Blog: Lieve dochter, wat word je groot

Het is 6.00 ‘s ochtends. Onze kamerdeur staat open vanwege de hitte. We worden wakker van zacht gefluister op de verdieping beneden ons. “We gaan papa en mama laten slapen, Jacob”, zegt onze dochter van zes. “Daar worden ze heel blij van”. Wij grinniken allebei zachtjes, zonder dat ze ons horen. “Maak jij dan ontbijt voor mij?”, vraagt Jacob. “Ja”, zegt Olivia, “Kom maar snel mee. Wel zachtjes doen hè?”

Vanuit ons bed horen we het gerommel beneden. Als moeder die nog steeds af en toe kampt met vreemde intrusies kan ik nooit helemaal ontspannen als ik weet dat ze samen in de weer zijn in de keuken (‘Heb ik het scherpe mes goed teruggelegd? Kan die zware pan niet van het fornuis op een voetje vallen? etc.), maar het tovert tegelijkertijd een lach op mijn gezicht. Een half uurtje later sta ik in de badkamer. Olivia komt glunderend de trap opgelopen. “Kijk eens wat ik voor je heb, mama?”. Ze tovert een bakje met melk en cornflakes tevoorschijn. “Ik heb ook ontbijt voor jou gemaakt!”. Haar gezichtsuitdrukking maakt me bijna aan het huilen. Dit is de eerste keer dat mijn dochter van zes voor mij een ontbijtje heeft gemaakt. “Wacht maar tot je beneden komt, dan heb ik nog een verrassing…”

Stiekem maak ik een foto van de ontplofte keuken waar een ijverig meisje op een stoel bij het aanrecht staat en stop dan snel mijn telefoon weg om de verrassing te zien. “Ik heb mijn eigen broodtrommel klaargemaakt! Ik heb twee boterhammen gesmeerd én plakjes komkommer afgesneden met dit mes.” Ze glimt van trots en ik ben trots op haar. Lieve dochter, wat word je toch groot.

Het is gek hoe die trots hand in hand gaat met een zekere weemoed. Hoewel ik vast nog honderd keer zelf haar trommeltje vul of een ontbijtje voor hun klaarmaak, voelt het ook als een nieuwe fase. Het begin van steeds meer onafhankelijkheid. Kinderen die je niet meer 24/7 nodig hebben. Iets waar je met een baby, kleuter of peuter soms zó naar kan snakken. Kun je niet even iets zelf doen?! En nu het zover is wil ik de tijd even stopzetten. Word je niet te snel te groot?

Afgelopen maandag startte je voor het eerst in groep drie. Moest ik mijn tranen wegslikken toen je aan mijn hand de school binnenliep met je grote rugzak om? Guilty.

Maakten die tranen daarna plek voor een ongelofelijk dankbaar gevoel toen ik jouw stralende gezichtje zag achter je eigen bureau (met een la! en kleurpotloden!)? Dat ook. ‘s Avonds vertel je honderduit over alles wat je hebt geleerd en meegemaakt. Dan zeg je: “Vertel eens over jouw dag?” en ik moet lachen om die grappige, volwassen klinkende vraag. We kletsen nog even en dan wil ik echt dat je gaat slapen. “Wil je me net zo instoppen als vroeger? En even over mijn hoofdje wrijven?”, vraag je dan. Ik voel een beetje een brok in mijn keel. Je bent al zo groot, maar ook nog zo klein. We zitten samen in een twilight zone tussen groot worden en klein blijven en ik hoop dat we daar voorlopig blijven zitten. Mijn lieve, grote kleine dochter.

Meer lezen?
Tijd is een raar concept als je moeder bent
Lieve zoon, morgen ben je jarig