Mijn verhaal: “Na twee maanden voelde ik nog steeds geen opluchting in mijn lijf”

Na een zorgeloze zwangerschap loopt de bevalling van Sophie uit op een ingrijpende en traumatische ervaring. Dat die ervaring veel impact heeft op haar mentale welzijn, beseft Sophie pas als ze weken na de geboorte van haar zoontje aan zichzelf en haar omgeving moet toegeven: het gaat niet goed met mij. Ze deelt met How About Mom haar eerlijke verhaal, in de hoop andere vrouwen die zich mogelijk in haar woorden herkennen te kunnen steunen en helpen. ‘Ik voelde me nog maar een fractie van mezelf en had voor mijn gevoel nog even niks om aan mijn zoontje te geven.’

‘Na een hele goede en blije zwangerschap, begon mijn bevalling maar niet. Ik was al bang om te bevallen, maar nu was ik ook bang om níet (spontaan) te bevallen. De hypnobirthing cursus die ik had gedaan om met mijn angst om te gaan, had mij immers verteld dat je niet bang hoefde te zijn voor een natuurlijke bevalling, maar een inleiding moest zien te voorkomen.

Uiteindelijk moest ik met 42 weken toch worden ingeleid. Ik was teleurgesteld dat ik zonder mijn eigen verloskundige en in het ziekenhuis zou moeten bevallen. Ik was ook bang voor het proces van inleiden. Maar ik wist dat ik flexibel moest zijn en ik zette me daar overheen. Na de inleiding kwamen de weeën al snel op gang. Ik wist met mijn adem de weeën goed op te vangen. Urenlang was ik hard aan het werk en dankzij een hele fijne verloskundige kreeg ik vertrouwen dat ik dit kon. Het was zwaar, maar ik bleef mezelf voor houden wat voor fantastisch moment er zou gaan komen als mijn baby was geboren. Het gelukzalige gevoel waar ik zoveel over had gelezen. De opluchting dat ik iets waar ik al mijn hele leven bang voor was, had doorstaan.

De hartslag van de baby viel weg

Dit optimisme verdween naarmate voornamelijk de uren in plaats van mijn ontsluiting vorderde. Ik had een paar moeilijke uren die ik vrijwel volledig onder de douche doorbracht. Toen ik eindelijk bijna volledig ontsloten was, mocht ik in het bevalbad. De baby leek nu echt heel dichtbij en ik was blij met hoe de bevalling tot dan toe was gegaan. Toen nog een keer getoucheerd werd hoe ver ik was ontsloten, viel ineens de hartslag van mijn baby weg. Dit leidde tot paniek bij het zorgpersoneel. Ik moest onmiddellijk het bad uit en aan de weeënopwekkers worden gelegd. Ik was bang, maar ik besloot geen gedachten te wijden aan de kans dat mijn baby het niet zou redden. Ik dacht dat ik de bevalling niet goed zou kunnen afmaken als ik daarover zou piekeren. 

Vanaf toen zat er een hoop tegen. Ik kreeg een nieuwe ploeg onder leiding van een stagiaire. Terwijl ik uitgeput was van de inmiddels bijna 24 uur durende bevalling en onzeker was over het feit of ik wel vooruitgang boekte met het persen, leek het zorgpersoneel vooral oog te hebben voor het leertraject van de stagiaire. Volledige uitsluiting bleef maar uit. De hartslag van de baby werd nog een paar keer zwakker. Het persen ging moeizaam. Na een flinke tijd persen werd dan ook besloten dat er een vacuumverlossing nodig was.

Mijn benen bleven maar beven van angst

Deze laatste momenten van de bevalling waren erg angstig voor me, omdat de vacuumverlossing meerdere keren mislukte. De gynaecoloog bracht zijn instrumenten zonder aankondiging bij mij naar binnen en sprak mij geërgerd toe dat ik het niet goed deed. Toen mijn zoontje er uiteindelijk uit kwam bleek hij de navelstreng meerdere keren om zijn nek te hebben. Met grof geweld haalde de gynaecoloog de navelstreng zo snel mogelijk van zijn nekje af. Toen hij op mijn buik werd gelegd was ik nog overstuur, maar ook verwonderd. Ik hield mijn zoontje dicht tegen mij aan, hij was net zo geschrokken als ik. Ik had gedacht een opluchting te voelen nu het voorbij was, maar mijn hele lichaam voelde nog in shock. Mijn benen bleven maar beven van angst, ook al was de pijn al lang weg.

Het was eindelijk tijd voor momenten waar ik tijdens mijn zwangerschap zo naar uit had gekeken. Onze familie en vrienden die 42 weken zo hadden meegeleefd vertellen over ons zoontje. Onze ouders kwamen een paar uur later onze ziekenhuiskamer binnen met wijn, ballonnen en cadeaus. Met verbazing pakte ik een cadeau uit. Rationeel besefte ik dat dit erbij hoorde, maar het voelde alsof het niet klopte. Alsof er net niet iets heel heftigs was gebeurd. Ik schrok ook toen een uur later er iemand aan mijn bed stond om de borstvoeding op te starten. Ik was nog niet klaar voor dat nieuwe avontuur. Mijn zoontje lag naast mij in zijn kleine bedje en ik werd gespannen van het idee dat ik nu voor hem moest zorgen. Ik voelde me nog maar een fractie van mezelf en had voor mijn gevoel nog even niks om aan hem te geven.

