Momtalk: Lonneke

Lonneke (’89) is ruim twee jaar samen met Sven en samen zijn ze ouders van Novi (februari 2022). Het gezin had een heftige start, zo vertelt Lonneke. Daardoor zat ze niet gelijk na de geboorte van haar dochter op een roze wolk. ‘Ik kijk heel dubbel terug op die periode: ik kan jaloers zijn op vrouwen die die roze wolk wel ervaren, maar besef me ook dat die periode ons als gezin heel sterk heeft gemaakt.’

Een jaar geleden werd je voor het eerst moeder. Heb je altijd al een kinderwens gehad?

‘Zeker weten. Vanaf mijn 24ste wist ik heel sterk dat ik moeder wilde worden. Toen ik mijn vriend ruim twee jaar geleden leerde kennen, wist ik ook al vrij snel dat hij ook een kinderwens had. En dat was heel fijn. Toch kwam de zwangerschap als een grote shock. We waren relatief kort samen toen ik in verwachting raakte. Maar ondanks dat het als een verrassing kwam, was het meer dan gewenst.

Het voelde spannend om het avontuur samen aan te gaan, maar we dachten ook heel snel: ‘Het heeft zo moeten zijn.’ Destijds was ik 31, ik wilde altijd moeder worden, dus dit was toch gewoon een grote droom die uitkwam?’

Je vertelt dat je zwangerschap een verrassing was. Hoe reageerde je?

‘De eerste weken was ik best wel van slag. Vooral omdat ik me heel erg druk maakte om wat de buitenwereld van ons zou vinden. We waren pas net samen, nu al zwanger. Wat zouden anderen daarover denken? Mijn vriend had daar gelukkig helemaal geen last van. Hij was door het dolle heen.

Zelf heb ik dus wel even de tijd nodig gehad om het te moeten verwerken. Ik heb een paar dagen onder een dekentje op de bank doorgebracht. Ik wist gewoon geen raad meer met mezelf en voelde me ook schuldig. Moeder worden is altijd m’n grootste droom geweest en toch kon ik niet alleen maar blij zijn. Pas toen we het deelden met onze omgeving, en zij allemaal laaiend enthousiast waren, voelde ik ook de ruimte om ervan te genieten.’

Uiteindelijk kun je dus genieten van je zwangerschap. Hoe vond je het om zwanger te zijn?

‘Ik vond het fantastisch om zwanger te zijn. Het is dat ik geen elf kinderen wil, maar anders zou ik het nog wel tien keer overdoen. Ik voelde me super mooi. Heel vrouwelijk en was trots op mijn steeds groter wordende buik. Die veranderingen aan m’n lichaam heb ik daarom ook totaal niet als vervelend ervaren. Het voelde juist heel goed.

Wel ben ik in de eerste weken erg misselijk geweest en kreeg ik vanaf ongeveer 20 weken zwangerschap bekkenklachten. Ik zeg altijd dat de coronapandemie me heeft gered, omdat ik daardoor veel thuis kon werken. Dat was ook echt wel nodig. Er waren dagen dat ik amper kon opstaan en niet uit bed kwam vanwege de pijn. Maar weet je wat het is… uiteindelijk weet je waar je het voor doet en heb je het er dubbel en dwars voor over.

Je zwangerschap klinkt als een grote roze wolk, dat gold niet voor je bevalling. Zou je daar iets over willen vertellen?

‘Dat klopt. Op de verjaardag van m’n vriend kreeg ik mijn eerste weeën en grapten m’n vriend en ik dat de geboorte weleens zijn cadeautje kon zijn. De weeën bleven ook heel hevig, maar de frequentie nam af waardoor de verloskundige adviseerde om pas terug te bellen als ze weer wat vaker kwamen. Daardoor heb ik twee volle dagen weeën gehad en niet geslapen. Op dag drie hadden we een afspraak bij de verloskundige. Zij stuurde ons door naar het ziekenhuis, omdat ze niet zeker wist of alles goed was met het hartje van Novi.

Uiteindelijk zijn we tot de geboorte van Novi in het ziekenhuis gebleven. De dokteren, maar ook wij, hadden zoiets van: ‘Deze baby moet er gewoon uit.’ Ik was toen veertig weken en vijf dagen zwanger. Helaas kwam de ontsluiting niet op gang. Omdat ik zo uitgeput was van al twee dagen weeën, was bevallen op ‘eigen kracht’ geen optie meer. Daardoor kreeg ik een ruggenprik en weeënopwekkers. Vanaf dat moment verloor Novi bij elke wee haar hartslag en ging de monitor te keer.

Vanaf dat moment ging alles heel snel. Ineens stond de kamer vol met artsen en moest ik met spoed naar de OK. Ik kreeg een adrenaline shot toegediend omdat mijn weeën per direct gestopt moesten worden omdat Novi het anders niet zou halen. Uiteindelijk is Novi met een spoedkeizersnede geboren. Daardoor voelde ik me best wel lamgeslagen. Ik had helemaal geen rekening gehouden met een keizersnede en besefte me steeds meer dat ik nergens de controle meer over had. Dat voelde heel naar.’

Kun je beschrijven wat je voelde toen Novi – na een bevalling van dagen – werd geboren?

