Momtalk: Aimée

Aimée (’96) is moeder van zoon Don (1,5 jaar) en dochter Faé (5 maanden) en getrouwd met Jordy. Momenteel is ze fulltime thuis bij haar kindjes en deelt ze op haar Instagram-account eerlijke verhalen over het moederschap.

Aan How About Mom vertelt ze openhartig over de mooie en minder mooie kanten van het moederschap.

Je bent moeder van twee kinderen, wanneer voelde je: ‘Ik wil een kind?’

‘Eigenlijk heb ik dat al m’n hele leven gehad. Toen ik heel jong was, wilden kinderen om me heen politieagent of danseres worden, ik heb altijd gezegd dat ik moeder wilde worden. Dat gevoel heb ik altijd al heel sterk gehad. Toen m’n vriend en ik twee jaar samen waren, besloten we ervoor te gaan. Toen dat de eerste keer niet geluk lukte, hebben we het even laten gaan. We dachten: ‘Het komt wel als het komt’. En dat klopte ook. Twee jaar later, toen ik aan een antibioticakuur zat, raakte ik in verwachting van Don.’

Hoewel de zwangerschap dus niet gepland was, was Don natuurlijk meer dan welkom. Toen hij eenmaal werd geboren zat ik echt op een roze wolk en was ik zo blij dat ik eindelijk moeder was. Het moederschap blijf ik bijzonder en mooi vinden. Toch durf ik te zeggen dat ik zwanger zijn absoluut geen pretje vind.

Je geeft aan dat je zwanger zijn niet fijn vindt, waarom is dat?

Zowel bij mijn zwangerschap van Don als bij die van Faé heb ik veel last gehad van bekkeninstabiliteit. Dat heb ik nog steeds. Aangezien ik vijf maanden na de geboorte van m’n zoon alweer zwanger was, heeft m’n lichaam ook niet echt goed kunnen herstellen. Ik loop nu daarom ook nog steeds bij de fysiotherapeut in de hoop dat mijn klachten verminderen. Nog steeds heb ik last van urineverlies en pijn rondom m’n schaambot. Dat beperkt me wel in het ondernemen van dingen.

Een andere reden dat ik zwanger zijn niet echt als prettig heb ervaren, is vanwege de gierende hormonen in m’n lijf. Daar reageerde ik heel heftig op. Ik was vaak chagrijnig en zat niet lekker in m’n vel. Na de zwangerschap van Faé ervaar ik dat sombere gevoel helaas nog steeds.

Aimée en Faé:

Na de zwangerschap van Faé kreeg je een postnatale depressie, kun je beschrijven hoe dat voelt?

Dat is mentaal natuurlijk heel heftig. Faé is bij 38 weken ingeleid, omdat mijn lichaam helemaal op was. Uiteindelijk is ze – omdat ik een weeënstorm kreeg – in twee uurtjes geboren. Gevoelsmatig is dat veel te snel gegaan, waardoor ik na de bevalling een enorme klap kreeg. Als ik naar m’n dochter keek, kon ik alleen maar aan de bevalling denken. Ik voelde geen liefde voor haar, terwijl ik diep van binnen wist dat die er wel was.

Het besef dat je niks voelt voor je kind, is heel pijnlijk. Als Faé aan het huilen was, kon ik haar rustig laten liggen en uren voor me uit staren. Dan moest mijn man me bijna een bevel geven om haar op te pakken. Tegelijkertijd schrok ik ook heel erg van het uitblijven van m’n gevoel. Ik wist dat het niet hoorde, maar kon er niks aandoen. Ik heb ook lange tijd de angst gehad of dat gevoel wel ooit zou komen. Gelukkig komt dat gevoel er steeds meer en ervaar ik steeds meer liefde en geluk.

Er ligt best een taboe op sombere gevoelens tijdens het moederschap, hoe ervaar jij dat?

