© 2025 // How About Mom
Miranda (30 jaar) is de moeder van een dochter (4,5 jaar) en een zoon (2 jaar). Bij beide zwangerschappen had ze last van een prenatale depressie: een depressie tijdens de zwangerschap. Bij de eerste begonnen haar klachten aan het einde, de tweede zwangerschap omschrijft ze als ‘een hel’. Met How About Mom deelt ze haar eerlijke, rauwe verhaal.
Trigger warning: dit interview bevat opmerkingen over suïcidale gedachten.
Een prenatale depressie wordt helaas wel eens vergeleken of verward met een postnatale depressie, maar nee het zijn twee totaal verschillende dingen. Gelukkig is er over postnatale depressies steeds meer bekend, maar een prenatale depressie is helaas nog een stuk minder bekend. Een prenatale depressie vindt tijdens je zwangerschap plaats. Dat kan vanaf het eerste moment zijn, maar ook pas later in de zwangerschap voor klachten zorgen. Klachten die bij een prenatale depressie horen zijn onder andere huilbuien, minder eetlust, vermoeidheid, slecht slapen of juist meer slapen. Je kunt merken dat je je zenuwachtig, angstig of paniekerig voelt, prikkelbaar bent of een leeg gevoel hebt. In sommige gevallen ervaren zwangeren gedachten over de dood of zelfmoord.
Bij mijn eerste zwangerschap begonnen de klachten pas aan het eind. Het was zwaar, maar ik kon het aan. Ik had zelf destijds de ernst van de zaak niet door, maar mijn man heeft aan de bel getrokken bij de huisarts omdat ik het leven niet meer zag zitten. Ik was op. Rusteloos in mijn lijf en hoofd. Ik was mezelf niet meer. Bij de tweede zwangerschap voelde het alsof ik negen maanden lang in een hel leefde. Een eindeloze tunnel zonder licht.
Al vóór de twaalf weken zwangerschap voelde ik: dit gaat niet goed. Ik belde naar mijn verloskundige omdat ik bang was mezelf weer kwijt te raken in mijn eigen hoofd en lijf. Ik zag wederom het leven niet meer zitten en sprak deze zorgen ook naar haar uit. Helaas kreeg ik niet de hulp die ik achteraf nodig had gehad.
Ik belandde opnieuw bij de GGZ-crisisdienst. Ergens diep van binnen wist ik: dit gaat niet helpen, maar ik gaf het een kans. Baat het niet dan schaadt het niet en dan kan ik tenminste zeggen dat ik het heb geprobeerd. Ik kon mijn verhaal en gevoelens kwijt en ik werd voor mijn gevoel niet direct met een scheef oog aangekeken als ik opmerkte dood te willen op dat moment.
Er bleek meer hulp nodig. Ik werd iedere avond door iemand gebeld en dat was heel fijn. Ik sprak dan met iemand die ik verder niet kende en dat voelde goed. Ik kon gewoon even praten en mijn hart luchten, zonder dat er direct een berg goed bedoeld advies waar ik niks mee kon op me afkwam.
Meer lezen: Youtuber Mascha Feoktistova open over prenatale depressie
Uiteindelijk bleek dit alleen niet de hulp te zijn die ik echt nodig had. Als ik soms geen zin had, dan loog ik tegen ze. Ik wist precies wat ze wilde horen. Soms nam ik gewoon de telefoon niet op. Na zes maanden crisisdienst, iets wat ze normaal voor drie maanden aanbieden, kreeg ik een verpleegkundige toegewezen in de wijk. Helaas was dat geen klik. Er werd verder gezocht en drie verpleegkundigen en een psycholoog later heb ik geprobeerd me open op te stellen en vond ik toch iemand met wie er wel een klik was.
Mijn partner en familie wilden me helpen, maar wisten vaak ook niet hoe. Wat is goed? Wat is fout? Hoe steun je iemand die zichzelf niet meer herkent? De relatie met mijn man kwam onder druk te staan. En alsof dat niet erg genoeg was, viel ook het contact met familie om me heen weg. Dat voelde als een klap. Alsof ze me lieten vallen en ik er letterlijk alleen voor stond. Het voelde alsof iedereen de kant van mijn man koos en ik voelde me nog eenzamer dan ik al was.
Soms had ik een paar goede dagen, vooral als ik kon werken in mijn eigen winkel. Daar was ik onder de mensen, daar was geen gevoel van oordeel. Niemand wist wat er met me aan de hand was, ik voelde me vrij. Maar thuis, als ik een mindere dag of dagen had en ik geen afleiding had, sloot ik me vaak af. Als onze dochter sliep ging ik vaak in de tuin zitten, zette muziek op en was ik gewoon even in mijn eigen bubbel. Muziek was mijn redding. Teksten van nummers die precies vertelden wat ik voelde, zonder dat ik het zelf onder woorden kon brengen. Urenlang luisterde ik muziek, verdwaald in mijn eigen hoofd.
Op slechte dagen voelde ik me totaal verloren. Ik had nergens nog zin in, at dagen niet, luisterde uren muziek. Ik voelde me te veel. Onbegrepen. Wat ik ook zei of deed, het leek niemand te bereiken of alleen op de verkeerde manier. Ik duwde mensen uiteindelijk nog meer van me af, terwijl ik ze het meeste nodig had. Gewoon een luisterend oor, geen mening of advies, gewoon even bij me zitten en luisteren. Me vastpakte en zeggen dat alles goed zou komen.
Meer lezen: Niet gelukkig tijdens de zwangerschap
Ik dacht op zulke momenten er vaak over na om een zak over mijn hoofd te trekken en heb dit ook een paar keer geprobeerd. De emotie liep soms zo hoog op en ik wist niet meer wat ik met mezelf en de situatie aan moest. Ik wilde niet echt dood, ik wilde gewoon verdwijnen, weg uit deze hel. Gewoon eindelijk weer mezelf zijn. Maar als je zoiets doet of zegt en niet goed onder woorden kunt brengen waarom je dit precies wilt doen, dan schrikken mensen daarvan. Dan gaat het snel van kwaad tot erger. Dan komen de crisisdienst en de politie weer langs, wat het vaak nóg erger maakt, waardoor ik me nog meer afgesloten voelde van de wereld.
Door de hoeveelheid aan meldingen van de politie, Veilig Thuis, GGZ en de gemeente, nam de crisis thuis toe. Ik weet achteraf dat dit allemaal goed bedoeld is, maar op sommige moment moet je praten met hulpverleners terwijl je eigenlijk alleen maar weg wil zakken in de grond. Of in mijn geval gewoon niks, in de tuin of buiten een rondje lopen met muziek. Door al het moeten stond ik volledig los van mezelf, en ook los van mijn man en omgeving. Niemand kwam meer bij mij binnen, maar ik ook niet bij hen voor mijn gevoel. De enige die er voor mij toe deed was mijn dochter. Zij was mijn houvast. Mijn reddende engel. Voor haar bleef ik vechten. Altijd!
Dat niemand, maar dan ook echt niemand, de woorden “prenatale depressie” uitsprak. Niet mijn verloskundige, niet mijn huisarts, niemand van de hulpverlening. Terwijl ik riep om hulp en al mijn alarmbellen afgingen. Nu, ruim 2 jaar later, laat ik mijn stem opnieuw horen. Alleen om andere vrouwen te behoeden voor wat ik mee heb moeten maken, het onbegrip, de taboe die er in mij ogen nog te veel op rust.
Ik had het zó nodig gehad dat iemand zei: “Dit bestaat. Je bent niet gek. Je bent niet de enige, het gaat over heb vertrouwen in jezelf.” Want ook dat verloor ik. Ik wist door mijn eerste zwangerschap dat het na de bevalling weg zou zijn. Dat als de baby en placenta geboren zou worden, ik me direct veel beter zou voelen. Maar iedereen in mijn omgeving, inclusief alle hulpverleners, hadden daar hun twijfels over. Daardoor begon ik op den duur ook aan mezelf te twijfelen. Hoe zonde is dat…
Na de bevalling zag mijn man meteen het verschil. Ik straalde weer rust uit, ik was vooral moe en opgelucht dat ik het gered heb tot het eind van de zwangerschap, trots en dankbaar dat ondanks alles wij dit nog steeds als gezin van nu 4 hebben doorstaan. Op het moment zelf voelde ik me ook fijner en vrijer in mijn eigen lichaam en hoofd. Onze gezonde zoon was geboren en als ik naar hem keek dan ging er van alles door me heen, maar ik was vooral ontzettend dankbaar dat ik niks aan hem kon zien of merken van mijn afschuwelijke zwangerschap. Nu kon het genezen van mezelf beginnen. Ik kon weer voelen, weer ademen, weer ‘ik’ zijn. Ik als moeder van twee prachtige kinderen
Ik hoopte dat het allemaal achter de rug zou zijn na de bevalling. Maar door wat er allemaal gebeurd was bij ons tijdens de zwangerschap en door alle hulpverleners die eraan te pas zijn gekomen, kon het echte genieten thuis niet direct beginnen. Ook deze roze wolk werd overspoeld door emoties, hulpverleners en afspraken. De rollercoaster stopte maar niet.
Meer lezen: ‘Ik kreeg een zware prenatale depressie tijdens mijn tweede zwangerschap
Nu wil ik dit delen. Niet voor mezelf, maar ook voor andere vrouwen die zich niet blij of zichzelf voelen tijden een zwangerschap. Ik wil die moeder laten weten: je bent niet alleen. Je bent niet gek. Je doet dit niet expres. Het overkomt je.
Je hebt geen controle over die hormonen die met je aan de haal gaan. Je hoeft dit niet alleen te doen. Maak het bespreekbaar met je omgeving, je huisarts of verloskundige. Hoe meer wij vrouwen van ons laten horen, hoe meer hier aan gedaan kan worden. Het taboe en stigma moet hier van af! Het is oké dat je niet oké bent.
Ik wil ook iets zeggen tegen de zorg. Verloskundigen. Huisartsen. GGZ. Politie. Gemeente. Veilig Thuis. Kraamzorg. Let op ons. Kijk niet alleen naar de baby, kijk ook naar de moeder. Hang posters op. Leg folders neer zodat een vrouw ook makkelijker de stap zet om het te vertellen. Stel vragen. Wees nieuwsgierig. Zorg dat vrouwen weten: dit mag besproken worden. Wat zeg ik, dit moet besproken worden. Een prenatale depressie bestaat en het is tijd dat dit serieus genomen wordt.’
Een antwoord vinden op de vraag hoe het nu met mij gaat vind ik lastig. Want het gaat gewoon goed, maar het blijft een terugkerend iets. Ik ben weer mezelf, maar ik ben wel beschadigd door alles wat ik heb meegemaakt. Sommige zaken blijven lastig, zoals de verjaardag van onze zoon of hulpverleners zien of spreken. Tegelijkertijd geeft dat me ook de kracht en energie om hier iets mee te doen. Om te vechten voor anderen en voor mezelf om dit alles te overwinnen. Om te laten zien dat ik niet alleen maar prenatale depressie ben. Maar ook gewoon moeder, vrouw, vriendin en ondernemer. Ik geniet volop van mijn twee prachtige kinderen en van ons gezin. Van het feit dat we nog steeds samen zijn en deze heftige periode hebben overleefd.’
Meer lezen: Carlijn: ‘De horror die zwangerschapsdepressie heet’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2025 // How About Mom