Momtalk: Nicole

Niet een, niet twee maar drie kloppende hartjes verschenen op de eerste zwangerschapsecho van Nicole Theunissen. Wat volgde was ongeloof en blijdschap tegelijk. Inmiddels zijn haar dochters Mae, Ivy en Nova vijf jaar oud. Hoe is het moederschap van een drieling? Hoe zorg je ervoor dat je jezelf niet verliest? En hoe voelt het om drie keer zoveel liefde te voelen en krijgen? Voor deze Momtalk vroegen we Nicole van het lijf.

Vijf jaar geleden raak je met behulp van het ziekenhuis in verwachting van een drieling. Hoe reageerden jij en je man op dat nieuws?

‘Omdat ik met behulp van het ziekenhuis zwanger ben geworden, had ik al vrij snel een echo. Tijdens die echo liet de echoscopiste ons weten dat ze er even iemand bij ging halen. We schrokken ons dood. Wat is er aan de hand? Ze zei gelijk: ‘Geen zorgen, we zien een kloppend hartje. Maar ik wil even iets dubbelchecken’. Achteraf bleek dat ze drie kloppende hartjes zag en dat werd ook door haar collega bevestigd.

Het klinkt niet heel aardig om te zeggen, maar we waren vooral heel erg in shock. Ik hield me sterk, want ik was immers zwanger en daar moest ik dankbaar voor zijn, maar uiteindelijk brak ik toch. Mijn man en ik hadden natuurlijk jarenlang een bepaald beeld gevormd over hoe we het ouderschap voor ons zagen. Een drieling is natuurlijk nooit in ons opgekomen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het genieten van een zwangerschap eigenlijk gelijk verdween met dat nieuws. Je wordt medisch, komt voor allerlei keuzes te staan en mentaal is het ook een rollercoaster.’

Lees ook: Mijn verhaal: ‘Het zijn er drie!’, riep de echoscopiste geschrokken

Je geeft aan dat je in het begin van de zwangerschap gelijk geconfronteerd wordt voor keuzes. Wat bedoel je daarmee?

‘Een zwangerschap van een drieling is natuurlijk risicovol. Daarom vraagt het ziekenhuis je om goed na te denken of je ze wel alle drie wil houden. Er werd ons ook verteld dat er een kans zou zijn dat een van de drie het niet zou redden. Dat voelt als een hele bizarre keuze. Onze grootste droom was uitgekomen, maar toch moesten we beslissen wat we gingen doen. We besloten de volgende echo af te wachten om te kijken of alle hartjes nog klopten. Dat bleek het geval.

Na veel gesprekken kwamen we tot de conclusie dat we bij de gedachten aan een drieling vooral heel praktisch aan het nadenken waren. En helemaal niet over gebrek aan liefde of dat soort dingen. We vonden enkel praktische redenen zeker niet genoeg om ervoor te kiezen een kindje te laten gaan. Toen was het ineens heel simpel: we wilden alle drie de kindjes houden.’

Hoe kijk je terug op je zwangerschap?

‘Eigenlijk best wel goed. Van tevoren wordt natuurlijk verteld dat een drielingzwangerschap behoorlijk pittig kan zijn. Maar ik vond het eigenlijk wel meevallen. Kan ook komen omdat ik geen vergelijkingsmateriaal heb haha. Geen idee hoe een zwangerschap van een kindje is. Mijn man heeft zich echt heel vaak verbaasd. Want hoe passen er drie meisjes in een lichaam van 1.57 lang? Maar in het ziekenhuis zeiden ze ook ‘het vindt zijn weg wel’ en dit was ook zo.  Dat ik het als niet zo pittig heb ervaren, wil overigens niet zeggen dat het heel makkelijk was hoor. Het is natuurlijk wel gewoon zwaar.

Uiteindelijk zijn de meisjes met 32 weken en 3 dagen geboren. Ik had zwangerschapsvergiftiging en ze twijfelden of baby C nog wel voldoende voeding kreeg. Heel graag wilde ik op een natuurlijke manier bevallen en daarom kreeg ik ook weëenopwekkers toegediend. Echter reageerde ik daar totaal niet op. Achteraf bleek ik al veel zieker te zijn dan ik en de artsen dachten. Daarom is uiteindelijk besloten voor een keizersnede te gaan. Ik heb het daar nog best moeilijk mee gehad. Voor mij voelde een natuurlijke bevalling als een soort presentatie die ik moest neerzetten om deze zwangerschap goed af te kunnen ronden. Nu ben ik juist blij dat er voor een keizersnede werd gekozen, omdat ik hartstikke ziek bleek en al m’n krachten moest sparen.’  

