Moniek door Ester van Essenza fotografie
28/09/2021

Mijn verhaal: een zware prenatale depressie tijdens mijn tweede zwangerschap

Mijn tweede zwangerschap was echt zwaar. Vanaf 20 weken zat ik thuis en met 29 weken kon ik geen stap meer zetten zonder krukken, ook niet in huis. Er kwam een elektrisch verstelbaar bed in de woonkamer en een rolstoel. Als ik naar buiten wilde, kon dat alleen nog in de rolstoel. Ook mentaal ging het niet goed deze zwangerschap en was ik behoorlijk down. Dat ik lichamelijk steeds meer moest inleveren, maakte dat niet makkelijker. 

In het begin kon ik Naud nog wel verzorgen, maar ook dat hield op. Ik kon mezelf nauwelijks verzorgen, laat staan mijn energieke zoon van twee jaar oud. We kregen hulp bij het huishouden, bij het zorgen voor Naud, het ophalen van en brengen naar het kinderdagverblijf, Dara uitlaten, koken, wassen.. 

Ik ging steeds verder achteruit, ook mentaal. Ik werd depressiever, was hele dagen aan het huilen, sliep slecht, at niet goed meer, zag het allemaal niet meer en was boos op mijn lijf en kon niet goed contact maken met die kleine. Ik was gefrustreerd en enorm verdrietig dat ik niet kon genieten van mijn zwangerschap, want dit zou de laatste zijn. Ik voelde mij schuldig naar alles en iedereen. We kregen enorm veel hulp van mensen om ons heen. Dat was echt super fijn, maar er waren ook mensen die het niet zo goed begrepen. Iedere prikkel, iedere onzekerheid, angst, alles werd zo groot en ik kon dat niet meer hebben. Na iedere stressvolle gebeurtenis had ik meteen intense hoofdpijn, huilbuien, hartkloppingen en angsten. Zo depressief zijn tijdens de zwangerschap, lichamelijk helemaal gesloopt, het was echt niet genieten. Ik zocht écht naar lichtpuntjes, maar ik zag het niet meer. Ik wilde er vanaf zijn, niet meer zwanger zijn, ik kon niet meer.

Hulp op de POP-poli

De weken ging tergend langzaam voorbij. Iedere dag was er voor mij eentje teveel. Het leek nog een eeuwigheid te duren en ik kon niet meer, maar ik moest door. Ik was uitgeput, had veel zorgen om mijn zoon en zijn benauwdheid van peuterastma, ik had ontzettend veel pijn en was overprikkeld. Mijn hoofd had geen rust en ik kon niet meer slapen. Van de psychiater kreeg ik slaappillen voorgeschreven om toch ergens mijn rust te vinden. Ik kreeg begeleiding en hulp van de POP-poli sinds januari en kon ook terecht bij de huisarts en verloskundige. 

Onze ouders sprongen bij om Naud op te vangen. Niet alleen ik was op, mijn man ook. Hij werkte fulltime en zorgde voor ons gezin. Ondertussen was Naud was erg ziek en benauwd. Ik durfde niet meer te slapen en wilde Naud niet alleen laten of laten logeren. Wat als er iets gebeurde en wij waren er niet bij? Maar op doktersadvies hebben we hebben hem twee keer een weekend laten logeren bij de opa’s en oma’s. Zo konden wij even bijkomen, slapen, uitrusten en praten. Dat hadden we ook echt nodig. We waren allebei al uitgeput, en de bevalling en tijd daarna moest nog gaan beginnen. Uiteindelijk heeft het ons goed gedaan, we hebben veel gepraat en gerust. Bij 35 weken begon het te rommelen en dacht ik dat de kleine geboren zou worden. Aan de ene kant spannend en te vroeg, maar ik vond ‘t wel goed zo. Toen het in het ziekenhuis helemaal terugliep, was ik teleurgesteld, maar wist ik dat het voor hem wel beter was om nog even te blijven zitten.

Alle emoties vlogen door elkaar

Die weken daarna gingen op en af. Ik was op, telde de dagen af, huilde alleen maar en was moe. Maar lichamelijk ging het soms ook iets beter. Toen de kleine eenmaal was ingedaald, leek er meer stabiliteit te komen in bekken. Ik liep steeds meer stukken op mijn krukken. Ik probeerde zoveel als kon te blijven bewegen om mijn lijf enigszins voor te bereiden op de beval marathon en mijn spieren op te bouwen.

Verdriet, aftellen, uitkijken naar: alles vloog door elkaar. Het ene moment gilde ik het uit, kon ik niet meer bewegen en het andere moment kon ik weer iets meer. Mentaal was het een chaos, maar ook dat kreeg iets meer rust toen ik dichter bij die 37 weken kwam. Ik hield dat voor ogen, bleef die eindstreep voor mij houden en wist dat ik er bijna was. Dat hield me op de been. Nog eventjes en dan ben ik er hopelijk vanaf, dacht ik maar.

Uiteindelijk hebben we in overleg met de gynaecoloog besloten om mij met 37 weken in te leiden. Toen kwamen alle emoties ineens als een bom binnen. Ineens had ik nog maar twee dagen over om alles nog in mij op te nemen van het zwanger zijn, dat gevoel in mijn buik, gewoon dat er een baby is gegroeid, een baby ontstaan vanuit zoveel liefde van ons samen, de laatste keer zwanger, de laatste keer bevallen. Ik heb heel hard gehuild. Ik heb niet genoten van de zwangerschap, het was een eindeloos, pijnlijke en lange weg geweest en nu was het bijna voorbij. Dat was verdrietig, maar ook een opluchting.

Ester van Essenza fotografie)

Een bevalling om van te dromen

We hebben de dag van de inleiding geheim gehouden, een dag speciaal voor onszelf. Alleen onze ouders en onze buren wisten ervan in verband met de opvang van Naud. Mijn vliezen werden gebroken en twee uur later beviel ik in bad van een prachtige zoon, onze Twan Lucas. Hij was maar liefst 3640 gram en deed het super.

Ik was zo bang voor mezelf, voor de emoties, voor wat ik zou voelen, of ik het aan zou kunnen, maar wat was het een prachtige bevalling. Mijn laatste bevalling was er een uit mijn dromen. We waren een geweldig team, er hing een fijne, vertrouwde en veilige sfeer en het ging zo goed.

Na de bevalling voelde ik meteen een gevoel van geluk. Ik was zo opgelucht en zo trots op hoe ik het had gedaan: hij was er eindelijk. Het was mij gewoon gelukt, ik had het gewoon weer zelf gedaan! Na de bevalling was ik wel uitgeput en moest het even bezinken, maar ik voelde mij oprecht goed. Dat gevoel bleef de dagen daarna aanhouden.

Borstvoeding loslaten

De kraamweek bestond uit herstellen, rusten en weer moeilijke beslissingen nemen. Ik moest het idee om borstvoeding te gaan geven loslaten omdat mijn lichaam op was. Ik was daar weer heel verdrietig over. Mijn lijf kon het niet aan en ik moest kiezen voor de toekomst en mezelf, maar ook voor die kleine en mijn gezin. Dat was verdrietig en daar heb ik nog steeds moeite mee, maar ik weet dat het wel de beste beslissing was voor ons allemaal. 

Inmiddels zijn we drie maanden verder en in die drie maanden is er zoveel veranderd. Soms is het niet te bevatten wat het afgelopen jaar voor rollercoaster is geweest. Ik loop, ik fiets, ik geniet, ik zorg voor mezelf en mijn gezin, ik doe weer van alles in huis en ga zelfs al aan het werk! Het is een wereld van verschil en wat ben ik dankbaar hoe het nu gaat.

Mijn bekkeninstabiliteit is helemaal weg. Vier weken na de bevalling had ik daar geen pijn meer aan. De fibromyalgie pijn is er wel, maar kan ik wel goed de dag mee doorkomen en mijn weg in vinden. Mentaal heb ik ook enorme sprongen gemaakt. Ik denk dat ik nu met Twan veel bewuster probeer te genieten. De eerste periode hebben we mega veel geknuffeld en samen geslapen, wat was dat fijn en wat had ik dat ook echt nodig na die zwangerschap. Daar had ik het allemaal voor gedaan, voor geknokt en voor volgehouden. 

Vraag om hulp

Ik schrijf veel, probeer beetje bij beetje alles een plekje te geven en dat helpt. Ik laat mijn emoties soms ook even gaan en ik geef mezelf de rust en de ruimte. Soms wil ik van alles, maar dan heb ik het wel weer even moeilijk en dan kies ik ervoor om te schrijven of even lekker met Twan te knuffelen in plaats van het huishouden te doen. Ik zet mezelf voorop en dat is denk ik bevorderlijk voor mijn herstel. 

Met Naud kan ik weer spelen, ravotten, rennen en genieten. Met mijn gezin, familie en vrienden ga ik weer op pad en ik ga de deur uit. Ik heb weer mijn vrijheid terug, zo voelt dat oprecht. Nu pas, nu ik mij zo goed voel, besef ik dat ik het afgelopen jaar heel ver weg was, dat het echt donker was in mijn hoofd. Dat het leeg en overprikkeld was en dat het echt zwaar is geweest. 

Zonder de hulp van de POP-poli, familie, vrienden, buren en mensen om ons heen hadden we dit niet gekund. Ik ben zo fantastisch geholpen door de POP-poli. Ik hoop dat andere vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen ook om hulp durven te vragen. Als je je somber of niet goed voelt, of het gaat lichamelijk niet goed: durf om hulp te vragen. Het is het moeilijkste wat er is, maar ik ben zo blij dat ik het durfde te vragen en dat ik die hulp heb ontvangen. Anders weet ik niet hoe ik hier doorheen was gekomen. 

Ik ben er weer, ik heb weer energie en voel mij goed, maar ik weet dat de emoties er zijn, dat er nog steeds verdriet is van het loslaten van en accepteren van, maar dat ik daar mijn weg in vind. Het is oké om soms niet oké te zijn. Wij moeders moeten niet te hard zijn voor onszelf en zwanger zijn is niet altijd leuk, fijn en gezellig. Het is bikkelhard werken en een hele klus. Maar ik heb het met alle liefde gedaan en heb alles gegeven wat ik kon.

Deze gastblog werd geschreven door Moniek, juf en moeder van Naud (‘19) en Twan (’21).
Wil je ook jouw verhaal delen met How About Mom? Dat kan via dit formulier of mail naar app@howaboutmom.nl

Fotocredits: Ester van Essenza fotografie

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen