‘Net verloofd en al snel een positieve zwangerschapstest. Denkend zoals de maatschappij is ingericht: een positieve test, dus over negen maanden een kindje. Totaal onwetend wat daar nog allemaal tussenin zit‘, zo begint Lena haar verhaal. In 2024 verloor ze haar eerste baby tijdens de zwangerschap. Aan How About Mom vertelt ze over haar zwangerschap, de bevalling van Liv en daarna opnieuw moeder worden.
‘Ontzettend nuchter stapten wij onze zwangerschap in. We maakten ons vooral ‘druk’ om de oppervlakkige dingen: balen dat ik geen carpaccio en andere dingen mocht eten, en hopen dat ik niet te veel kilo’s zou aankomen. Dingen die achteraf de minste zorgen bleken te zijn.’
‘Na een goede 13-weken echo volgde de geslachtsbepaling: we kregen een meisje. De pakketjes met babykleertjes stroomden binnen. We wisten echt niet hoeveel haken en ogen er aan een zwangerschap zaten en dat het echt een wonder is. Dat realiseerden we ons pas een paar weken later.’
‘Voor geen enkele controle waren we zenuwachtig. Toch gaf die 20-wekenecho mij echt kriebels in mijn buik. Iets met moederinstinct, bleek achteraf. De echo werd gedaan door een deskundige bij onze eigen verloskundigenpraktijk. De echo duurde lang, was moeilijk te zien, maar nog drong het niet tot ons door. Totdat we de woorden hoorden: “Ik ga jullie naar het ziekenhuis in Maastricht sturen.” Woorden die insloegen als een bom. En ik wist het direct: dit zit niet goed.’
‘Twee dagen van wachten volgden. Een hel, ik weet niet meer hoe ik deze dagen ben doorgekomen. Als ik daaraan terugdenk is het een grote waas. Wat ik wel weet is dat ik al langzaam afscheid aan het nemen was van onze kleine vriendin in mijn buik. Mijn partner daarentegen bleef positief en hoop houden, maar ik voelde aan alles: dit zit niet goed.’
‘Tijdens de echo bleek het inderdaad helemaal mis te zijn. Met een termijn van 19 weken woog ze maar 143 gram. Ze kwam niet eens voor op de ‘P-schaal’. De voorspelling was dat het hartje zou stoppen met kloppen. En dat deed het ook, een paar dagen later, nadat al het materiaal was afgenomen voor onderzoeken. Want buiten het grote verdriet was er ook de grote vraag: hoe kon dit gebeuren?’
‘Ik ben dankbaar dat onze vriendin voor ons de keuze heeft gemaakt om een mooi sterretje te worden. Het was namelijk een onmenselijke keuze geweest om zelf de zwangerschap af te moeten breken.’
Een inleiding volgde, en op 27 januari 2024 werd ons mooie meisje Liv geboren. De dag erna kwam er een fotograaf van een stichting foto’s maken — iets waar we op dat moment niet op zaten te wachten. Je hebt net je kindje verloren en je bent bevallen. Je dochtertje gaat dadelijk rechtstreeks door naar het crematorium, zin in foto’s? Nee. Maar twee dagen later was dat het mooiste geschenk dat ik kon krijgen. Toen realiseerde ik me: dit zijn de enige herinneringen die we voor altijd samen hebben.
‘Ik werd in mijn kraambed ook nog eens enorm ziek en kreeg heftige longembolieën en een dubbele longontsteking. Door een oplettende jonge huisarts op de huisartsenpost waren ze er op tijd bij. Ik realiseerde me toen nog niet dat het fataal had kunnen zijn. Ik ging een maand lang ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Wat wilde ik op zo’n moment toch graag ‘gewoon’ zijn. ‘Gewoon’ in de file staan, waar ik normaal zo’n hekel aan heb. Of gewoon naar het werk gaan.’
