stilgestaan, maar ik vind het best wennen. Met de komst van Soe – en dat is heel logisch – is de dynamiek in ons gezin gewoon anders geworden. Dat is ook zoeken. Mijn vriend gaat anders met bepaalde situaties om, dan ik dat doe. We ervaren het beiden anders, want we zijn gewoon simpelweg niet dezelfde persoon. Dat kan weleens zorgen voor frictie. Dat is oké. Voor ons is het ook een zoektocht.’  

‘Laatst waren we met Soe buiten aan het lopen en kwamen we mensen tegen die zeiden: ‘Wow, ze is echt net geboren’. Dat was zo’n besefmomentje voor ons. Van ja, inderdaad, ze is pas net geboren. En dat betekent dat wij ook pas net ouders zijn. Voor m’n gevoel is Soe er al heel lang en hebben we van alles meegemaakt, maar het feit is dat het allemaal nog heel vers is. Dat is ook wel ergens fijn. Het geeft de ruimte en de rust om het allemaal uit te zoeken.’   

Momenteel zit je nog middenin je kraamperiode. Als we het hebben over de toekomst: waar kijk je dan naar uit? 

‘Hoewel Soe natuurlijk nu nog superklein is, merk ik al wel dat ik veel meer interactie met haar kan maken dan toen ze echt net geboren was. Ze begint echt te reageren op ons en dat is zó leuk. Ik kan niet wachten totdat dat steeds meer zo is. Dus daar kijk ik onwijs naar uit. Dat we met haar kunnen lachen. Dat ze naar ons toe komt rennen. Dat soort kleine, maar hele gelukkige momentjes, daar kan ik echt niet op wachten. Los van dat het nu ook heel mooi en bijzonder is.’  

Als laatste vraag… Welke tip zou jij (aanstaande) moeders willen meegeven? 

‘Aan vrouwen die nu in verwachting zijn, zou ik zeggen: koop vooral niet te veel en stress daar niet om. In basis heeft een kindje vooral eten, liefde en luiers nodig haha. Laatst keek ik rond in ons huis en dacht ik: ‘Wat hebben we nou eigenlijk écht nodig van al die spullen die we hebben gekocht?’ Het antwoord was: vrij weinig.’  

‘Aan nieuwe moeders zou ik willen meegeven dat je vooral je gevoel moet volgen. Ook al ben ik zelf ook pas net moeder, als er iets is geleerd is het wel dat je als moeder feilloos aanvoelt wat het beste is voor je kindje. Vooraf was ik best bang: kan ik wel communiceren met mijn baby? Wat als ik iets over het hoofd zie? Nu weet ik: je moederinstinct is je beste raadgever.’  

Fotograaf: Maryn Haertel