Blog: mijn hart in Haarlem

Ik was vandaag in Haarlem. Ik moest daar zijn voor werk afspraken en besloot na afloop even een kleine wandeling door de stad te maken. Lopend door de stad die me zo bekend was, bekropen met allerlei gevoelens. Ik wist het eerste half uur niet of ik moest lachen of huilen. Feeling all the feels. 

Na een paar wilde *kuch* jaren in Amsterdam, besloten Dirk en ik om naar Haarlem te verhuizen. Er werd iets minder gefeest, maar niet minder geborreld, we aten nog steeds minimaal drie avonden per week buiten de deur en fietsten in de zomer regelmatig na het werk nog even naar het strand. Ons 1-kamer appartement met grote vide en uitzicht op de St. Bavokerk was voor ons tweeën perfect. 

Hoewel wij heel hard ‘echt niet!’ riepen, als mensen zeiden dat er snel kids zouden komen, maakten we de naam “Baarlem” binnen een jaar waar. Thuis in Haarlem werd in 2016 onze dochter Olivia geboren. Onze kleine mug.

Met een kleine baby genoten we nog steeds van de stad, zij het met een kleine aanpassing hier en daar. We gingen minder vaak uit eten, maar namen onze dochter verder overal mee naartoe. Ik koester zulke warme herinneringen aan onze fietstochtjes met haar naar Zandvoort en Overveen, het babyzwemmen aan het Spaarne en iedere zaterdagmorgen samen naar de markt. 

Vanmiddag kwamen al die herinneringen terug. De fietsroute naar onze fantastische crèche, kijken bij de bootjes en de ophaalbrug en de ijswinkel om de hoek van ons oude huis, waar we met mooi weer praktisch iedere avond een ijsje met Olivia aten. Het restaurant waar onze eerste date was nadat we ouders waren geworden (en waar we de hele avond naar de babyfoon hebben zitten kijken..). De winkels waar eerste schoentjes, jasjes of boekjes werden gekocht. De fijne kidsproof locaties waar ik warme koffie kon drinken en zij heerlijk kon spelen – zonder dat ik me druk hoefde te maken dat we andere mensen stoorden. Het park waar we – bij gebrek aan een tuin – gingen picknicken. Of nou ja, waar de bedoeling was dat we zouden picknicken, maar waarbij een van ons continu achter een peuter aan rende die net had leren lopen. Om te zorgen dat ze geen glasscherven, hondenpoep of andere rotzooi in het gras zou vinden. 

Want zo is het ook: mijn beeld van Haarlem is door de jaren heen ontzettend rooskleurig geworden. Hoewel we allebei van de stad zelf zijn blijven houden, wilden we ons kind(eren) niet per se daar op laten groeien. We zijn allebei gewend om in een klein stadje/dorpje op te groeien, met veel groen, dieren en de veiligheid om zelf vrij buiten te kunnen spelen. Dat wilden wij ook voor Olivia en later Jacob. 

Daarom verhuisden we, inmiddels ruim vijf jaar geleden, van Haarlem naar het pittoreske Culemborg. Mijn roots liggen in de Betuwe en hier wonen mijn ouders die iedere week op onze kids passen. Het voelde met een peuter en de wens voor een tweede kindje destijds als een goede move. Hier konden we een huis met een tuin kopen, is de basisschool op loopafstand en is het naar opa en oma slechts 15 minuten rijden. Tja, je prioriteiten veranderen nu eenmaal hè? 🙂 Wij grappen vaak dat ‘goede buren’ vroeger voor ons betekende dat ze niet de politie bellen als een huisfeestje een beetje uit de hand liep. ‘Goede buren’ zijn tegenwoordig buren die je eraan herinneren dat de groene container aan de weg moet, pakketjes voor je aannemen of op vrijdagmiddag een borreltje voor je inschenken als ze zien dat je het nodig hebt. 

Misschien herken jij je in mijn verhaal. Staan jullie op het punt om te verhuizen – of twijfel je om dit te doen. Of ben je net verhuisd, uit de stad, naar een plek waar je jezelf vijf jaar geleden misschien nooit had zien wonen. Misschien ben je blij om daar te wonen, misschien heb je jouw oude huis of appartement met pijn in je hart achtergelaten. Of een combinatie. Weet dat al die gemixte gevoelens normaal zijn en er een beetje bij horen. Ouders worden is een grote verandering die impact heeft op alle facetten van je leven, vaak ook op de plek of manier waarop je woont. 

Vanmiddag kwam ik na een lange en drukke dag thuis. Mijn partner is weg voor zijn werk, de kinderen waren hongerig, ik moest nog boodschappen doen én gaan stemmen. Mijn buurvrouw – zelf moeder van twee al wat oudere kids – hoorde mij strugglen en zei: ‘laat Olivia en Jacob maar even hier, dan kun jij nog even rustig je boodschappen doen en gaan stemmen’. Terwijl ik in mijn eentje in het zonnetje op de fiets zat naar de supermarkt bedacht ik me weer dat hier wonen lang zo slecht niet is. Mijn hart ligt misschien nog steeds in Haarlem en zal daar vanwege alle bijzondere herinneringen altijd blijven liggen, maar mijn thuis is nu hier en dat is goed. 

Meer lezen?
Tijd is een raar concept als je moeder bent