Blog: de invloed van faalangst op mijn kinderwens

Corine (‘90) is dokterassistente, getrouwd met Aldert Jan en moeder van Adam (‘19). Op How About Mom blogt ze over de overgang naar het moeder- en ouderschap en hoe ingrijpend zij deze verandering vond. “Een niet goed slapende baby, een zware bevalling en het lifechanging event van het moeder worden, maakte dat ik het psychisch erg zwaar kreeg. Met de nodige psychische hulp ben ik daar gelukkig weer bovenop gekomen, onze vijftien maanden oude zoon slaapt eindelijk door en we krijgen als stel ook weer meer lucht.” 

Deel 1:

“Mijn man en ik zijn ruim negen jaar getrouwd en al bij elkaar sinds mijn 13e en zijn 16e. Inmiddels zijn we 30 en 33 jaar oud, dus reken maar uit… We zijn elkaars jeugdliefdes, echt met elkaar opgegroeid. Dat we zo lang samen zouden zijn en blijven, hadden wij van te voren ook niet bedacht. We voelden ons fijn bij elkaar, hadden veel lol samen en buiten dat we elkaars geliefden zijn, waren we ook al snel elkaars beste vrienden. Dat het zo is gelopen, daar zijn we best trots op.

Toen we gingen samenwonen was het vanwege ons christelijke geloofsovertuiging vanzelfsprekend dat we eerst gingen trouwen. We trouwden jong, ik was 21 en hij 24. Over kinderen spraken we eigenlijk nooit. Mijn zus had destijds een grote kinderwens die jaren onvervuld werd en ik vroeg me af of ik überhaupt een kinderwens had. Ik werd ook niet aangestoken door het welbekende ‘kindervirus’. Onze familie is klein, ik had nog geen neefjes of nichtjes, dus de rammelende eierstokken bleven uit. Ergens had ik wel in mijn hoofd dat rond mijn 25ste moeder worden een mooie leeftijd zou zijn, maar dat was het wel.

Onze prioriteit ging eerst uit naar reizen en de wereld ontdekken. We hebben heel wat gefeest en mooie (verre) reizen gemaakt. Prachtig was dat, we genoten destijds intens van elkaar. Echte soulmates, we denken met zoveel plezier terug aan die tijd. 

Mijn 25e levensjaar brak aan, maar de kinderwens was nog steeds niet aanwezig. We vonden dat zelf wel prima. We voelden ons nog lang niet ‘uitgeraasd’ en waren daarnaast nog jong genoeg. Rond die leeftijd had ik wel een keer een droom waarin ik zwanger was en beviel van een jongetje genaamd ‘Rover Adam’. Onbewust was ik er dus toch mee bezig… Mijn man zei dat ik zijn naam moest opschrijven, je weet maar nooit. 

Toen ik 28 jaar was kochten we ons droomhuis, een heerlijke, ruime plek. We kregen meer behoefte aan stabiliteit, maar ik kon me nog steeds geen voorstelling maken bij het moederschap. Wanneer ben je daar eigenlijk klaar voor? Misschien ik wel nooit… Een kinderloos bestaan zagen we ook niet voor ons, we wilden echt wel kinderen. Zou het überhaupt wel lukken? Kinderen krijgen vind ik helemaal niet zo’n vanzelfsprekend iets, aangezien mijn zus er bijna 13 jaar over heeft gedaan om een kind te krijgen.

Zoveel gedachten en gevoelens, maar achteraf gezien was ik gewoon bang. Faalangst loopt vanaf mijn kindertijd als een rode draad door mijn leven. Uiteindelijk lukte het de controlfreak in mij om die angst los te laten. We besloten te proberen om zwanger te raken. 

Al na de tweede maand was ik een paar dagen over tijd. Mijn menstruatie was wat rommelig, dus ik zocht er niet direct iets achter. Mijn man stelde voor dat ik een testje zou doen. Sceptisch als ik was liet ik mijn man bij de test achter en verstopte ik mij onder de dekens in afwachting van zijn reactie. Met een bonzend hart wachtte ik op zijn antwoord. Terwijl ik onder de dekens lag, vloog het me naar de keel. Wat een lifechanging event stond ons te wachten. Er schoot van alles door mijn hoofd. Shit, wat heb ik gedaan, wil ik dit wel, kan ik dit wel? Toen hoorde ik ineens mijn man. “Uhm.. Rien volgens mij ben je zwanger.”

Wordt vervolgd…