En dan ben je ineens moeder van drie. Hoe verliep je kraamtijd?

‘Niet zoals ik had gewild. Zoals ik al aangaf bleek ik heel erg ziek te zijn. Ik had het HELPP-syndroom en daarnaast ook nog HUS. Daardoor vielen veel van mijn organen uit. Ik weet eigenlijk niks meer van de eerste 1,5 week. Dat is zo bizar. Doordat ik zo van de wereld was, kon ik ook niet goed bij mijn moedergevoel. Ik voelde gewoon niet zoveel, dat was eng. Want ging ik dat wel voelen? Er zijn dagen geweest dat ik niet naar de meisjes wilde gaan, omdat ik er zo geen puf voor had. Dat klinkt heel hard, maar ik wil ook wel dat taboe doorbreken. Juist omdat ik heb ervaren dat het gevoel uiteindelijk wel komt. Na zo’n twee weken stroomde mijn hart over van liefde.

Sowieso hadden we het hele romantische beeld van een kraamtijd al vroeg in de zwangerschap losgelaten hoor. We wisten dat de meisjes vroeggeboren zouden worden en dus een tijdje in het ziekenhuis moeten blijven. En laten we eerlijk zijn: met drie baby’s in huis is het gewoon keihard werken.’

Op een gegeven moment is iedereen aangesterkt en vertrek je als gezin van vijf naar huis. Dan begint het echte leven. Hoe was dat voor jullie?

‘Ja, wat kan ik zeggen. Enerzijds ben je ontzettend blij en dankbaar dat het goed gaat met iedereen, anderzijds is het ouderschap van drie baby’s heel pittig. Maar weet je wat het mooie is aan die liefde voor je kinderen? Je gaat gewoon. Altijd maar weer. Toen de meisjes een jaar oud werden, keken mijn man en ik elkaar aan en vroegen we ons af: ‘Is er alweer een jaar voorbij?’ We gingen samen met elkaar foto’s terugkijken en beseften ons dat we veel ook niet echt meer konden herinneren.

Als ik terugkijk op dat eerste jaar kan ik echt wel zeggen dat we hebben genoten, maar ik denk niet zo intens als dat je bijvoorbeeld kan doen als je één baby’tje hebt. Het was vooral gewoon proberen de dag zo goed mogelijk door te komen.’

Wanneer voelde je weer wat meer ruimte voor jezelf?

‘Wij hebben ontzettend geluk dat we heel veel vrienden en familie in de buurt hebben wonen. Daardoor konden we al redelijk snel gewoon even de deur uit om te sporten. Dat is voor ons beiden heel belangrijk. Ruimte voor onszelf hebben we daardoor ook wel bewust geprobeerd te nemen. Maar goed, eenmaal thuis moet je natuurlijk weer aan de bak. Nu merk ik dat de meisjes steeds zelfstandiger worden. Dat is heerlijk! Het ouderschap wordt een stukje makkelijker en dat betekent ook dat er meer ruimte is om te genieten. Niet dat we dat de afgelopen jaren niet hebben gedaan, maar toen was het wel altijd gecombineerd met vooral heel veel praktisch geregel.

Wat ik ook merk is dat alles in fases gaat natuurlijk. De ene fase is makkelijker dan de ander. Nu zijn de meiden dus een stuk zelfstandiger dan een jaar geleden, maar dat betekent ook dat ze goed weten wat ze willen haha. Dat verschilt ook best per kind. Het is mooi dat ze alle drie hun eigen karakter hebben. We proberen daar ook bewust mee om te gaan. De een heeft wat meer sturing nodig dan de ander bijvoorbeeld.’

Is het waar dat je inderdaad drie keer zoveel liefde voelt en ontvangt?

‘Ja, echt absoluut! Soms vind ik het bizar om te beseffen dat ze alle drie bij ons horen. Ik had weleens van moeders gehoord dat de liefde voor je kind echt niet te vergelijken is met andere liefden. En dat klopt helemaal. Die onvoorwaardelijke liefde is heel bijzonder. Laatst waren we naar de dierentuin en stonden ze alle drie naar diertjes te kijken. Toen dacht ik: ‘Wat een geluk dat het zo goed met ze gaat, dat ze blij zijn en dat ze bij ons horen.’ Dan sta ik toch als een hele trotse moeder te kijken en te genieten.’