Momtalk: Celeste

Celeste Evans (’92) is content creator en getrouwd met Sean. In december 2023 verwelkomde het stel hun eerste kindje: zoon Blaze. Hoe bevalt het leven haar als nieuwbakken moeder? Hoe kijkt ze terug op haar kraamtijd? En wat heeft ze de afgelopen maanden geleerd? We vroegen Celeste het hemd van het lijf.

Jij en je man zijn nu vier jaar samen. Wanneer hadden jullie het voor het eerst over kinderen?

‘Dat klopt. Mijn man en ik hebben elkaar leren kennen via Tinder. Dat is trouwens wel een leuk verhaal haha. Hij is Amerikaanse en woonde destijds ook in de Verenigde Staten. Als mensen zeggen dat we elkaar via Tinder hebben ontmoeten, denken ze vaak: ‘Heh, hoe kan dat nou?’ Maar in die periode – COVID brak toen uit – gaf Tinder de optie om te matchen buiten je eigen land om. En zo geschiedde.’

‘M’n man en ik ontmoette elkaar negen maanden nadat we elkaar voor het eerst online met elkaar hadden gesproken. Ik had gelijk zoiets van: ‘Wow, dit is ‘m.’ Daarom hadden we het ook al redelijk snel over onze kinderwens. Zeker omdat we zo ver bij elkaar vandaan woonden, wilde ik zeker weten dat hij ook heel graag ouder wilde worden. Dat bleek ook zo te zijn en bevestigde nog meer het gevoel dat dit de man was waarmee ik oud wil worden.’

Wanneer besloten jij en je man om daadwerkelijk voor een kindje te gaan?

‘Hmm, ik weet niet of dat een specifiek moment was. We wisten dus allebei van elkaar dat we heel graag ouder wilde worden, maar waren ook realistisch dat een baby niet te plannen is. We lieten het dus eigenlijk een beetje op z’n beloop. Uiteindelijk raakte ik drie maanden na onze trouwerij in verwachting.’

‘Toen ik de positieve test in m’n handen had, kon ik gewoon echt niet geloven dat ik écht zwanger was. In het verleden heb ik best wel struggles gehad met m’n cyclus. Die was onregelmatig en dat betekent vaak dat het wat lastiger is om in verwachting te raken. Ik had er dan ook rekening meegehouden dat het wel eventjes zou duren en dus was ik onwijs dankbaar toen ik de positieve test in m’n handen had.’

En dan ben je zwanger… Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

‘Ik heb eigenlijk een hele fijne zwangerschap gehad. Alleen het eerste trimester was ik ontzettend misselijk en moest ik veel overgeven. Dat heeft tot ongeveer 16 weken geduurd. Daarna voelde ik me super goed en energiek. Ik voelde me ook heel mooi en vond het prachtig om te zien hoe mijn lichaam veranderde. Het blijft iets magisch om te voelen en zien dat er een kindje in je buik zit. Dat geeft zo’n ontzettende kracht.’

Wil je ook iets vertellen over je stuitbevalling?

‘Ja, zeker. Al vrij vroeg in de zwangerschap was duidelijk dat Blaze in een stuit lag. Toen dat rond de 36 weken zwangerschap nog steeds zo was, werd duidelijk dat die houding ook niet meer ging veranderen. Op dat moment schaart het ziekenhuis je dan onder ‘medisch’. We hebben dan ook met de gynaecoloog om de tafel gezeten om de mogelijkheden te bespreken. Zo had ik de keuze om voor een geplande keizersnede te gaan maar ook voor een natuurlijke bevalling. Al vanaf het begin van de zwangerschap had ik heel sterk de wens om natuurlijk te bevallen.’

‘Ik was er de hele zwangerschap heilig van overtuigd dat een natuurlijke bevalling het fijnste voor mij en de baby zou zijn. Dat betekent niet dat de gesprekken met de gynaecoloog me niks deden. Tuurlijk heb ik er veel over nagedacht en erover gesproken met m’n man. Toch bleef het gevoel van het zelf willen doen overheersen, waardoor we uiteindelijk voor een natuurlijke bevalling hebben gekozen.’

