Blog: hoe kijk je positief terug op een traumatische bevalling?

Kun je positief terugkijken op een traumatische bevalling, vraagt Sanne zich af. “De geboorte van je kind zou de mooiste dag van je leven moeten zijn. Toch? Dit is tenminste wat je overal ziet. Tranen van geluk en de welbekende roze wolk. Dat je bevalling alles behalve soepel verloopt en je twee weken later op de bank zit en denkt ‘wat is er nu eigenlijk gebeurd?!’, die verhalen hoor je voor mijn gevoel bijna niet.“

“Ik ben medisch gezien heel wat gewend, dus voor een bevalling was ik zeker niet bang. Van te voren had ik meditaties opgezocht, een muzieklijst gemaakt en affirmatie kaarten geschreven. Dit kon niet mis gaan. Of toch wel…

Op maandag werd ik met 36+5 opgenomen in het ziekenhuis. Dinsdag begonnen we met een ballon omdat nog niet genoeg ontsluiting had. Woensdag werd de ballon eruit gehaald en had ik genoeg ontsluiting. Helaas was het erg druk op de afdeling en was mijn lichaam erg moe. We besloten om nog een dag te wachten. Ondertussen had ik flinke voorweeën, maar deze waren gelukkig nog prima te doen. 

Pijn van 0 naar 1000

Donderdag was de dag van inleiding. Merijn (mijn partner) en zijn zus waren erbij. De dag begon soepel en ik zat er goed en positief in. Merijn en ik waren een geoliede machine. Om half zeven werden mijn vliezen gebroken en de weeënopwekkers aangezet. Om half twaalf bleken mijn vliezen niet goed waren gebroken, dus dit moest nog een keer. Pats, een warme straal water en ja hoor de vliezen waren gebroken. Ondertussen zaten de weeënopwekkers op maximaal, maar nu begon het pas in te slaan.

De pijn ging van 0 naar 1000 en ik smeekte om een ruggenprik. Helaas was de persoon die dit deed bezig bij een andere bevalling, waardoor ik een uur heb moeten wachten. Toen het eindelijk zover was werd er twee keer verkeerd geprikt. Hierdoor was ik wel een slappe vaatdoek, maar voelde ik praktisch alles nog. Doordat de weeënopwekkers wat naar beneden waren gezet kon ik even op adem komen. Maar na een uur kwam ik in een weeënstorm terecht. Hier kwam ik niet meer uit en ik kreeg persdrang. Langzaam mocht ik oefenen, maar ze hadden al snel door dat mijn bekken niet goed wilde kantelen. 

Mijn lichaam was op

Drie uur lang heb ik geperst. Nu denk je misschien dit valt best mee, maar als ernstig longpatiënt dacht ik op een gegeven moment dat ze mij gewoon dood zouden laten gaan. Ik kon maar niet mijn lucht vinden en ondanks dat de zuurstof goed was kwam ik niet op adem tussen de weeën. Op een gegeven moment kon ik niet meer persen en ben ik door vier mensen in elkaar gedrukt elke wee. Mijn lichaam was op. Toen ook Morris in de knel kwam, stond pas de gynaecoloog aan mijn bed. ‘Hij gaat er nu uit of het wordt een keizersnede’. Met de hulp van een vacuümpomp is Morris ter wereld gekomen.

Hij had de navelstreng om zijn nek, maar huilde gelukkig gelijk. Hij bleek een sterrenkijker te zijn en heeft dus drie uur lang vast gezeten. Toen ik hem eindelijk op mijn schoot kreeg na de bevalling kon ik alleen maar roepen ‘nee nee, ik wil hem niet’. Logisch nadenken kon ik niet en ik schrok mij rot dat hij uiteindelijk toch nog ter wereld was gekomen. De kraamweek heb ik als een waas ervaren, waarin het gevoel van pijn overheerst. Ik kon Morris niet tillen en niet zelfstandig naar de toilet. Verschrikkelijk was dit en aan het einde van de kraamweek dacht ik: wat is er nu eigenlijk met ons gebeurd?’

Eindelijk een plekje gegeven 

We zijn heel wat maandjes verder sinds de bevalling en ik heb het deels een plekje kunnen geven. Genieten van Morris doe ik elke dag, maar als ik hoor over moeders die hun bevalling als magisch ervaren word ik toch een beetje verdrietig. Eerst voelde ik me raar en durfde ik het niet uit te spreken, maar nu weet ik dat ik niet de enige ben. Er is niks mis met je, je voelde het gewoon niet gelijk en dat is helemaal oké.”

Meer lezen?
Wat maakt een bevalling traumatisch?
Mijn verhaal: “Na twee maanden voelde ik nog steeds geen opluchting in mijn lijf”
Aimée kreeg PTSS na de bevalling van haar dochter: ‘Sloeg in als een bom’