Blog: moe van alles alleen moeten doen

Ik ben moe. Moe van het moeten kiezen. Moe dat het gezin waar ik super hard voor geknokt heb niet compleet mag zijn. Moe van het continu moeten kiezen hij of ik. Moe van dingen niet samen kunnen doen. Moe uit om te leggen dat het gezin niet uit één ouder bestaat. Moe van het uitleggen dat ik ook nog een prachtige dochter heb die ik niet mee neem.

Ik ben ook moe van de discussie. Dus die ga ik liever niet meer aan. Ik weet dat gevraagd wordt op om in je eentje naar een ziekenhuis afspraak te gaan, maar onze dochter heeft een papa en een mama. Waar zij niet tussen hoeft te kiezen, die er allebei voor haar zijn. We willen allebei graag mee om te weten hoe het met haar gaat. Dat geldt niet alleen voor ziekenhuisbezoeken of bloedprikken, maar ook voor afspraken bij het consultatiebureau of de eerste zwemles. 

Ik heb het gevoel dat er continu iemand buitenspel wordt gezet, omdat we ons nu eenmaal aan de regels moeten houden. Hoe lang moeten we dat nog volhouden? We zijn momenteel bezig om te proberen een tweede kindje te krijgen. Helaas hebben we daar wat hulp voor nodig, maar gelukkig kunnen we daarvoor terecht in een heel fijn ziekenhuis. Althans, voor Corona was het een heel fijn ziekenhuis. Voor die tijd mochten we alles liefdevol en samen doen, inmiddels moet ik overal alleen heen. Naar elke afspraak, naar elke echo. Als het bij ons straks op de IUI poging aankomt, dan mag mijn man in z’n eentje ‘zijn bijdrage’ leveren in het ziekenhuis en mag ik het zo’n twee uur later in mijn eentje terugkomen. Zo’n fertiliteitstraject was nooit een feestje, maar op deze manier is het helemaal heftig.

Ik weet dat we deze maatregelen nemen om de druk op de zorg niet te verhogen. Ziekenhuizen en zorginstellingen hebben enorm personeelstekort en krijgen hun roosters nauwelijks rond. Als er een iemand uitvalt, is dan een groot probleem. Dus minimaliseren ze de risico’s door zo min mogelijk contacten en zo min mogelijk mensen. Begrijpelijk, maar wel heel lastig als je zelf in een medisch traject zit en de steun van anderen goed kunt gebruiken.

Gastblog door Daisy de Klerk, mama van Dakota