Doe. Dat. Uitstrijkje.

Ongeveer negen maanden na mijn bevalling dacht ik ineens: “Bloedverlies na seks… dat is volgens mij niet helemaal normaal.” Daarnaast had ik ook vaak dikke, witte afscheiding die z’n vorm bleef houden. Ook al zoiets waarvan ik vermoedde dat het niet de bedoeling was.

Toen ik dertig werd, kreeg ik van Bevolkingsonderzoek Nederland de zelftest voor baarmoederhalskanker op de mat. Mensen om me heen zeiden dat het eigenlijk gewoon een soa-test was en dat je het dus best kon laten zitten. Ik was zwanger, hormonaal en een tikkie naïef, dus ik legde de zelftest weg en keek er niet meer naar.

Rare klachten

Fast forward naar die negen maanden na de bevalling – met rare klachten én een algemeen gevoel van “laten we dingen maar eens uitsluiten” – besloot ik alsnog een uitstrijkje te laten doen bij de huisarts.

‘Kun je even gaan zitten voor de uitslag?’

Voor wie het nog nooit heeft gedaan: je gaat op de stoel, de arts gebruikt een eendenbek en neemt wat dieper in de baarmoederhals cellen af. Daarna begint het wachten… Na ruim een week kreeg ik een telefoontje: “Zou je even kunnen gaan zitten?” SLIK.

De uitslag: CIN3. Dat betekent ernstige afwijkingen in de cellen. Een voorstadium van baarmoederhalskanker.

Ik werd doorgestuurd naar de gynaecoloog voor een biopt. Met een speciale vloeistof werd zichtbaar welk deel van de baarmoederhals ongezond was, en daar werd een stukje van opgestuurd naar het lab. Weer CIN3. Tijd voor actie.

Een lisexcisie

Ik kreeg een lisexcisie, waarbij met een elektrisch lusje het aangetaste stukje baarmoederhals wordt weggehaald. Het werd plaatselijk verdoofd en ik kreeg een VR-bril op in het ziekenhuis als afleiding. Daar lag ik, op safari én zwemmen tussen de zeehonden. De behandeling was gelukkig een succes. Een half jaar later opnieuw een uitstrijkje: alles schoon. Opluchting met hoofdletters.

Doe dat uitstrijkje!

Mijn advies? Laat dat uitstrijkje doen. Wacht niet. En weet: een lisexcisie kan je baarmoederhals inkorten, wat een verhoogde kans op vroeggeboorte geeft bij een volgende zwangerschap. Dat gun je niemand.

Lang verhaal kort: Laat je onderzoeken. Echt.

Meer blogs van Marit lezen?

Een ode aan mijn stiefkind

Zo is onze week met bonuskind écht