© 2024 // How About Mom
Kiki Jacobs Rigters is fotograaf, woont in Amsterdam met haar man Dirk en is na twee jaar in verwachting van haar eerste kindje, een dochter. “We leefden van ziekenhuis afspraak naar ziekenhuis afspraak. Ik miste zoveel informatie, kreeg geen antwoorden op mijn vragen.”
“Het gaat goed! Ik ben nu 38 weken zwanger, dus dit zijn wel de laatste loodjes, maar ik geniet er nog steeds enorm van om zwanger te zijn.”
“Ik heb altijd al een grote kinderwens gehad. Vanaf het moment dat ik ongesteld werd, wilde ik al moeder worden. Dirk en ik verhuisden in 2017 naar een huis met een extra kamer, en dat was het moment waarop we dachten: laten we beginnen. We waren benieuwd hoe lang het zou duren. Ik was 27 en vol verwachting.”
Had je een vermoeden dat het bij jullie langer zou duren om zwanger te worden?
“Gek genoeg had ik ergens een angst dat het niet zou lukken om zwanger te raken. Altijd heb ik een klein stemmetje in mijn hoofd gehad. Tegelijkertijd dacht ik: dat zou mij toch niet overkomen?”
“Ik had altijd al veel last gehad van menstruatiekrampen. As ik ongesteld was moest ik vaak platliggen en ibuprofen nemen tegen de pijn, maar ik dacht: dat heeft iedere vrouw, het hoort erbij.”
“Met een vriendin besprak ik de klachten die ik had als ik ongesteld was: veel pijn, en ook plassen deed verschrikkelijk veel pijn. Ik had enorme pijnscheuten in mijn blaas als ik ongesteld was en naar de wc moest. Kreeg een weeïg gevoel als ik uiteindelijk nodig moest plassen. Het voelde het niet goed, en mijn vriendin raadde me aan: misschien moet je toch eens laten nakijken of dit normaal is.”
“Al Google’nd naar ‘endometriose’ kwam ik heel veel klachten tegen die ik herkende, waaronder pijn in je blaas hebben. Toen begon er een belletje te rinkelen. Na een afspraak met mijn huisarts werd ik doorverwezen naar een gynaecoloog in het ziekenhuis.”
“Endometriose is kort gezegd stukjes van het baarmoederslijmvlies die buiten de baarmoeder terechtkomen. Het vervelende van endometriose is dat je het niet goed kunt zien met een inwendige echo. Op een echo is weinig te zien als om kleine plekjes weefsel gaat. De gynaecoloog die mij onderzocht gaf aan: probeer nog een half jaartje om natuurlijk zwanger te raken. Als jullie het dan één jaar aan het proberen zijn en het nog niet is gelukt, kom dan weer terug.”
“Na één jaar – waarin ik niet zwanger werd – zijn we bij een fertiliteitsarts terecht gekomen in hetzelfde ziekenhuis. Ook een uroloog deed onderzoek omdat mijn blaas vaak zo’n pijn deed. Het advies van de artsen was: we stellen een kijkoperatie voor om de endometriose plekken te verwijderen. Daar schrok ik enorm van.”
“Naarmate we langer bezig waren om zwanger te raken, nam onze wanhoop en onzekerheid toe. Waar ik het meeste moeite mee had, was hoe weinig ik betrokken werd, hoe weinig antwoorden ik kreeg op mijn vragen. Ik wilde graag meer informatie over wat die operatie inhield, maar er werd me verteld om me gewoon te melden in het ziekenhuis. Toen ik de gynaecoloog – op eigen initiatief – probeerde te bellen voor de geplande operatie, om te horen wat de gevolgen waren voor mijn kinderwens en bijvoorbeeld mijn eierstokken – werd het een vluchtig telefoongesprek waarin ze bot reageerde. Ik voelde me een nummer, de zoveelste patiënt met een probleem. Ik miste voor mijn gevoel zoveel informatie.”
“Ik ging aan mezelf twijfelen. Het voelde alsof iets niet goed zat in mijn lichaam. En ondertussen word je iedere maand ongesteld. We leefden van afspraak naar afspraak, in onzekerheid. Je krijgt met iedere afspraak in het ziekenhuis hoop. Hoop dat je antwoorden of oplossingen krijgt, dat je weet hoe je lichaam in elkaar zit.”
“Uiteindelijk ben ik de kijkoperatie ondergaan en is er een cyste bij mijn eileider gevonden en weggehaald. De operatie zelf was niet vervelend, en ik ook had weinig pijn achteraf. De pijn en het ongemak van kijkoperatie viel me heel erg mee, maar juist de begeleiding en communicatie waren hetgeen waar ik zo negatief op terugkijk.”
“Na de operatie kwam de gynaecoloog, waar we al een jaar contact mee hadden, aan mijn bed staan. Ze vroeg: ‘ben je bekend met endometriose?’, en vertelde over de cyste op mijn eileider. Dirk en ik waren in shock. Ik realiseerde me: alle gesprekken die we met jou hebben gevoerd zijn hierover gegaan, je hebt dus geen idee wie je voor je hebt. Ik was dus echt een nummer.”
“De operatie was geslaagd, wel kregen we het advies om een hormoonbehandeling en IUI als vervolgtraject in te gaan, met de hoop om daarmee zwanger te raken. Ik wist toen zeker: ik wil niet meer bij deze gynaecoloog onder behandeling. Uiteindelijk hebben we besloten om naar een ander ziekenhuis te gaan in Amsterdam. Daar werd ik snel gerustgesteld: mijn endometriose was een lichte variant. Ik was in de veronderstelling dat mijn hele onderlijf vol zat met slijmvlies en verklevingen, maar het viel achteraf zoveel meer mee dan dat ik al die maanden had gedacht. Ik was ook kwaad, al die maanden had ik gedacht dat mijn lichaam aan het aftakelen was.”
“Door zelf veel onderzoek te doen naar endometriose en gezondheid, besloot ik om mijn voeding aan te passen, met behulp van een coach. Ik at een maand geen gluten en lactose, en merkte al snel zoveel minder pijn bij het plassen. Ik zat beter in mijn vel, voelde me na al die tijd eindelijk weer beter en fitter. Mijn zelfvertrouwen was weer terug.”
“In de week dat we zouden bellen om de hormoonbehandeling en IUI te starten, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Na twee jaar was het gelukt om op een natuurlijke manier zwanger te worden. Ik was zo blij haha, op het hysterische af, Dirk moest me echt even kalmeren.”
“Ik vind het zo fijn om zwanger te zijn, ik geniet er echt met volle teugen van. Het eerste trimester vond ik wel een uitdaging. Mijn grootste droom was uitgekomen, ik verwachtte dat ik op een roze wolk zou zitten, maar door de hormonen werd ik juist enorm vlak en lusteloos. Ik voelde me schuldig dat ik zo weinig wilde en deed.”
“Bij de 20 weken echo bleek dat mijn placenta heel laag lag in mijn baarmoeder, in de weg van het geboortekanaal. Dat zou betekenen dat ik hoogstwaarschijnlijk een geplande keizersnede krijg, dat kwam hard aan. Ik raakte in paniek bij de gedachte aan een geplande keizersnede, het idee van een operatie maakte me zo angstig en verdrietig. Bij de verloskundige brak ik. Ik kwam erachter dat ik een trauma had, waar ik me niet van bewust was. De behandeling en ervaring die we in de afgelopen jaren in het ziekenhuis hadden gehad, bleek traumatisch te zijn geweest.”
“Inmiddels heb ik de laatste sessie met mijn psycholoog afgerond, waar ik op advies van de verloskundige bij terecht kwam. Met haar heb ik een aantal online sessies gehad, dat heeft me heel erg goed gedaan. Nu kan ik met rust en vertrouwen naar de bevalling kijken. Ik heb nu het gevoel dat ik het kan en dat mijn lichaam het kan. We hebben ook besproken wat ik kan doen bij stresssituaties.”
“Één lichtpuntje: de coronacrisis bracht veel meer rust, omdat mijn werk als fotograaf nagenoeg stilligt. Daardoor had ik afgelopen maanden zoveel meer rust en ontspanning. Bij controle in het ziekenhuis bleek dat de placenta nog wat naar boven is verplaatst, door mijn groeiende buik, en dat een natuurlijk bevalling nu mogelijk. Ik kijk er naar uit om in het geboortecentrum te gaan bevallen, begeleid door mijn eigen verloskundige.”
“Vergelijk jezelf niet met anderen. Ja, dat is lastig, maar probeer social media accounts die je een slecht gevoel geven uit de weg te gaan. Ik heb ook veel gehad aan praten met mensen om me heen. Ik verbaasde me over hoeveel vrouwen en stellen ervaringen hebben met lastig zwanger raken, met miskramen, medische trajecten. Ieder heeft een eigen verhaal. En dat hoor je pas als je erover praat.”
“Ik vind het zo fijn om zwanger te zijn, het is fantastisch om haar in mijn buik te voelen schoppen. Dus ik ben er nog niet klaar mee, haha! Maar we zijn wel heel benieuwd naar haar.”
Foto’s Kiki: Kee & Kee
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom