Als het niet vanzelf gaat: “Het is bizar hoe erg je leven gefocust kan zijn op één onderwerp”

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week spreken we met Monique (32).

“Vorig jaar mei hebben mijn vriend en ik besloten om mijn spiraal te laten verwijderen en voor een (eerste) kind te gaan. Superleuk! En spannend… Zou het lukken? En zo ja, hoe snel dan? En hoe ga ik reageren als het niet meteen lukt? Of als het überhaupt niet lukt? Leuk, maar spannend dus. Allebei begonnen we per direct te minderen met alcohol: ik stopte eigenlijk volledig en mijn vriend ging over op een één-tot-drie-drankjes-per-week-routine. Roken en drugs deden we niet, dus daar hoefde ook niets gestopt te worden. Verder ben ik direct begonnen met een (goede) multivitamine voor zwangeren en nog wat andere supplementen.

Als verloskundige, en dan ook nog eentje die zo op preconceptiezorg en een gezonde leefstijl gericht is, had ik stiekem verwacht dat ik snel zwanger zou zijn (totaal onrealistisch, weet ik nu). Ook omdat ik de laatste 4 jaar geen hormonale anticonceptie heb gebruikt, dus mijn eigen cyclus heb en daardoor weet wanneer mijn vruchtbare dagen ongeveer zijn. De eerste menstruatie was een kleine tegenvaller, maar ik weet dat het meestal niet meteen raak is dus we gaan er gewoon volgende maand weer voor!

Temperatuur bijhouden

Toen het de tweede maand ook niet raak was, ben ik begonnen mijn ochtendtemperatuur bij te houden. Dit is één van de methodes om te bepalen wanneer je ovulatie is (die is namelijk niet per se 14 dagen voor je volgende verwachte menstruatie). Klein minpuntje: als verloskundige werk je onregelmatig, dus iedere ochtend bijhouden is lastig, maar ik had wel een beter onderbouwd beeld.

Helaas werd ik ook die maand weer ongesteld… De moed begon me inmiddels een beetje in de schoenen te zakken en ik begon het vertrouwen in mijn lichaam kwijt te raken. Via Instagram volgde ik al een tijdje Grip Fertility: een bedrijf wat vrouwen de mogelijkheid wil geven om meer inzicht te krijgen in hun gezondheid en vruchtbaarheid. In Nederland is het normaliter zo dat je pas na een jaar proberen, naar de huisarts gaat (en daarna naar de gynaecoloog) en er verder onderzocht wordt of er redenen zijn dat je nog niet zwanger bent. Ik was 31 jaar en ik wilde hier niet op wachten, om vervolgens eventueel te horen dat er iets is en we dus veel eerder in hadden kunnen grijpen.

Ik bestelde direct de eerste dag van mijn menstruatie een test. Gelukkig kwam mijn Grip test op tijd binnen (je moet het bloed afnemen op de derde dag van je cyclus) en kon ik meteen testen. Uit de test kwamen normale resultaten, wat me geruststelde. Weer verder dus.

Sperma onderzoeken

Een paar maanden, een berg negatieve zwangerschapstesten en een hoop tranen verder, gaf mijn vriend aan dat hij ook wel graag zijn sperma wilde laten onderzoeken, want bij zijn broer bleek dat niet goed te zijn. Inmiddels waren we zo’n 7 à 8 maanden aan het proberen. We bestelden een YoSperm-test, waarmee je thuis een spermatest kunt doen. Hieruit kwam een normale uitslag, dus wederom geen zorgen.

De maanden erna focuste ik me op voldoende ontspanning naast mijn drukke werk en aanvullende opleiding. Ik had bedacht dat ik teveel stress had, en daardoor te weinig progesteron voor een goede innesteling. Zo mediteerde ik voor het slapengaan (waardoor ik echt veel beter sliep!), ging ik iedere dag vroeg naar bed en zorgde ik ervoor dat ik niet te vaak en niet overmatig sportte. Ik wilde geen nieuwe dingen oppakken, omdat ik bang was dat dat weer teveel stress zou opleveren.

Op een gegeven moment ben ik gestopt met het doen van vroege zwangerschapstesten en zwangerschapstesten überhaupt: of ik word ongesteld, of ik word het niet. Mijn cyclus wisselt ook tussen de 26 en 29 dagen, dus je kunt je voorstellen dat ik tijdens de langere cycli iedere dag zenuwachtiger word en de verleiding om een test te doen wel groot wordt. Ik heb denk ik alle vroege zwangerschapssymptomen wel gehad, zoals pijnlijke borsten, steekjes in mijn buik, vermoeidheid, maar dat bleek achteraf toch steeds PMS te zijn.

Verminderde vruchtbaarheid?

Uit een (alternatieve) bloedtest die ik in november heb gedaan, bleek dat ik een forse schimmelbelasting had. Een schimmelbelasting kan een oorzaak zijn van een verminderde vruchtbaarheid. Dit had ik wel gezien in de uitslagen, maar ik had nog niet de moed gevonden er iets mee te doen. Na een paar maanden ben ik toch (op aanraden van een orthomoleculair therapeut) gestart met een speciaal dieet om hier vanaf te komen.

