Blog: de hoofdstukken van het eerste jaar

De afgelopen weken ben ik emotioneel gezien vrij instabiel. De reden? Mijn dochter gaat over een paar weken naar de basisschool. Ik weet niet precies wat het is, maar ik kan ieder moment in tranen uitbarsten als ik eraan denk dat ze daar met al die grote kids is, dat ze misschien wel eens gepest gaat worden (of help: zelf pest!), dat ze iemand leuk gaat vinden die haar niet leuk vindt of dat ze ruzie gaat maken met vriendinnetjes. Het voelt als een nieuwe fase in haar en ons leven. Een nieuw hoofdstuk. Automatisch denk ik terug aan alle hoofdstukken die we eerder afsloten…

Een heel groot hoofdstuk: de zwangerschap. Hoe lastig die enorme buik ook is in de laatste paar weken, toch kan je er na de bevalling ineens met weemoed aan terugdenken. Jouw baby die nooit meer zo dichtbij is als toen in de buik, dat getrappel, fantaseren over hoe het gaat zijn…

Het einde van de kraamweek, ook zo’n moment. Wie heeft er nog meer gehuild toen de kraamzorg wegging? Ik vond die eerste week zo bijzonder. Olivia werd geboren op de eerste dag van de lente. Het huis stond vol bloemen, wij zweefden op een enorme roze wolk. Mijn hele lichaam deed pijn – dat gevoel van stuwing zal ik ook nooit meer vergeten – en we waren doodop, maar ook zó gelukkig. Alles was a piece of cake, totdat de krampjes begonnen…

Hoofdstuk drie: van het wiegje naar haar eigen bedje, niet langer naast ons maar in haar eigen kamer. Natuurlijk kwam, en komt, ze nog regelmatig bij ons liggen, maar ik weet nog goed hoe ik me een paar avonden in slaap heb gehuild bij het idee dat ze nooit meer als kleine baby in haar wiegje naast me zou liggen. Zij sliep ondertussen eindelijk lekker door zonder snurkende papa en krakend bed naast zich… Uiteindelijk een goede keuze dus, voor ons allemaal, maar ik weet nog goed hoe dat ook voelde als een grote stap in het eerste jaar moederschap.

Aan de verlofperiode kwam een einde, het werk werd weer opgepakt. De eerst keer je kindje achterlaten op de crèche. Niet voor een wen-momentje (die je – laten we eerlijk wezen – toch vooral voor jezelf plant) maar voor het echte werk. Gewapend met mijn kolf machine met de trein naar kantoor en daar proberen te focussen (en stiekem de hele dag de app van de crèche refreshen voor een update). Niet meer de hele dag samen, maar zoeken naar quality time in de ochtend en avond. En ook op zoek naar een nieuw ritme en nieuwe balans, wie doet wat in huis? Niet meer alleen de mama van, maar ook weer een collega.

Een ander groot hoofdstuk: stoppen met borstvoeding. Eentje met een flinke emotionele lading. Dat stoppen verliep bij ons heel natuurlijk: na een half jaar had Olivia minder behoefte en ik minder melk. Toch vond ik het lastig en heb ik er wat tranen om gelaten. Tot ik ervaarde hoe het is om weer ‘vrij’ te zijn, mijn borsten niet meer te delen met een baby en hoe intiem en knus een flesje geven is.

De eerste verjaardag. Je hebt geen kleine baby meer, wat een mijlpaal. Die onzekerheid van het begin is er eindelijk een beetje af, de rust is weer wat teruggekeerd. Je kent elkaar steeds beter en raakt gewend aan de rol van moeder. Op Olivia’s verjaardag schreven we op de uitnodiging: we vieren niet alleen haar verjaardag, maar ook ons eerste jaar als ouders. Hoewel je weet dat dit pas het begin is, sluit je met zo’n eerste jaar ook een heel bijzonder eerste hoofdstuk af.

Moederschap komt niet met een handleiding. Zeker bij je eerste kind zijn zoveel dingen nog spannend, nieuw en onbekend. Dat is soms best lastig, maar tegelijkertijd ook heel bijzonder. Na ieder hoofdstuk wacht er weer een nieuw avontuur. Dit keer in de vorm van kleine gymschoentjes, broodtrommels en precies om 8.20 in de klas zitten. Ik ben benieuwd!