Column Fien: ‘Ik ging door de grond toen de moeder de naam van haar kinderen zei’

Een zwangerschap en voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: over het kiezen van een babynaam.

De kans is groot dat wanneer je dit leest, ons kindje geboren is. Een kindje waarvoor twee babynamen zijn bedacht, want we wilden ons graag laten verrassen. Het moment leek ons zo prachtig dat mijn vriend hopelijk ons kindje aanpakt, op mijn borst legt en dat we dan samen zouden kunnen ontdekken of we ouders van een zoon of een dochter zijn geworden.

Babynamen kiezen

Om eerlijk te zijn: ik vind kindernamen die andere mensen kiezen eigenlijk bijna nooit leuk (genoeg). Als dan dat appje komt met ‘… is geboren’, dan denk ik toch vaak een van de volgende dingen. 1. Prima, maar niet zo bijzonder. 2. Dit had ik nóóit gekozen. 3. Dat is voor mij geen naam die met alle levensfases meegroeit. Je zegt dat natuurlijk nooit tegen mensen. Want zij vinden het zelf wel leuk en het is onnodig kwetsend. Dat leerde ik een paar maanden geleden maar weer eens op de harde manier. 

Column Fien: ‘Gemene schoonloeders die de baby inpikken? Blij dat ik dat niet mee hoef te maken!’

‘In ieder geval niet zo’n aanstellerige Engelse babynaam’

Op een verjaardag liet ik me toch uit de tent lokken. De vriendinnen (die ik niet kende) van de jarige bleven me maar vragen naar onze gekozen namen. Na een aantal keer aangegeven te hebben dat ik dat lekker voor onszelf hield, liet ik me toch uit de tent lokken. “In ieder geval niet zo’n gekke, aanstellerige Engelse naam. Geen vertaald zelfstandig naamwoord, bedoel ik”. Terwijl ik het zei, voelde ik een boze blik op me branden aan mijn linkerkant. De rest van het groepje werd stil. Vervolgens vroeg de geërgerde moeder: “En wat voor namen bedoel je dan precies?”. Terug kon ik niet meer, dus dan maar aandikken dacht ik. “Zoiets als Saint ofzo”. Daar werd het niet beter van. Ik ging door de grond toen ze de namen van haar twee kinderen zei. Twee Engelse zelfstandig naamwoorden die erg vergelijkbaar waren.

Gezien ik zelf zo lastig ben met namen, had ik verwacht dat het kiezen heel moeilijk zou zijn. Dat viel alles mee. Tijdens een nachtje weg samen in Scheveningen kwamen we op de meisjesnaam. Mijn vriend zat op een site te scrollen, zag een meisjesnaam, veranderde die wat en zei het hardop. We kenden de naam allebei niet maar het was liefde op het eerste gehoor. Ineens zagen we ons meisje samen voor ons. Hoe vaker we het zeiden, hoe meer de naam voor ons begon te leven. Toen we er over nadachten bleek het ook nog eens een verbastering te zijn van de naam van twee van onze dierbaarste familieleden. De jongensnaam was iets moeilijker, die kwam ik tegen in een vrij standaard namenlijst. En toch voelde het direct goed. Het bleek een naam te zijn die een bijzondere plek was geweest voor ons tijdens de reis in Sri Lanka, waar ik al zwanger was. En de betekenis vonden we ook direct prachtig. 

Wie mag deze babynaam dragen?

Tijdens ons proces van namen verzinnen, begreep ik beter waarom ik namen die andere mensen kiezen in eerste instantie vaak niet leuk vind. Ik ken het mensje nog niet dat bij de naam hoort. Waar de ouders er tijden naar toe hebben geleefd en hun kindje steeds meer groeide in zijn of haar naam, heb ik dat gevoel nog niet. De naam ‘leeft’ nog niet.

Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom alles op z’n plek valt zodra je het kindje leert kennen. Dan denk je: ‘Ja, natuurlijk ben jij een…’. Een naam, is maar een naam. Tot je ziet wie hem mag dragen. En wat ben ik benieuwd naar hoe dat zal zijn bij onze zoon of dochter, die ik hopelijk vandaag al in mijn armen heb.

Column Fien: ‘Mijn vriend en ik zaten als aanstaande ouders even op heel andere sporen’