Dit dieet kwam erop neer dat ik 6 weken lang geen suiker mocht eten, ook niet in de vorm van bijvoorbeeld natuurlijke fruitsuikers. De eerste week bestond uit alleen groente, en dan niet de groenten met veel koolhydraten zoals aardappels, wortels, enz. Die week was afzien zoals je zult begrijpen… De weken erna mocht ik langzaamaan wel wat koolhydraten. Het was een pittig dieet, waar ik nog steeds aan probeer vast te houden. Tijdens dit dieet zijn er vast vrienden geweest die dachten ‘waar ben je mee bezig!?’, maar ik wist wat mijn doel was: mijn vruchtbaarheid verhogen en dus de kans op een zwangerschap vergroten. Ook werkte het mee dat ik merkte dat mijn hormonen beter in balans kwamen: zo had ik opeens geen pijnlijke borsten rond mijn menstruatie.

Na bijna een jaar hebben we toch de stap gezet om naar de huisarts te gaan, nadat we de maanden ervoor steeds zeiden ‘nog één maand proberen’. Mijn bloed werd gecontroleerd op chlamydia antistoffen: deze heb ik niet (een chlamydia-infectie kan zorgen voor schade aan je eileiders waardoor je verminderd vruchtbaar kan zijn). Bij mijn vriend werd sperma-onderzoek ingezet, en de uitslag daarvan overviel: het bleek niet goed… De kwaliteit, hoeveelheid en beweeglijkheid waren alle drie onvoldoende. Dit hoorden we vlak voor het weekend, en dat weekend werd ik ook ongesteld: geen hele goeie combi. Ondertussen voelde mijn vriend zich schuldig dat het ‘zijn schuld’ was dat het nog niet gelukt was, maar zo ervaar ik dat niet. We zijn hier samen in gestapt, dus we gaan niet nu opeens wijzen naar de ander dat het zijn of haar schuld is.

De volgende stap is een afspraak met de gynaecoloog, die staat over een kleine maand gepland. Twee weken daarvoor krijg ik nog een echo om te kijken of alles er normaal uitziet qua baarmoeder, eierstokken en eventuele cystes. Sperma-onderzoek wordt eigenlijk altijd herhaald na twee à drie maanden als de uitslag de eerste keer niet goed is, het is namelijk een momentopname. Kwaliteit, hoeveelheid en beweeglijkheid van sperma zijn zowel positief als negatief te beïnvloeden weet ik. Mijn vriend heeft ruim een half jaar voorafgaand aan het onderzoek doordeweeks op locatie gewerkt, waarbij hij erg lange dagen maakte en daar ook sliep. Ten eerste niet heel bevorderlijk voor de romantiek: hij kwam tijdens mijn vruchtbare dagen speciaal naar huis. Ten tweede waarschijnlijk niet heel bevorderlijk voor zijn sperma. We proberen dus nu extra te letten op voldoende slaap, gezonde voeding, beweging en ik prop hem vol met goede supplementen.

Ik ga er vanuit dat het uiteindelijk allemaal goedkomt! We praten er samen goed over en we hopen dat het lukt met IUI (of alsnog spontaan!), omdat dat het minst ingrijpend is. Maar als blijkt dat er IVF of ICSI nodig is, dan gaan we daarvoor.

Focus op kinderwens

Het is bizar hoe erg je leven gefocust kan zijn op één onderwerp. Ik merkte onder andere dat het met vlagen heel erg veel bij mij speelde, maar voor mijn gevoel minder bij mijn vriend, wat ik erg lastig vond. Het is ook raar dat op de dag dat je ongesteld wordt de wereld lijkt te vergaan met alle tranen van dien (man, wat heb ik veel gehuild!), maar twee dagen later de zon weer kan schijnen. Daarnaast ben ik echt een vruchtbaarheids-gekkie geworden: denk aan die Grip-test, thuis-sperma-test, alternatieve bloedtest, schimmelbelastingsdieet, homeopathie… Bij iedere hap of slok die ik neem denk ik na of dit wel oké is, ik heb in een jaar tijd in totaal nog geen tien glazen alcohol op en ik gebruik wisselend allerlei supplementen in de hoop dat die helpen.

Qua werk wordt het steeds moeilijker en confronterender: er komen geregeld stellen voorbij die erg snel of ongepland zwanger worden. Of zwangeren die klagen dat ze het zo zwaar hebben… tijdens het gesprek blijf ik professioneel en empathisch, maar soms moet ik daarna wel een traantje laten, als verloskundige met een kinderwens.

Ik heb wel vanaf het moment dat we het gingen proberen twee goede vriendinnen verteld dat we hiermee bezig waren (mijn eigen TTC-team), want ik móest het delen met iemand. Heel erg fijn, want op die manier heb ik altijd iemand waarmee ik erover kan praten.

Stel dat blijkt dat we echt geen kinderen kunnen krijgen, dan denk ik niet dat ik verloskundige blijf en ik denk ook dat we niet in Nederland blijven wonen. Waarschijnlijk gaan we dan met zijn tweeën de wereld over.”