‘Terugkijkend op m’n bevalling, kan ik echt zeggen dat het magisch was. Het ging heel soepel en vrij snel en Blaze kwam gezond en wel ter wereld. Omdat het mijn eerste bevalling was, wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten. Zo vond ik de weëen wel pittig, maar had ik ze veel heviger verwacht. Toen ik namelijk in het ziekenhuis aankwam, bleek ik al 8 centimeter ontsluiting te hebben terwijl ik voor m’n gevoel pas net was begonnen. Niet veel later kwam ons allergrootste geluk ter wereld.’

‘Ik vind het belangrijk om mijn verhaal te delen, omdat ik heel goed begrijp hoe lastig het is voor vrouwen om een keuze te maken. Je weet nou eenmaal nooit waar je goed aan doet. Ook de risico’s die worden gedeeld, gaan je natuurlijk niet in de koude kleren zitten. En hoewel ik nooit zou aanraden om tegen medisch advies in te gaan, hoop ik wel dat vrouwen wel altijd vertrouwen blijven hebben in zichzelf, hun lichaam en de baby.’

Hoe kijk je terug op je kraamtijd?

‘Die vond ik prachtig en intens tegelijk. Het is overweldigend wat op je afkomt, maar vooral de liefde overheerste echt gelijk. Dat was – en is nog steeds – heel mooi om mee te maken. Wat ik lastig vond, was dat mijn borstvoeding niet heel goed op gang kwam. Blaze was heel klein toen hij werd geboren en hapte niet goed aan. Ik ben toen tepelhoedjes gaan gebruiken, maar daardoor kwam de melkproductie niet op gang. Dat maakte me onzeker, ook omdat Blaze afviel.’

‘Vooral de mentale kant van het niet kunnen geven aan je kindje wat je het liefste wilt geven, vond ik ingewikkeld. Uiteindelijk moesten we namelijk overstappen op flesvoeding. Dat voelde wel als een soort van falen. Hoewel ik het inmiddels een plekje heb kunnen geven, kan ik soms wel nog met jaloezie naar borstvoedende vrouwen kijken. Anderzijds denk ik ook: Blaze is zo’n heerlijk en vrolijk mannetje die het ontzettend goed doet. Wat maakt het nou uit of hij fles-of borstvoeding krijgt?’

Je bent nu bijna een halfjaar moeder. Hoe ervaar je het moederschap?

‘Cliché maar waar, maar het is echt het aller aller allermooiste wat er is. Moeder worden is iets wat ik altijd al wilde en dat die droom nu is uitgekomen, is onbeschrijfelijk. Daarnaast vind ik het heel mooi om te ervaren wat een goed team mijn man en ik zijn. We doen het ouderschap echt samen en dat maakt dat ik ontzettend kan genieten van ons gezin.’

Wat is de grootste les die je hebt geleerd?

‘Hulp vragen, absoluut hulp vragen. Ik ben iemand die niet zo snel om hulp vraagt en dat heb ik in de kraamtijd ook niet veel gedaan. Dan zei ik tegen de kraamhulp dat ik zelf wel even de was kon opvouwen of kon koken. Achteraf gezien had ik mezelf echt wel meer tijd mogen geven om te herstellen.’

‘Nu ik bewuster ben van de weinige mate waarin ik hulp vraag, zet het me wel aan om dat meer te doen. En ik hoop dat andere moeders die mijn verhaal lezen, dat zichzelf ook gunnen. Als nieuwe moeder komt er van alles op je af en is het zo belangrijk om jezelf niet te vergeten. ‘

Als laatste vraag… Welk advies wil je andere (nieuwe) moeders meegeven?

‘Wees niet te hard voor jezelf. Dit sluit denk ik ook wel aan bij waar ikzelf moeite mee heb: hulp vragen. Dat gaat ook om de gedachte dat ik het allemaal wel zelf kan. Terwijl ik diep van binnen weet dat het oké is om ook jezelf op nummer één te zetten en niet continu iets van jezelf te vragen. Dus deze tip is gelijk ook een tip die ik mezelf heel graag weer even op het hart wil drukken.’