Blog: waarom ik af en toe zo snak naar stilte

Het moederschap is lawaaiig en soms kan ik niets anders dan snakken naar stilte.

Er wordt geklaagd, gehuild, gepraat, gebonkt, getikt, gekrast, gezongen, geschreeuwd, gesnurkt, geknabbeld, gekauwd, geslurpt, gestampt, geklapt, gezongen en gelachen.

Er zijn geluidsmachines met oceaangolven en speeltjes die afgaan, zelfs wanneer er niemand mee speelt. Er is een huilende baby (pop) en mijn echte huilende baby.

Er zijn verzoeken, vragen, eisen, onderhandelingen, plannen, avonturen, verhalen en optredens. Non stop. Er zijn rinkelende telefoons, alarmen die afgaan, voicemailberichten, televisietunes en film soundtracks.

Ik hoor zelfs dingen wanneer er niets te horen valt. Zoals een huilende baby iedere keer als ik onder de douche stap, zelfs als ik weet dat ze slaapt of niet thuis is. Zoals een knal van iemand die valt terwijl alles in orde is. Zoals die vreselijke tune van de favoriete filmpjes van mijn kids die we over en over afluisteren hier thuis.

Soms geven al die geluiden me het gevoel dat ik gek word. Alsof mijn hersenen niet werken omdat ik niet helder kan denken vanwege het alomtegenwoordige lawaai.

Die geluiden, samen met de nooit eindigende lijst met dingen die ik moet doen in mijn hoofd, is één van de moeilijkste aspecten van het moederschap voor mij.

Soms wil ik gewoon in stilte zitten. Alleen. Zonder iets of iemand te hoeven horen.

Soms wil ik mezelf gewoon kunnen horen denken.

Soms wil ik dat het klagen stopt.

Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat dit deel uitmaakt van het moederschap. Van mijn reis. Want ik heb drie kinderen en het zal nooit stil zijn.

Ik moet wennen aan het geluid, het omarmen en weten wanneer ik even weg moet stappen en een pauze moet nemen van het geluid.

Op een bepaald niveau ben ik gewend geraakt aan het geluid. Ik functioneer redelijk goed op dagelijkse basis door werk te doen, to-do lijsten af te vinken en voor mijn (luide, maar geweldige) kinderen te zorgen. Als al het geluid me overweldigt, heb ik de gewoonte aangenomen om diep adem te halen en me te concentreren op de taak die voor me ligt.

Het is niet perfect, maar het is wat het is. Ik kan het geluid ook omarmen – vooral de mooie geluiden van een kindertijd.

Want als ik erover nadenk – is er iets beters dan mijn 4-jarige luid mee te horen zingen met de tune van Peppa Pig?

Of het gegiechel van mijn twee-jarige?

Het gekir van mijn 3 maanden oude baby?

Is er iets beters dan een van mijn dochters die ‘Ik hou van jou, mama’, zegt? Of het gejuich van mijn kinderen om de prestaties van hun broers of zussen te vieren?

Is er iets beter dan jouw kleuter ‘Stil maar’ te horen zeggen, tegen de pasgeboren baby, zoals ze ons ziet doen?

Nee, niets is beter. Zelfs geen stilte.

Maar er zullen dagen zijn dat het te veel voelt. En ik wil je laten weten: dat is oké.

Het is oké om in stilte te willen zitten.

Het is oké om uit te kijken naar de rust die de avond biedt.

Het is oké om tegen onszelf toe te geven dat het geluid soms te veel is.

En het is normaal.

Onze hersenen kunnen maar zoveel tegelijk aan. Dus wees aardig voor jezelf, mama. Ik probeer het ook.

Meer lezen?
Waarom het oké is om het ouderschap soms zwaar te vinden (spoiler alert: je bent niet de enige)
Wat we niet delen of hardop durven te zeggen

Bron: Motherly