Blog: loslaten, wat is dat moeilijk

Onze hond kent al zijn commando’s, behalve ‘los’. En ik geef hem geen ongelijk, ik heb inmiddels zo’n hekel aan dit woord. Wat is dit soms moeilijk! Ik zal wel een übermoeder zijn, maar alles wat je doet krijgt een dubbele lading. Loslaten, loslaten en nog een loslaten.

Weg zijn van je baby, buikpijn krijg ik er van. Een gevoel van rusteloosheid en bij tijd en wijle klotsende oksels. Elke minuut naar huis willen, maar met lood in je schoenen doorgaan om er niet aan toe te geven. Flink zijn, even flink zijn.

Is dit wel normaal? Wie bepaalt er wat normaal is? Mag ik het voelen zoals het voelt, of moet ik mezelf eens goed toespreken, en niet zo idioot doen?

In gevecht met mijn gevoelens

Waar er de laatste maanden van mijn zwangerschap een aardverschuiving plaatsvond in mijn buik door de trappelende baby, vind er nu een aardverschuiving plaats in mijn hoofd. Ik ben soms zó in gevecht met mijn eigen gevoelens.

Niet los laten en alles zelf willen doen

Daar is hij dan, je vrije dag! Ben je eindelijk een dag thuis, heeft de baby een off day en wens je dat je maar even wat voor jezelf kan doen. Gewoon heel even je handen vrij had. Wat is dit voor kromme flow van gevoelens? Niet los kunnen laten en het liefst alles zelf doen, maar het ook te veel vinden en wensen dat iemand het even van je overneemt.

Maar hey, heb je die dag of die uurtjes zonder je baby doorstaan, dan is daar dat fijne moment van thuiskomen. Écht thuiskomen.

Als je dat kleine lijfje tegen je aandrukt voelt het weer compleet. Lieve moeder, je bent krachtig en moedig. Je gevoelens zijn oprecht en mogen gevoeld worden, want je bent moeder in je hele wezen en zijn.

Meer lezen

Tijd is een raar concept als je moeder bent