In mijn omgeving merk ik inderdaad dat het voor veel moeders lastig is om erover te praten. En dat is natuurlijk heel jammer. Juist het praten over die sombere gevoelens, kan heel erg opluchten. Ik hoop dan ook dat er steeds meer openheid komt over het onderwerp. Via Instagram ben ik heel open over mijn gevoelens en krijg ik juist van veel vrouwen te horen dat ze het fijn vinden dat ik dat deel. Ze herkennen zich erin en dat kan heel fijn zijn.

Het moederschap is nou eenmaal niet alleen maar mooi en bijzonder. Het is ook intens en pittig. Het verschilt natuurlijk per vrouw hoe je dat ervaart en dat is allemaal goed. Ik kan daarom ook heel goed denken: ‘Het is wat het is’. Ik accepteer m’n gevoelens, ik erken dat ik niet altijd gelukkig ben en bekijk per dag hoe het met me gaat en wat ik aankan.

Faé is nu 5 maanden oud, hoe is het nu met je?

Het gaat steeds beter met me, maar ik ben nog lang niet waar ik zou moeten zijn. De liefde voor haar begint wel steeds meer te komen, maar het is nog niet zoals het hoort te zijn. Ik kan daar onwijs verdrietig om worden, zeker ook omdat ik deze sombere gevoelens bij Don niet had. Na zijn zwangerschap zat ik echt op een roze wolk, dat is nu wel anders en dat is lastig. Ik weet dat de liefde voor Faé in m’n lichaam zit, maar ik kan het nog niet uiten.

Binnenkort ga ik ook aan de slag met een psycholoog om de traumatische ervaring van de bevalling een plekje te geven. Ik hoop dat ik dat dan meer kan loslaten. Momenteel kosten veel dagelijkse bezigheden me simpelweg nog te veel moeite en ben ik snel uitgeput.

Je hebt een pittige tijd achter de rug, van welke momenten kun je enorm genieten?

Dat klinkt wellicht een beetje gek, maar ik vind het moederschap geweldig. Ondanks m’n traumatische bevalling en de sombere gevoelens die ik ervaar, vind ik het heel bijzonder om moeder te zijn. Sinds mijn kinderen er zijn, ervaar ik echt een soort rust in mezelf. De grote verantwoordelijkheid die ik tegenover Don en Faé heb, vind ik eigenlijk heel fijn.

Vooral de liefde die je van je kinderen krijgt, vind ik mooi. Voorafgaand aan m’n zwangerschappen, hoorde ik moeders altijd praten over onvoorwaardelijke liefde naar je kind toe. Ik had alleen nooit verwacht dat dat zo intens mooi zou zijn. Het heeft me in die zin echt positief verrast en ik kan al heel erg genieten van gewoon thuis zijn met de kindjes. Ik ben sinds ik moeder ben echt een huismus geworden.

Aimée en Don:

Wat voor een soort moeder ben je en wat geef je je kinderen mee in de opvoeding?

Ik ben een hele lieve en zorgzame moeder, maar wel eentje met grenzen. Ik vind het ontzettend belangrijk dat Don en Faé zich vrij voelen en daarom mag er hier thuis heel veel. Maar dan wel tot een bepaalde hoogte. Als ze eenmaal een grens overgaan, kan ik ook wel streng en duidelijk zijn.

Die vrije opvoeding hanteer ik ook omdat ik het belangrijk vind dat mijn kinderen blijven wie ze zijn. Juist door ze hun gang te laten gaan, hoop ik dat ze niet veranderen voor een ander. Ik wil ze dan ook meegeven dat ze bij zichzelf moeten blijven. Dat je overal over kunt praten, dat je niks hoeft op te kroppen en dat ze altijd bij ons terechtkunnen.

Als er een advies is wat je andere moeders zou mogen meegeven, wat is dat dan?

Ik zou andere moeders graag willen meegeven dat ieder gevoel dat ze hebben oké is en dat ze dat ook vooral moeten delen met hun omgeving. Blijf praten over hoe je je voelt en krop geen dingen op. Niet iedereen in je omgeving heeft door hoe je je echt voelt, dus wees open. Schaam je niet voor je gevoelens, want het moederschap is nou eenmaal pittig. Voor mij persoonlijk helpt praten heel erg, dus ik hoop dat andere vrouwen dat ook meer gaan doen.’