Mijn verhaal: “Mijn zusje was, net als ik, net moeder geworden en vocht voor haar leven”

Ylonka en haar zus Esmeralda zijn achttien dagen van elkaar af uitgerekend en genieten ervan om gelijktijdig zwanger te zijn. In maart bevalt Ylonka na een voorspoedige bevalling van dochter Romeé. Precies veertien dagen later start bij Esmeralda de bevalling en wordt Féline geboren. Helaas krijgt haar zus een grote inwendige bloeding, waardoor ze in coma gehouden moeten worden. “Ik hoefde de naam, het gewicht of de lengte van mijn nichtje nog niet te weten. Alleen een teken dat alles oké was met beiden.”

“Ik heb er lang over nagedacht om mijn verhaal te doen, maar ik vind jullie boek en Instagram zo inspirerend dat ik mijn verhaal met jullie ga delen. Dat verhaal start op 3 juli 2020 zo onverwacht met een positieve zwangerschapstest. We waren er totaal niet mee bezig, maar met een fijne relatie van 11 jaar, een leuk huis en de nodige reizen in de pocket was het oh zo welkom. Twee weken later kwam mijn zusje, vier jaar jonger, met het geweldige nieuws: ik ben zwanger!

Hoe te gek is dat.Twee zussen, beide zwanger en 18 dagen na elkaar uitgerekend. Heerlijk tips uitwisselen en aankopen doen. Toen bleek dat we beide moeder mochten gaan worden van een meisje gingen onze shop sessies helemaal los. Met kerst gaf ik haar een foto shoot cadeau. Een ervaring en herinnering waar ik nu nog meer waarde aan hecht, want samen zwanger zijn zal hoogstwaarschijnlijk nooit meer gebeuren.

Op 10 maart was het zo ver en begon het bij mij te rommelen. Mijn zus en ik hadden continu app-contact. Achteraf is dit zo fijn, omdat ik terug kan lezen hoe ik de dag heb beleefd. Op 11 maart 00.43 werd onze prachtige dochter Romée geboren. De bevalling was een prachtig avontuur waar ik super goed op terug kan kijken.

Ik voelde aan alles dat het mis was

Elke dag kwam m’n zusje met haar bolle buik bij ons langs. We genoten samen van mijn kraamweek en zij kon uiteraard niet meer wachten op het moment dat zij haar dochter ook in haar armen kon sluiten.

Op 25 maart om 06.00 begon het bij Esmeralda te rommelen. Net als twee weken daarvoor spraken wij elkaar weer via de app. We hadden afwisselende contact via FaceTime en ik sleepte haar er doorheen. Ik heb wel een aantal keer gedacht ‘zus ik wil dit wel voor je doen’. Halverwege de dag gingen ze richting het ziekenhuis. Dat stelde me gerust. Om 21.20 belde ze me op weer via FaceTime en gaf aan volledige ontsluiting te hebben. Ik moedigde haar aan en vertelde haar dat ze nog heel even werk moest verzetten en dan haar dochtertje zou ontmoeten. Dat dat het mooiste moment uit haar leven zou zijn.

Ik zou op haar wachten en zo begon de slopende tijd. Zo vers in mijn geheugen wat er op dat moment bij haar gaande was. De minuten verstreken, maar voor m’n gevoel kwam er geen einde aan. Rond de klok van middernacht verplaatste ik me zelf van bank naar bed. M’n vriend en dochter sliepen. In afwachting van een telefoontje, maar deze volgde niet. Ik werd gek van het wachten en raakte er ook onwijs onzeker van. Ik voelde aan alles aan dat het mis was. Ik maakt m’n vriend wakker, ik vroeg hem onze zwager te appen. Ik hoefde haar naam, gewicht of lengte niet te weten. Alleen een teken dat alles oké was met beiden. De rest kwam later wel. Het is 01.30, inmiddels 4 uur nadat ik m’n zusje gesproken had over volledige ontsluiting, als er een oproep van Sven – onze zwager – in beeld verschijnt. Hij was vader geworden en wij dus oom en tante. Dat was het goede nieuws. Maar waar m’n zusje op dat moment was, wist hij niet. Ook hij zat in spanning af te wachten. Haar placenta kwam er niet uit en moest operatief verwijderd worden. Dit zou maximaal 20 min duren, maar inmiddels was het voor hem ook al 1,5 uur later. Op het moment dat Marc mijn vriend en Sven elkaar aan de telefoon hadden, kwamen er vijf artsen de verloskundige kamer ingelopen. Zonder m’n zusje. Dat gesprek, dat moment, vergeet ik nooit meer.

Waar was mijn zusje?

M’n vriend was meteen heel alert hij handelde onwijs goed, vertelde Sven dat hij nu naar het ziekenhuis kwam. Midden in de nacht, met avondklok én Corona, dus de kans dat hij binnen kwam was nihil. Ik was compleet overstuur. Waar was m’n zusje, wat was er gebeurd?! M’n ouders waren voor de tweede keer opa en oma geworden in exact twee weken tijd, alleen kregen ze daarbij het nieuws dat er wat gaande was met hun dochter.

M’n vriend kwam aan bij het ziekenhuis waar hij direct werd opgevangen door ziekenhuis personeel. De nood was hoog en de situatie ernstig. Mijn zusje kreeg namelijk een grote inwendige bloeding en verloor hierbij twee liter – naast een liter met de bevalling – bloed. Ze kreeg daarna een hartstilstand en moest gereanimeerd worden en werd daarna in coma gehouden.

M’n vriend heeft heel goed gehandeld door mij en m’n moeder telkens maar een stukje van het gehele verhaal te vertellen. Telkens een stukje met een positief einde, bijvoorbeeld dat haar bloedwaarden stabiel bleven. Ze probeerde om weer zelfstandig te ademen. Al die uren heb ik met mijn moeder aan de keuken tafel gewacht, gehuild en gebeden. Totdat we om 12.30 het verlossende bericht kregen dat Esmeralda uit haar coma was gekomen en er geen schade was.

Tranen van opluchting

De wereld stond op z’n kop. Mijn fantastische bevalling, kraamweek en herstel werden ineens overdonderd met deze nare situatie. Mijn zusje die net moeder was geworden en aan het vechten was voor haar leven. Het moment dat we elkaar heel even op FaceTime konden spreken was zo ontzettend fijn. Praten lukte eigenlijk niet goed, het waren vooral tranen van opluchting. Ze is er nog en wat ben ik ontzettend trots op haar!

Helaas was bezoek in het ziekenhuis niet mogelijk. Dus gingen we onder haar raam staan op het parkeer dek, zo waren we toch een beetje bij elkaar. Na 6 dagen mocht ze naar huis toe, eindelijk het moment was daar onze meiden bij elkaar en ik die mijn zusje eindelijk kon vasthouden. De weken vliegen nu voorbij inmiddels zijn onze meiden 4 maanden. Het is oprecht genieten om te zien dat mijn zusje goed hersteld en van haar kleine meid kan genieten, ik ben echt een trotse moeder, tante en zus.”