Babyblues, een postnatale depressie of postnatale angststoornis?

In de kraamtijd ging dit zo door. Alle kaarten die binnen kwamen die vertelden over hoe ik zo ontzettend zou moeten genieten gaven me stress en een gevoel van schaamte. De nieuwe dingen die ik moest leren gaven me spanning. Ik was niet aan het genieten. Ik had al mijn energie nodig om te zoeken naar iets wat op een comfort zone leek. Het borstvoeden was pijnlijk en verliep moeizaam. Het werd een stressvol moment waar ik elke 3 uur van de dag opnieuw door heen moest gaan.

Ik begon mezelf af te vragen of ik misschien last had van de babyblues, van postnatale depressie of een postnatale angststoornis. Maar geen van die labels leken echt te passen bij wat ik ervaarde. Ik wist wel dat mijn bevalling mogelijk traumatisch was geweest, maar ik deed alles wat ik online had gevonden om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik vertelde mensen mijn bevallingsverhaal, huilde er om en schreef het van me af.

Dat gevoel van opluchting bleef uit

Toch bleef het voelen alsof mijn lichaam niet meer het veilige huis was, wat ik had gekend. Het werd erger toen ons zoontje wekenlang ontroostbaar huilde. Zijn gehuil gaf me spanning in mijn buik, onzekere gedachten over of ik het moederschap wel aan kon en na een paar uur maakt het me ronduit wanhopig. Toen mijn vriend weer aan het werk ging en ik deze dagen in mijn eentje moest doorbrengen, merkte ik dat het echt niet meer ging. Ik bleef maar wachten op dat moment dat ik echte opluchting zou voelen, dat het gevaar geweken was en ik weer veilig was. Maar dat gevoel was er na twee maanden nog niet. Het vechten tegen mijn negatieve gevoelens was zwaarder geworden dan toegeven dat het niet goed met me ging en ik hulp nodig had.

Aan mijn familie, vrienden en míj́zelf vertellen dat het niet goed met me ging, ondanks dat ik dat mooie gezonde kindje had gekregen, was heel moeilijk. Maar ik voelde daarna onmiddellijk dat er een last van mijn schouders afviel – ik kon de situatie nu accepteren en op zoek naar een oplossing. Wandelen met de wandelwagen met muziek en af en toe een zonnestraal hielp, yoga ook en zorgen dat ik de dagen dat ik alleen was een paar uur familie bij me had om te helpen. Maar ik ging ook met een psycholoog praten.

Geen ruimte om de gebeurtenis te verwerken

Bij de intake vertelde zij mij al dat al die angstige gedachten en gevoelens die ik had het logische gevolg waren van het doormaken van een traumatische gebeurtenis zonder dat je tijd, rust, ontspanning en slaap krijgt om die gebeurtenis te verwerken. In plaats daarvan moet je ineens ontzettend veel leren, wordt je elke paar uur wakker om te voeden en staan er bijna elke dag enthousiaste mensen met cadeaus op de stoep, die je onbewust eraan herinneren dat het niet okee is dat jij je niet net zo blij als hen lijkt te voelen. Om te horen dat ik aan al deze gevoelens niets kon doen, dat dit nu eenmaal een kwestie van oorzaak gevolg was maakte dat ik me onmiddellijk een stuk beter voelde.

We besloten ook twee EMDR-sessie aan de bevalling te wijden. Toen ik terug ging naar de herinneringen aan de bevalling begon ik te trillen, kreeg ik buikpijn en moest ik flink huilen. Voor het eerst voelde ik hoe ongelofelijk bang ik ben geweest dat mijn baby het niet zou redden en hoe alleen en onzeker ik me heb gevoeld. De psycholoog sloot de sessie af met extra aandacht voor het feit dat mijn zoontje leefde. Dat raakte me. Eindelijk voelde mijn lichaam de opluchting die het had willen voelen na de geboorte. Het was alsof alle spanning, nare gedachten en emotie uit mijn lichaam verdween.

De dagen daarna voelde ik ineens de ruimte om er volledig voor mijn zoontje te zijn. Sinds die sessie voelt mijn lichaam weer als mijn eigen vertrouwde huis. Gisteren huilde mijn zoontje terwijl hij bij mijn vriend op schoot zat. Toen hij mij zag strekte hij zijn armpje richting mij uit om door mij opgepakt te worden. Mijn veilige huis is immers ook nog steeds een beetje dat van hem.’

Meer lezen?

Yasmila kreeg PTSS na haar bevalling: ‘Ik voelde me heel alleen’
Natasja dacht dat ze hevige kraamweek had verwerkt, totdat ze opnieuw zwanger raakte: ‘Bang voor wat komen gaat’