‘Om eerlijk te zijn heb ik me daar best wel schuldig over gevoeld, maar het enige wat ik wilde was slapen. Ik moest ontzettend bijkomen van wat er allemaal was gebeurd. De bevalling verliep totaal anders dan ik had gehoopt en het gevoel dat ik nergens controle op had gehad, voelde heel vervelend. Achteraf gezien denk ik dat ik op de verjaardag van m’n vriend al aan de bel had moeten trekken. Maar goed, het was mijn eerste bevalling: ik vond de situatie lastig in te schatten. Het enige lichtpuntje was dat Novi heel gezond ter wereld kwam. Er was niks meer aan de hand met haar hartje en ze bleek een kerngezond meisje.’

Je bevalling verliep anders dan je had gehoopt, hoe heb je je kraamtijd ervaren?

‘Doordat ik de bevalling als zo intens had ervaren, kon ik niet genieten van de kraamtijd. Ik zat echt niet op een roze wolk. En daar heb ik me best heel schuldig over gevoeld. Nog steeds ben ik bezig met het verweken van mijn bevalling en kraamtijd. Daar had ik hulp bij nodig, en kon en kan ik niet alleen.

Ik kijk dan ook dubbel terug op de kraamtijd. Ik kan jaloers zijn op vrouwen die wel op een roze wolk zitten. Die een prachtige bevalling hebben gehad. Aan de andere kant: door deze hevige start, zijn we als gezin zo sterk geworden. Dat we ons er samen doorheen hebben geslagen, heeft ook iets heel moois.’

Jullie hadden dus een pittige start, hoe verliepen de eerste maanden na je bevalling?

‘Ik ben absoluut geen klager en altijd heel positief, maar ook de eerste maanden waren pittig. Doordat Novi zo’n pittige start had gehad, was ze een onrustig baby’tje. Doodop zat ik dan naast haar wiegje haar proberen in slaap te krijgen. Als moeder voel je je een soort leeuwin en doe je alles voor je kind, maar dat betekent ook dat je jezelf best wel voorbij kunt lopen. Achteraf denk ik ook weleens: ik heb te weinig genoten, omdat het vooral als overleven voelde en niet als genieten.

Nu we bijna een jaar verder zijn, kan ik ook echt wel zeggen dat het een prachtige tijd is geweest hoor. Steeds meer begint alles op z’n plek te vallen. M’n omgeving lacht me altijd uit, maar ik denk dat Novi gewoon geen baby wilde zijn. Ze vond het vreselijk om niks te kunnen. Toen ze een halfjaar oud was, leefde ze helemaal op. Eindelijk kon ze de wereld ontdekken en dingen zelf doen. En het is cliché maar waar: als je kind blij is, ben je dat als moeder ook.’

Inmiddels ben je een jaar moeder. Hoe vind je het moederschap?

‘Ik vind het fantastisch, ondanks dat ik het ook pittiger is dan ik had verwacht. Het is zo geweldig om te zien hoe je kindje groeit. Hoe ze grote stappen maakt en echt steeds meer geniet. Daardoor vergeet ik ook steeds vaker die pittigere start. Ondanks dat ik er nog wel mee worstel hoor. Maar ik kan wel steeds meer inzien dat het ons ook veel heeft gegeven. Een soort kracht. Een kracht waarvan ik niet wist dat ik en m’n vriend die in ons hadden.

Wat ik ook mooi vind om te merken is dat ik me door het moederschap ben gaan beseffen wat belangrijk is en wat niet. Daardoor ben ik ook veel zachter geworden. Als ik naar mijn gezin kijk, dan denk ik: ‘Dit is waar het omdraait.’ De rest – zoals hoe ik eruit zie of wat anderen van me denken – kan ik veel beter loslaten sinds ik moeder ben. Dat is fijn en geeft een zeker gevoel.’

Je geeft aan dat het moederschap je veranderd heeft. Hoe is dat voor je relatie?

‘Mijn vriend en ik waren natuurlijk pas kort bij elkaar toen we wisten: we krijgen samen een kind. Dat was spannend en des te fijner ik het vind om te ervaren hoe sterk het ons heeft gemaakt. Ik zeg altijd dat we op de harde manier hebben moeten leren wat we aan elkaar hebben. Die pittige start heeft onze relatie juist alleen maar beter gemaakt. En tuurlijk is het hard werken en moeten we heel bewust tijd maken voor elkaar, maar ik durf wel te zeggen dat we sterker zijn dan ooit.’

Je vertelt dat jullie bewust tijd maken voor elkaar. Hoe zorg je voor een balans tussen moederschap, relatie en jezelf?

‘Dat vind ik wel een van de grootste uitdagingen, hoor. Die balans vinden. Zeker het eerste levensjaar is je kindje nog zo afhankelijk van jou. Daarin moesten we best wel onze flow vinden, maar inmiddels gaat ons dat steeds beter af. Dat komt denk ik ook wel omdat we dus heel bewust tijd maken voor elkaar, maar ook voor onszelf en vrienden. Soms plan ik al weken vooruit. Dan weet ik dat ik voldoende tijd heb voor Novi, maar ook voor mezelf, m’n vriend en vriendinnen. Ik heb daarnaast ook niet zo’n moeite met Novi loslaten. Novi vindt het geweldig om bij haar opa’s en oma’s te zijn, dus die brengen we daar met een gerust hart naartoe.’

Als laatste vraag: welke tips zou je (aanstaande) moeders meegeven?

‘Niet zozeer een tip, maar wel een boodschap. Namelijk dat je het als moeder altijd goed doet. Je wordt onzeker en vraagt jezelf honderd keer af: ‘Doe ik dit wel goed? En wat kan beter?’ Maar uiteindelijk weet je als moeder wat het allerbeste is voor je kind en doe je dat ook. En daarbij: je doet altijd alles met liefde. En dat is echt meer dan genoeg.’