‘Ik kon alleen maar denken: waar maakt iedereen zich toch altijd druk om? Inclusief ikzelf. Alles kwam in perspectief te staan: gezondheid is het grootste geluk dat een mens kan hebben. Ik wilde rouwen, huilen, schreeuwen en niet in het ziekenhuis aan het infuus liggen. Ik wilde bij mijn partner zijn en kunnen verwerken dat we zijn bevallen van ons stil geboren kindje. Het ene moment waren we bezig met het uitzoeken van een kinderwagen, het andere moment waren we een urntje aan het uitzoeken. En zelfs dát kon ik niet.’
‘Dan kom je na weken thuis, maar dan heb je niks meer. Geen kindje, geen perspectief en een lichaam wat helemaal op is. Het vuurtje brandde niet meer. Achteraf gezien een geluk bij een ongeluk dat dit allemaal samenviel. Hierdoor stond ik onder strenge controle en werd dankzij de onderzoeken én de zwangerschap ontdekt dat ik een zeldzame, chronische bloedstollingsziekte heb. Liv is dus echt mijn beschermengeltje geweest.’
‘Paniek volgde: word ik ooit wel moeder? Kan ik wel oud worden? Mijn hele toekomst stond stil, terwijl alles om mij heen doorging. Ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld, maar tegelijkertijd ook zo geliefd.’
‘Geliefd door de mensen die me uit mijn verdriet wilden halen, maar me er ook in lieten zodat ik kon verwerken wat we hadden meegemaakt. Mensen die geduld hadden en me serieus namen, ook als ik in mijn wanhoop helemaal doordraaide. Het liefste sloot ik me helemaal af, uit bescherming, omdat het te pijnlijk was om te zien dat het leven doorging, maar wat was ik dankbaar als iemand kwam die ons wel begreep of in ieder geval wilde begrijpen.’
‘Je raakt mensen kwijt, maar oude bekenden staan op en blijven naast je staan, totdat jij er klaar voor bent. Ik heb de meest vreselijke opmerkingen gehoord, maar ook de meest waardevolle familieleden en vrienden gezien. Ik besef me dat ik absoluut niet de leukste persoon was in die periode, maar hoe waardevol zijn degenen die dan wel blijven staan? Dat zijn echte geliefden en hier ben ik ongelofelijk dankbaar voor. Dat is pas écht in goede en slechte tijden. Zij zorgden ervoor dat het vuurtje weer langzaam ging wakkeren.’
‘Ik heb geleerd dat niet iedereen je hoeft te begrijpen. Onbegrepen zijn is ook oké. Maar het leven is te kort om hier energie aan te verspillen. De pijn van oordelen, roddels en mensen kwijtraken kwam erbij in deze periode, wat enorm pijnlijk was. Inmiddels voel ik me ongelofelijk sterk.’
‘Niemand zou een kind mogen verliezen. Het is vreselijk, maar het heeft me wel heel anders in het leven gezet. Een les durf ik het niet te noemen, het is namelijk een ongelofelijk harde, maar ik ben wel dankbaar hoe we eruit zijn gekomen: zo goed als gezond (!), mijn partner en ik zijn sterker dan ooit, ik leef in het nu en heb alleen die mensen dicht bij me met wie ik het leven wil delen.’
‘Nu, anderhalf jaar later, met een zeer intensief behandelplan tijdens de zwangerschap én voor de rest van mijn leven, hebben wij een gezond zusje mogen krijgen, Lot. Ons Lot uit de loterij. Lot, die altijd een beschermengeltje zal hebben. Ze is geen vervanging voor Liv, maar onze wens is in vervulling gegaan. We zijn gezegend, met onze twee dochters. En zij zijn alles.’
‘Door soortgelijke verhalen te lezen heb ik me altijd een beetje minder alleen gevoeld. Ik hoop dat dit, als je het leest, voor jou ook zo is. Onthoud: niet begrepen worden is ook oké, zolang jij maar oké bent.’
‘Hoe de toekomst eruitziet? Geen idee, maar ik ben eindelijk weer gelukkig en ik neem mee wat ik heb geleerd: ik geniet van elk moment.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen