Column Fien: ‘Ineens begrijp ik waarom het sociale leven mijn ouders vroeger op een laag pitje stond…’

Voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: over later pas waardering krijgen voor de keuzes die je ouders maken.

Zoals vrijwel elke tiener schaamde ik me vroeger weleens voor mijn ouders. Als ik nieuwe vrienden maakte bijvoorbeeld en die mee naar huis nam. De keuze om iets te drinken was bij ons: thee, water of biologische appelsap. Want frisdrank? Dat dronken wij alleen in het weekend. En dan absoluut geen cola, maar iets als Dubbelfris. Ik vond het gênant. Veel van mijn klasgenootjes hadden thuis wel koelkasten vol cola en lades vol chips die ze gewoon mochten pakken. Wij niet. Bij ons ook geen televisie op je kamer of een Nintendo, maar muziekinstrumenten, knutselspullen, boeken, een telescoop, zelfgebakken koekjes en een bos voor de deur. 

Pas toen ik ouder werd, kreeg ik enorme waardering voor de keuzes die mijn ouders maakten. De focus lag op samen dingen doen thuis, op buiten zijn, op creativiteit, op gezondheid en vooral dat zij er altijd voor mij en mijn zus waren. Mijn ouders misten geen enkele sportwedstrijd, zaten in het publiek bij alle concerten van het orkest waar we deel van uitmaakten, brachten ons naar alle clubjes en ze waren erg betrokken bij de scholen waar we naar toe gingen. En weet je wat ik dan weleens dacht als nare, ondankbare puber die niet veel meer zag dan zichzelf? ‘Jullie hebben echt geen leven. Hebben jullie geen vrienden ofzo?’

Column Fien: ‘Wat vind ik mezelf toch af en toe een gruwelijk irritante vrouw en moeder’

Ik vind het nu al best veel….

Om die laatste gedachte moet ik de laatste tijd een beetje lachen. Ik ben zelf moeder van een bijna 8 maanden oude baby en ik werk vier lange dagen per week. Daarnaast delen mijn partner en ik het huishouden, sporten we allebei twee tot drie keer per week een uurtje en proberen we op zondag altijd de dag vrij te houden voor ons drieën. En nu komt ‘ie: dit alles voor elkaar krijgen, vind ik al best wel veel. Laat staan dat daar nog een kind, de taxiservice van en naar alle sportactiviteiten, muzieklessen, clubjes, taken voor school én dagelijks klaar zitten met thee en versgebakken koekjes bij komen. Mijn hemel, mijn ouders waren gewoonweg supermensen in mijn ogen nu. En ik begrijp opeens volkomen waarom hun sociale leven even op een iets lager pitje stond in alle jaren dat wij thuis woonden. Sterker nog: ik heb de laatste tijd enorm respect gekregen voor mijn moeder die, sinds ik me kan herinneren, een vijftal goede vriendinnen heeft waar ze nog steeds mee afspreekt. Na al die (tropen-)jaren vriendschappen behouden, dat zegt iets moois over een mens. Zo ook mijn vader die zijn sociale contacten onder andere via de sportschool al ruim 30 jaar onderhoudt.  

Tijdens onze laatste vakantie in Oman, hebben mijn liefde en ik het uitvoerig gehad over wat we graag zouden willen in een jaar, een maand en in een normale week. We probeerden eens inzicht te krijgen in onze verwachtingen en wensen en die van elkaar. En vooral te kijken: wat is realistisch en welke activiteiten zijn prioriteit? We kwamen al snel tot de conclusie dat we de basis van de extra’s moeten gaan scheiden. Het allerbelangrijkste vinden we tijd met z’n drieën, tijd samen als stel, het zien van onze families en gezondheid. Die dingen krijgen dus voorrang. Maar als we bijvoorbeeld ook bij alle verjaardagen van alleen al onze gezinnen willen zijn, heb je het al over meer dan twaalf zaterdagen per jaar. Tel daar de verjaardagen van goede vrienden bij op, wat nationale feestdagen en hup: er staat ieder weekend al bijna wel iets.

Samen vooruit kijken

Toch was het goed en fijn om een wensenlijst te maken voor een jaar. Het klinkt misschien wat ongezellig, zo’n schema, maar ik denk dat het ons veel gaat brengen. Zo hebben we bijvoorbeeld allebei al een vriendenweekend weg op de kalender staan, plus een weekendje weg met z’n tweetje. Daarnaast hebben we gekeken naar de vakanties en verjaardagen. Gezien mijn partner geen reguliere kantoortijden werkt, maar ook avonden in het weekend, hebben we daar ook goede afspraken over gemaakt. Zo is het voor ons allebei helder waar de ruimte zit om leuke dingen te doen voor jezelf, met elkaar of met anderen. En we genieten nu enorm van de regelmaat die er zit in het zien van onze ouders. Afwisselend passen de opa’s en oma’s op donderdag. Dan eten ze mee voor ze naar huis gaan.

Vanavond zijn mijn ouders aan de beurt. En ik weet waar ik op ga toasten met het biologische appelsap dat hier standaard in de koelkast ligt. Nooit, maar dan ook nooit heb ik het gevoel gehad dat het ‘veel’ of ‘druk’ was voor mijn ouders. Ze waren relaxed, hadden voor alles tijd wat ons aanging én ze hebben een handvol goede vriendschappen behouden. Een waar voorbeeld.

Alle columns van Fien lezen?