© 2024 // How About Mom
‘Ik kan er goed over praten, maar van binnen doet het heel veel met me’, vertelt Aimée wanneer we haar spreken. Sinds kort weet ze dat ze PTSS heeft overgehouden aan de bevalling van haar dochter Faé en dus doorloopt ze nu een traject waarin ze continu wordt geconfronteerde met haar traumatische bevalling.
We belden Aimée op om te vragen hoe het met haar gaat.
Vier maanden geleden spraken we Aimée, moeder van zoon Don (2 jaar) en dochter Faé (9 maanden), over de sombere gevoelens die ze ervaarde na de bevalling van haar dochter. ‘Maar die gevoelens verdwenen – zoals eigenlijk ‘hoort’ bij een postnatale depressie – na twee maanden nog steeds niet, waardoor ik besloot opnieuw aan de bel te trekken’, vertelt ze. ‘Ik ben toen in gesprek gegaan met een praktijkondersteuner die gelijk tegen me zei: ‘Ik ga je hier niet bij kunnen helpen, dit ligt veel dieper dan een postnatale depressie.’
Na het gesprek met de praktijkondersteuner, wordt Aimée op een wachtlijst geplaatst voor de geestelijke gezondheidszorg (ggz). ‘Daar heb ik uiteindelijk vijf maanden opgestaan voordat ik terechtkon’, vertelt ze. ‘Al die tijd heb ik zonder hulp gezeten en dat was heel moeilijk. Ik zonderde me af van de wereld, sprak nog maar een paar vriendinnen en zat het liefste de hele dag in het hoekje van de bank. Als ik geen kinderen had gehad, weet ik zeker dat ik m’n bed niet was uitgekomen.’
Wanneer Aimée eenmaal terechtkan bij een psycholoog, krijgt ze al gauw de diagnose PTSS. ‘Dat nieuws sloeg in als een bom’, vertelt ze erover. ‘Ik vond het heel moeilijk om te beseffen dat het over mij ging. PTSS, dat hebben toch alleen soldaten die in een oorlog hebben gevochten? Toch geen moeders van gezonde kinderen? Dat vond ik heel onwerkelijk en nog steeds vind ik het lastig dat er nu zo’n stempel op ligt. Het is iets wat ik de rest van m’n leven toch bij me zal blijven dragen.’
Dat Aimée is geconstateerd met PTSS heeft alles te maken met haar bevalling die ze als zeer traumatisch heeft ervaren. Vorige keer toen we haar spraken vertelde ze: ‘Faé is bij 38 weken ingeleid, omdat mijn lichaam helemaal op was. Uiteindelijk is ze – omdat ik een weeënstorm kreeg – in twee uurtjes geboren. Gevoelsmatig is dat veel te snel gegaan, waardoor ik na de bevalling een enorme klap kreeg. Als ik naar m’n dochter keek, kon ik alleen maar aan de bevalling denken. Ik voelde geen liefde voor haar, terwijl ik diep van binnen wist dat die er wel was.’
Inmiddels doorloopt Aimée een behandeltraject waarin ze door middel van exposure therapie haar bevalling probeert te verwerken. ‘Dat is onwijs confronterend’, vertelt ze. ‘Ik moet weer helemaal teruggaan naar wat ik toen ervaarde tijdens mijn bevalling en dat is heel slopend. Ze zeggen ook wel dat het eerst slechter moet gaan voordat het weer beter wordt en dat is bij mij ook het geval. Maar de enige manier om het scherpe randje eraf te halen is om er toch doorheen te gaan.’
En terwijl Aimée momenteel hard werkt aan het verwerken van haar traumatische bevalling, gaat het leven ondertussen thuis gewoon door. ‘Ik heb twee kleine kinderen waarvoor ik moet zorgen’, aldus Aimée. ‘En voor hen zet ik mijn blije masker iedere keer weer op, hoe moe ik ook ben. Het laatste wat ik namelijk wil is dat zij opgroeien met een huilende moeder. En dat heb ik er helemaal voor over. Dat betekent natuurlijk niet dat het niet pittig is en er zijn dagen dat ik helemaal gesloopt ben. Maar het moet, het is een kwestie van overleven.’
Hoewel Aimée dus nog midden in het behandeltraject is en aangeeft dat ze er nog lang niet is, heeft ze wel vertrouwen in de toekomst. ‘Ik heb nog ene lange weg te gaan, maar ik weet zeker dat er weer een moment komt waarop ik weer met voldoende energie en blijdschap door het leven kan.’
Meer lezen?
Momtalk: Aimée
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom